Van Strijd naar Zelfliefde

22.02.2024

Op mijn verjaardag heb ik een moment genomen om terug te blikken op de life-events die ik met trots heb afgerond en achter me wil laten. Wat waren het zware, maar ook leerzame jaren, waarin ik zowel mijn dieptepunten als hoogtepunten heb bereikt en dit mag gevierd worden. Ik sta eindelijk op een punt dat ik mezelf voldoende vind zoals ik ben🌼

Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik last van harde buiken en bekkeninstabiliteit, maar ondanks dat mijn lichaam verschillende signalen heeft gegeven, bleef ik maar doorzetten. Ik voelde me zo verantwoordelijk voor mijn werkzaamheden dat ik geen oog had voor mezelf, totdat ik met 35 weken bijna geen vruchtwater meer had, te horen kreeg dat ik drie centimeter ontsluiting had en elk moment kon bevallen. Toen besefte ik hoe erg ik mijn lichaam had overbelast door alsmaar door te gaan. Uiteindelijk heb ik wekenlang plat moeten liggen en heb ik een droombevalling gehad. Wel was ik daarna mentaal en fysiek uitgeput.

Na het revalidatietraject heb ik geleerd om te accepteren dat bepaalde dingen lopen zoals ze moeten lopen en dat je er geen controle over kunt hebben. Natuurlijk had ik het anders willen ervaren en ben ik benieuwd hoe het is om één keer zonder pijnklachten wakker te worden, maar deze klachten zijn een deel van mij en hoe frustrerend het ook is, moet ik deze klachten omarmen. Mijn lichamelijke klachten zijn na de bevalling alleen maar toegenomen, maar ik heb er ook iets moois voor teruggekregen🌟

Om op dit punt te komen heeft het jaren geduurd en heb ik verschillende therapieën/behandelingen hiervoor moeten volgen. En JA ook ik heb als hulpverlener hulp moeten vragen. Ik weet dat het voor veel mensen een drempel is om mentale hulp te vragen, omdat er sprake kan zijn van schaamte of angst voor andere trauma's die naar boven kunnen komen, maar aan jezelf werken is echt de beste investering die je kunt doen. De eerste stap was voor mij ook zeker niet makkelijk, maar toen dacht ik: 'Wat voor een hulpverlener ben ik als ik mijn cliënten adviseer om hulp te vragen als het mentaal niet goed gaat en het zelf niet doe op het moment dat ik het nodig heb?' Als ik terugdenk, heeft deze gedachte ervoor gezorgd dat ik alle vertrouwen kreeg om de eerste stap te zetten en deze stap heeft mij zoveel meer gebracht dan ik had verwacht. Ik werd me bewust van de intergenerationele trauma's, de vicieuze cirkel waarin ik constant terechtkwam, de enorme verantwoordelijkheid die ik voelde, de angst die ik had om te falen en dit wilde ik doorbreken.

Daarom is het zo belangrijk dat je naar je lichaam luistert en een moment neemt om aan je mentale gezondheid te werken. Het is niet erg om hulp te vragen; volg het advies dat je anderen in zo’n situatie zou geven. Vaak weten we heel goed advies te geven aan anderen, maar zitten we onszelf dwars. Wees niet zo streng tegen jezelf en leg de lat niet te hoog. Je bent goed genoeg zoals je bent en je hoeft niet overal perfect in te zijn🫶🏼

Ik hoop dat ik met mijn verhaal ervoor zorg dat mensen die in hetzelfde schuitje zitten zich niet alleen voelen en er open over durven te praten. Ik hoor namelijk mensen vaak zeggen: ‘Oh Busra, wat doe jij leuke activiteiten met je dochtertje,’ en juist hierdoor wil ik mensen laten zien dat wat je op sociale media ziet alleen de leuke momenten zijn. Ook dit stukje is een deel van mijn leven waar ik keihard aan heb moeten werken en nog steeds aan werk.

Liefs, Busra🤎