Vroeggeboorte

Het was 16 april 2018 dat ik voor het eerst in het ziekenhuis belandde met bloedverlies, ik was 24 weken en 6 dagen zwanger op dat moment. Ik kreeg longrijpingsprikken en weeenremmers 48 uur lang zodat de longrijpingsprikken hun werk konden doen. Na enkele dagen stopte het bloedverlies en mocht ik weer naar huis. Op deze manier sukkelden we nog een aantal weken door, ziekenhuis in.. ziekenhuis uit. Bedrust thuis, niks kunnen doen en maar hopen dat de kleine man zo lang mogelijk zou blijven zitten. Op 15 mei kreeg ik krampen, ik ging timen met stopwatch en ontdekte al snel dat er enige regelmaat in zat. Ik besloot het ziekenhuis te bellen, verpleegkundige vroeg of we langs wilden komen. In het ziekenhuis bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had. Met spoed werd er een ambulance geregeld naar her UMCG te Groningen. Met gierende banden en loeiende sirenes vlogen we over de snelweg van Drachten naar Groningen. Weer werd er longrijping gegeven, een infuus met antibiotica, magnesium en weeenremmers. Eenmaal in Groningen aangekomen bleek er geen couveuse beschikbaar op de NICU. Er werd rondgebeld en we konden naar VU in Amsterdam. Per Ambulance werden we overgeplaatst en kwamen midden in de nacht aan in Amsterdam. Direct weer werden alle controles gedaan, de situatie bleek gelukkig nog stabiel. Daar zaten we dan in Amsterdam zonder schone kleding, tandenborstel, etc. op 160 kilometer van huis.. Op donderdagmiddag kregen we te horen dat er weer plek was op de NICU in Groningen en dat we eind van de middag per ambulance weer terug zouden gaan naar Groningen. Wat waren we blij, dichter bij familie en vrienden! De laatste dosis medicatie zou worden gegeven in de ambulance en daarna was het afwachten wat mijn lichaam zou gaan doen. Direct bij aankomst in Groningen had ik weer bloedverlies, toch was er geen verdere ontsluiting en probeerden we met een gerust gevoel de nacht in te gaan. Na een kort nachtje waarin ik toch weer krampen begon te krijgen en bloedverlies weer toenam kwam vrijdagochtend de gynaecoloog langs... de ontsluiting bleek niet meer stabiel en het zag ernaar uit dat we op korte termijn voor de 2e keer ouders zouden worden. We werden naar verloskamers gebracht en vanaf toen was het wachten... ondanks weeën bleef de ontsluiting steken op 3 a 4 cm... op zaterdagmiddag rond 1 uur braken mijn vliezen en vanaf toen ging het allemaal heel snel. Om 15.14 uur werd onze zoon Albert Wiebe geboren, zo klein en kwetsbaar maar een geweldige start. Zijn apgar score was 8 en 8 en hij huilde (meer het geluid van een klein caviaatje) zelfs!! Hij werd in een boterhamzakje gedaan en direct aangesloten op allerlei apparatuur. Ik heb hem nog even kunnen aanraken en toen is hij samen met mijn vriend en artsen naar de NICU gegaan.

