Snap
  • Bevallingsverhalen
  • bevallen
  • keizersnede
  • ziekenhuis
  • Bevallingsverhaal
  • spoedkeizersnede

Van inleiden naar spoedkeizersnede deel 2

Daar gaan we dan, mijn dochter zal doormiddel van een spoed keizersnede geboren gaan worden. Worden we dan vandaag eindelijk papa en mama? Hoe snel gaat zo’n keizersnede? Het was 23:15u toen ze me met het bed wegreden van de verloskamers. Gelukje voor ons, er was weer een wisseling van de diensten geweest, ik had nog wel de gynaecoloog in opleiding die mee naar de operatiekamer ging maar ik kreeg niet de irritante verpleegkundig mee. (Zie mij vorige blog van inleiden naar spoedkeizersnede deel 1)

Wat me verbaast als je dan voor een spoedkeizersnede moet dat alles ondanks de stress en hectiek wat er is, alles zo soepel verloopt. De verpleegkundigen en artsen zijn echt op elkaar ingespeeld. Iedereen weet wat zij of hij moet doen als er gebeld wordt dat er een spoedkeizersnede moet gebeuren. Ik werd met bed naar de operatiekamer gereden. Daar stond eerst het team van de anesthesie me op te wachten. Hier kreeg ik opnieuw een ruggenprik. Nee opnieuw? Moet ik weer stilzitten, terwijl ik niet kan stilzitten van de pijn in mijn rug. De pijn in mijn rug wat er tijdens het persen inschoot is nooit weggegaan. Waarschijnlijk kwam dit doordat mijn dochter vastgedraaid zat in mijn geboortekanaal, zij drukte ergens op. Gelukkig ging in alle hectiek die ruggenprik er heel snel in. Blijft wel spannend zo’n ruggenprik, je weet dat je stil moet zitten, maar je hebt ook weeën. Ik weet ook wat de risico’s zijn als ze niet goed prikken. Gelukkig dacht ik op dat moment er niet te veel over na. Toen ik eenmaal op de operatietafel lag vond ik het toch wel een beetje spannend worden. Er staan zoveel mensen om je heen en aan je te trekken. Alles gebeurt tegelijk. Er wordt een stellages op gebouwd met doeken zo rond je borst. Er staat iemand mijn buik in te smeren met alcohol. Kinderartsen (3 stuks) komen ondertussen ook binnenlopen. Mijn armen worden door de anesthesie gebruikt voor allerlei slangentjes en meetapparatuur. Je ligt met je armen wijd en vast, eigenlijk een heel onnatuurlijke houding. Als ik iets spannends vind wil ik eigenlijk ergens aan pulken met mijn handen. Dat kon nu niet. Gelukkig komt ondertussen mijn man ook bij mijn hoofd zitten omgekleed in zo’n mooie operatiepak. Het staat hem niet verkeerd. Ik kan aan zijn witte gezicht zien dat hij het ook heel spannend vindt. Mijn man is totaal geen held als het om bloed of ziekenhuizen gaat. Ook staat bij ons de verpleegkundige die vanuit de verloskamers mee is gegaan. Door alles haast en spoed weet ik niet eens haar naam.

Oké dan lig je daar, ze zijn begonnen. Op de klok staat 23:25 uur. Je voelt niets maar je hoort van alles. Boven het doek zie je 4 mutsjes van de artsen. Pratende mensen, piepjes, je mond wordt droger en droger. Praten wordt moeilijker. Ik voel me naar worden en ja dat zie je ook op de monitor mijn bloeddruk daalt. Alarm gaat af van de monitor, ik krijg wat medicijnen toegediend, bloeddruk gaat weer omhoog, ik voel me weer fijner worden. (Ik ben zelf verpleegkundige en dat is op zulke momenten niet heel fijn). Dat vond ik wel lastig om niet telkens op die monitor te gaan kijken. Ik moest me zelf toe spreken, “kijk de andere kant op”. Mijn man zie ik vol spanning naast me zitten. We kunnen niet eens elkaars hand vasthouden. We proberen wat te praten maar eigenlijk lukt dat niet je bent zo bezig met wat erom je heen gebeurt. Best raar dat ze in je buik snijden maar dat het niet pijn doet. Je voelt wel een soort druk en je beweegt en schud daar op die tafel. De tijd lijkt heel langzaam voorbij te tikken op de klok. Het is nog maar 23:35uur. Er gaan zoveel gedachtes door je hoofd op dat moment.

