Voor het eerst bij mama

..Die eerste nacht druppelde langzaam het besef binnen dat ik mijn kindje niet meer bij mij droeg maar dat ik was bevallen.. Elke keer weer keek ik naar de aller eerste foto's van Sven.

Toen het eindelijk morgen was, wilde ik graag dat kleine ukje zien.. Ik werd geholpen met wassen en aankleden. Helaas.. mama had verhoging. er werd bloed geprikt en er kwamen ontstekingswaarden aan het licht. Ik kreeg direct via het infuus antibiotica toegediend.

Ik moest een paar uur wachten. Gelukkig de temp was wat gezakt en ik mocht naar ons mannetje toe. Owh wat was dat spannend zeg!

Zo onwerkelijk om zo'n piepklein mensje in een couveuse te zien liggen.

En toen was je daar, je lag tussen allerlei draadjes in de handen van de zuster. En je werd bij mij neer gelegd. Je moest huilen. Je werd zo vanuit je warme huisje bij mama gelegd. Je huiltje ging mij door merg en been. Om heel eerlijk te zijn.. Ik schrok ervan en wist niet wat ik er mee moest. Het schoot door mijn gedachten; " weg ermee.. hoe stopt dit kindje met huilen?". Daar lag je dan dicht tegen mama aan huid op huid zo onwerkelijk om je bewegingen wederom te voelen alleen dan aan de andere zijde van mijn lichaam..

Ik was nog steeds half wauws van de narcose. Geen idee of ik echt heb genoten van die aller aller eerste keer buidelen. ( Zo noemt men dat als je huid op huid contact hebt met zo'n klein hummeltje.)

Eenmaal weer op mijn kamer was ik dood en dood moe. veel weet ik er niet meer van.

Dag 2. Ik mocht douchen! Ja echt... ik heb er zo van genoten! die warme stralen heerlijk over een vermoeid lichaam wat al weken in een ziekenhuis bed had gelegen en ook nog even een operatie heeft ondergaan waarmee een wondertje op de wereld kwam. Toen kwam de zuster mij helpen. Wow jij hebt stuwing! hahahaha we konden er allemaal om lachen cup dubbel D was er niks bij. En pijn dat het deed. eenmaal na het douchen afgekolft en die kostbare melk in de vriezer gedaan voor dat kleine Hummeltje Sven.

Ja ja ja... ik mocht weer naar de nicu. En wederom heerlijk buidelen met Sven. Die 2e keer ik was heel emotioneel. Ik voelde mij zo ontzettend schuldig over die eerste keer en de "afkeer" die ik voelde. zo voelde het. afkeer. De wanhoop en onwetendheid en dan zo'n huiltje wat door merg en been gaat.

Maar nu.. nu lag je al gauw vredig bij mama te slapen en groef je jezelf zo diep in mij. Je herkende mijn hartslag. Want die had je immers aan de andere kant in mijn buik ook altijd gehoord. Mama moest heel heel hard huilen.. alle emoties kwamen even los. En mama die zelf geadopteerd is .. beloofde jou daar op dat moment dat ze alles voor je zou doen wat in haar vermogen lag om je lief te hebben om je op deze wereld wegwijs te maken. Maar bovenal heb ik je mijn Liefde toegezegd. Ik zal er voor je zijn als je mij nodig hebt. Man man wat heb ik gehuild.. nu ik dit zo type prikken de tranen mij wederom achter de ogen.

Ja ik zit nog midden in mijn verwerking..