De eerste dagen gingen ontzettend goed, ik kreeg met de dag meer vertrouwen in de situatie. Op vrijdagmiddag besloot ik zelfs thuis om de geboortekaartjes te gaan schrijven... en op dat moment werd ik gebeld door de kinderarts van het UMCG. Ze vroeg of we direct naar het ziekenhuis wilden komen want Albert was ziek, heel ziek. Wat was dat een lange autorit. Eenmaal in Groningen aangekomen op NICU WEST zagen we onze kleine kanjer strijden voor zijn leventje. Het dappere mannetje wat de eerste week al flink van zich liet horen was veranderd in een teer broos poppetje die met regelmaat "vergat" te ademen. De uren duurden ontzettend lang en er was geen enkele zekerheid hoe dit zou aflopen. Alle stappen die we afgelopen week hadden gemaakt werden met 1 ruk van tafel geveegd en we gingen 10 achteruit. Tot laat in de avond bleven we bij de couveuse... ik ben nog nooit in mijn leven zo bang geweest.  We besloten in hotel naast umcg onze nacht door te brengen en afgesproken dat de verpleegkundige ons zou bellen bij elke kleine verandering. Van slapen kwam niks, we waren alleen maar aan het hopen dat ons mannetje goed de nacht zou doorkomen. De nacht ging voorbij en de behandeling leek aan te slaan! Onze kleine held ging weer iets vooruit en langzaamaan kreeg ik de hoop weer terug. Onze kleine man had hersenvliesontsteking door sepsis (door een simpele huidbacterie). Ook een streptokokkeninfectie passeerde nog de revue, maar wonder boven wonder knokte hij zich erdoorheen!

De weken verstreken en de dagen in het ziekenhuis werden steeds langer. Op 3 juni mocht hij onverwacht snel ineens overgeplaatst worden naar Nij Smellinge te Drachten. Wat een grote stap ineens vooruit, maar toch ook angst. Hij was op dit moment 1400 gram en 36 cm (In drachten gemeten voor 1e keer, Groningen was schatting),  natuurlijk enorm kwetsbaar. Hoe zou de reis gaan? Zou hij grote dips krijgen? De reis naar drachten was onrustig gegaan, Albert was onrustig en had behoorlijk veel last van de reis. Aantal dagen erna had hij veel dips waardoor we niet konden buidelen en hem aanraken, maar na enkele dagen ging dit beter en konden we de dagelijkse traditie van buidelen ook weer oppakken. 

Het was wennen, heel erg wennen. Van steeds 1:1 verpleging ineens naar 1 verpleegkundige op meerdere kindjes en soms ging ze zelfs de kamer uit! We moesten schakelen en dit kostte ons enige moeite. Na een tijdje vonden we onze draai en leerden we de verpleegkundigen kennen! Albert deed het goed, heel goed! Na een week mocht hij al naar een warmtebedje, dag dag couveuse! Hij was op dat moment iets meer dan 1600 gram, wauw!! Hij mocht kleding aan, maatje 38 kochten we en een aantal pakjes in maat 40/42. De weken verstreken en Albert deed het goed. Hij was kwetsbaar en vatbaar, maar het ging goed. Beetje bij beetje gingen we vooruit en de kabeltjes, stekkertjes en medicatie werd per week minder. Natuurlijk kregen we nog wel enkele dalen, maar inmiddels wisten we dat hij beresterk was en we ook deze hobbels konden nemen samen. Onze familie was al op NICU geweest om Albert te bewonderen, maar nu konden onze dierbare naasten/vrienden hem ook zien! Half juli 2018 mocht Albert met sondevoeding (en een behoorlijk pittig nazorgtraject) naar huis, wat een mijlpaal!!

Nu is Albert bijna 1,5 jaar en doet het ontzettend goed! Voorheen ging er geen week voorbij zonder medische afspraak, nu is dat gelukkig al een stuk minder. Albert is met grote regelmaat ziek en daardoor kunnen we niet zomaar alles doen. Naar drukke evenementen is al een no go, vanwege de grote hoeveelheid prikkels krijgt hij snel koorts en slaapt de dagen daarna dan extreem veel. Ook openbare plekken waar veel kinderen komen zoals indoor speeltuin, zwembad etc. kunnen we beter vermijden (vooral in de periode september-april). 

Veel mensen denken dat een prematuur geen prematuur meer is zodra je het ziekenhuis hebt verlaten, want het gaat nu toch goed? Het gaat goed inderdaad, goed genoeg om niet langer in het ziekenhuis door te brengen.. maar de nasleep zal nog lang gevolgen hebben voor ons hele gezin.