Toen kwam de gynaecoloog boven de doeken uit met haar hoofd, wij moeten even flink drukken op je buik dat ga je voelen en dan wordt ze geboren. Wauw wat doet de gynaecoloog? Gaat ze staan op mijn buik? Nou eigenlijk ribben, dit was zo niet fijn. Ik kreeg gewoon geen lucht op dat moment. Als ik het opschrijf voel ik gewoon dat gevoel weer. Heel akelig! En ze bleef maar drukken of duwen. Ik zag boven het doek haar hoofd en het leek dat ze scheef hing, volgens mij duwde ze met haar volle gewicht op mijn buik, zo voelde het wel in ieder geval.

Ja daar werd mijn meisje Emilia geboren om 23:47 uur. De gynaecoloog hield haar even boven het doek om haar te laten zien! Helemaal slap ze huilde niet, ze werd meegegeven aan de kinderarts. Ik riep nog ze huilt niet, ze huilt niet. Mijn man ging met Emilia en de kinderarts mee, en ik riep naar hem blijf bij haar. Ik kon opzij kijken de kamer in waar de kinderarts met Emilia in gingen maar eigenlijk zag ik ook niets. Ik zag dat ze met zijn vieren rondom het bedje stonden, mijn man aan de achterkant toekijkend. Het leek heel lang te duren maar het was toch al snel dat ze ging huilen, pfff wat was dat fijn om te horen! De verpleegkundige kwam ook bij mij en ze zei “ze was een beetje aangeslagen van de bevalling maar het gaat nu goed” Die woorden zijn zo fijn om te horen. Maar dat beeld van een slappe baby zonder geluid gaat niet meer uit mijn gedachte.

Ondertussen lag ik nog op die operatietafel, ik kreeg het koud lag helemaal te rillen. Ik voelde me totaal niet fijn, duizelig, misselijk, gevoel dat je geen lucht krijgt en telkens het gevoel dat ik weg zou vallen. Ik hoorde de artsen wel van alles zeggen, ze bloed, bloeddruk daalt! Maar eigenlijk ging dat ook langs me heen. Ik kon me niet focussen. Dan zag ik in mijn ooghoek dat er weer een zak vocht leeg gedrukt werd in het infuus. Bij mijn andere hand waar ook een infuus zat werd weer wat ingespoten. Eigenlijk wilde ik het allemaal in me opnemen, maar het lukte niet, ik voelde me slap en het leek als of ik heel ver weg was.

Mijn naam werd geroepen door de verpleegkundige naast mij. Mijn man kwam naar me toe lopen met Emilia in zijn handen. De eerste ontmoeting met mijn dochter. Ik ben mama geworden. Wat is ze mooi en zo klein. Ik wilde haar vasthouden maar dat kon niet, mijn armen waren in gebruik door de anesthesie. Mijn man legde Emilia half op mijn borst. Zo fijn! Maar zo kort! Helaas er gingen weer alarm bellen af. De gynaecoloog zei toen “vader en baby moeten nu weg”. Mijn man werd door de verpleegkundige meegenomen naar de afdeling en daar moest hij wachten op mij.

 

Snap

Hij had ook geen verdere informatie meegekregen. Ja wat hij zelf hoorde en zag in de operatiekamer toen hij wegliep. Dat er iets niet goed ging dat kreeg hij nog mee. En met dat beeld en zijn gedachtes zat hij midden in de nacht met Emilia op zijn borst te wachten op mij.

Ondertussen op de operatiekamer vertelde 1 van de gynaecologen mij dat mijn baarmoeder aan beide kanten is uitgescheurd omdat ze Emilia uit mijn geboortekanaal moesten trekken. Hierdoor had ik veel bloed verloren en kost het tijd om alles weer te hechten. Oké, vandaar dat ik me zo slecht voelde!

Ik wilde nu bij de les blijven, ik wilde volgen wat er allemaal gebeurde met mij. Ik vroeg, om de minuut leek het wel als ze mijn mond wilde vochtig maken, ik kon niet meer slikken zo droog was mijn mond. Ik bleef maar op die monitor kijken en dan zag ik weer een torenhoge pols en een lage bloeddruk. Het schoot alle kanten uit de waardes op de monitor. Er werd maar van alles toegediend door het infuus aan mij. Ik werd heel bang! Gaat dit wel goed? Ik lag daar voor mijn gevoel helemaal alleen. Terwijl ze met zijn weet ik hoeveel rondom de operatietafel stonden en met me bezig waren. Ik was echt bang en dat is een heel naar gevoel. Op dat moment had ik mijn man naast me willen hebben staan, dat hij mij kon vasthouden en toespreken dat het wel goed zou komen.

De gynaecoloog bleef mij telkens netjes op de hoogte houden wat ze aan het doen waren. Het was lastig vertelde de gynaecoloog omdat het een soort van gerafelde randen waren wat ze moesten hechten. Dit koste tijd omdat het goed moest gebeuren voor in de toekomst als ik nog een kindje zou willen en om geen klachten van buikpijn in de toekomst te behouden. Ook moesten ze mijn urineleiders controleren, dit lag allemaal in de buurt van waar het blijkbaar was uitgescheurd.

Daar waren de woorden we zijn klaar het ziet er goed uit we kunnen de buik gaan sluiten, we gaan nu beginnen met hechten. De klok stond toen op 01:30 uur. Pff wat een opluchting! Wat was dat heftig! Wat heeft het lang geduurd. Maar toch wilde ik alles volgen en meemaken en ben ik blij dat ze me niet onder algehele narcose hadden gebracht. De gynaecoloog kwam bij mijn hoofd staan en vertelde mij dat ik een morfine pomp zou gaan krijgen want mijn buik zou erg pijnlijk zijn en het herstel kon lang gaan duren. Overdag zou ze langs de afdeling komen om alles duidelijk uit te leggen. Fijn vooruitzicht! Nu was ik blij dat het klaar was en dat het goed gegaan was allemaal.

Al die tijd had mijn man niets gehoord hoe het ging met mij. Hij heeft bijna twee uur lang op een slaapbankje op de verloskamers gezeten met onze dochter op zijn blote borst. De vreselijkste gedachten gingen door zijn hoofd. Toen de gynaecoloog rond 02:00uur naar hem toe kwam lopen, begon ze als eerst “je dochter is geboren” hij dacht ja dat weet ik ook, daar zit ik al uren mee op mijn arm, ik wil weten hoe het met mijn vrouw gaat. Sorry zei de gynaecoloog toen “ze ligt nu een ijsje te eten”. Het gaat goed met u vrouw, ze wordt zo naar u toe gebracht. Gefeliciteerd! Mijn man was in een soort van shock. Maar uiteraard ook blij dat alles goed is gegaan. We waren papa en mama geworden van een gezonde dochter op dinsdag 21-01-2014 om 23:47 uur

Snap
xanthedepooter's avatar
4 jaar geleden

Nog steeds bezig met verwerken. Emdr is hier niet het juiste voor mij is al gebleken. Zo jammer!

emilia_fileine's avatar
4 jaar geleden

Nee heb uiteindelijk EMDR therapie ervoor gedaan. Raad ik iedereen aan om te doen als je iets traumatisch meemaakt. En jij hoe heb jij het kunnen verwerken?

xanthedepooter's avatar
4 jaar geleden

Oh wat heftig allemaal! Heb je dit kunnen plaatsen? Hier ingeleid wegens verminderd bewegen door mijn zwangerschapsdiabetes. 49 u weeën en alle soorten medicatie om het op te wekken. Heftige weeën maar het mocht niet baten. Hartje van ons meisje begon op te geven en plots stond daar 5 man extra in de kamer. Ook een spoedkeizersnede. Ze was blauw en huilde ook niet meteen. Een kreuntje, maar ze bleef wegvallen, dus moesten we blijven wrijven en schudden. Ben zelf erg veel bloed verloren en heb echt een trauma over gehouden aan mijn bevalling...

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij emilia_fileine?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.