Van droom naar werkelijkheid

Eind november 2018 besloten we te stoppen met de anticonceptie. De grootste verbouwingen in ons huis waren gebeurd. Tussen kerst en nieuw hadden we al een positieve zwangerschapstest in handen, ons geluk kon niet meer op. Onze droom zou werkelijkheid worden in september. Het was nog pril dus we waren nog voorzichtig maar naarmate de weken vorderden en de controles bij de gynaecoloog allemaal positief waren, konden we echt genieten.

De hele zwangerschap verliep heel positief, ik had nauwelijks last van kwaaltjes. Tot ik op 23 weken zwangerschap plots enorme pijn aan mijn maagstreek kreeg. De pijn was zo hevig dat ik me geen houding wist aan te nemen. Enkele uren later trok de pijn gelukkig weer vanzelf weg. Exact een week later wou ik net gaan slapen toen ik plots dezelfde pijn voelde opkomen. Dit keer nog heviger. We maakten ons best zorgen om de dochter dus besloten naar de spoed te gaan om me te laten nakijken. Hier bleek al snel dat met de baby alles ok was, de pijn moest een andere oorzaak hebben. Na uitgebreid onderzoek van bloed, urine en een echo van mijn buik was duidelijk dat de pijn veroorzaakt werd door een galsteen die vast zat in de galblaas. Intussen was deze na ongeveer 4 uur los geraakt en daarmee verdween de pijn ook snel. Enkele dagen later gingen we ten rade bij een arts om te kijken of de galstenen die nog in de galblaas zaten behandeld konden worden. Voor mij was er maar 1 voorwaarde, het mocht niet schadelijk zijn of enig risico houden voor de baby. De chirurg was, gelukkig, heel duidelijk hierover. De enige goeie oplossing was het verwijderen van de galblaas, maar bij mij kon dit niet zonder gevaar omdat de baarmoeder al teveel plaats innam. Het risico dat ik vroegtijdig zou bevallen was te groot dus hij gaf zelf aan de operatie niet te willen doen. Een tijdelijke oplossing bestond uit zeer streng diëten, zo vetarm mogelijk zodat de galblaas niet getriggerd zou worden. Dit heeft tot het einde van de zwangerschap ook geholpen waardoor ik geen hevige galkoliek meer gehad heb. Zo kropen de weken voorbij zonder problemen en werd het verlangen om onze dochter eindelijk te kunnen vasthouden groter en groter.

Maandag 19 augustus hadden we 's ochtends een afspraak bij de gynaecoloog voor controle. Ik was op dat moment 37 weken en 5 dagen zwanger. Voor de gynaecoloog was alles prima, ik had ongeveer 1 cm ontsluiting maar verder geen tekens van een naderende bevalling. We kregen een afspraak voor 2 weken later. Die middag heb ik nog het gras gemaaid. Toen ik daarna uit bad stapte nadat ik mijn voeten even had afgespeeld braken mijn vliezen om 13.20 uur. De adrenaline stroomde even door mijn lichaam maar ik bleef kalm en zo zaten we een uur later op de afdeling verloskunde om alles te laten nakijken. De baby deed het prima en er waren nog geen contracties dus we mochten terug naar huis en zouden 24 uur moeten afwachten. Ik gaf zelf aan liever in het ziekenhuis te blijven gezien men daar via de monitor de baby in de gaten kon houden. Dit was ok voor hun.

Dinsdag 20 augustus: tegen de ochtend zat er nog steeds geen vordering in de ontsluiting en geen contracties waardoor ze een hormoonveter geplaatst hebben om de natuur wat te helpen. Die middag was er nog steeds geen vordering dus hebben ze een infuus weeën opwekkers geplaatst. Deze deed wel redelijk wat het moest doen en tegen de avond kwamen er met regelmaat weeën, echter bleef de ontsluiting steken op een ruime 2 cm. De nacht van dinsdag op woensdag was ik zo gebroken door het slaaptekort en het opvangen van de weeën dat een epidurale beter leek. Deze zou ook de ontsluiting kunnen helpen op gang brengen volgens de vroedvrouw. Deze kreeg ik iets voor middernacht. De weeën opwekkers werden gestopt om te kijken of mijn lichaam het zou overnemen. Dit was ook het geval, de weeën vielen niet stil en bleven met een regelmaat van 1,5 tot 2 minuten komen. 

Woensdag 21 augustus: Rond 4 uur kwam de vroedvrouw terug controleren, maar helaas de ontsluiting was niet verder dan 3 cm geraakt en de baarmoedermond was nog steeds erg stug. We gaven aan dat we het veel te lang vonden duren en dat het tijd was om verder te gaan. Helaas was er niet veel meer dat ze konden doen om de bevalling in gang te zetten, pilletjes voor de ontsluiting kon niet meer aangezien ik 'al' 3 cm ontsluiting had. De baby deed het nog prima volgens de monitor dus men wou nog even afwachten. Ik had intussen koorts waardoor ze antibiotica hadden opgestart. We gaven opnieuw aan dat dit niet meer menselijk was. Ik was al doodop en het moeilijkste deel moest nog komen. Ik had me voor de bevalling voorgenomen niet te panikeren en steeds kalm te blijven, toch sloeg de paniek toe. Waarom faalt mijn lichaam? De vroedvrouw beloofde me: vanavond heb je ze in je armen. Dit was voor mij echter een loze belofte gezien de vorige vroedvrouwen ook steeds de deadline van geboorte opschoven. Ik zou dan reeds 48 uur gebroken vliezen hebben, dat leek ons niet gezond voor de baby. De vroedvrouw ging overleggen met de gynaecoloog van dienst. Ondertussen hielden wij de monitor mee in het oog, de hartslag van de baby bleef steeds stabiel tussen 170-180. Toen plots haar hartslag daalde naar 90 wisten we genoeg, ze had het moeilijk en moest meteen gehaald worden. We drukten op de knop om de vroedvrouw te laten komen, deze had gelukkig vanaf haar bureau de monitor mee gevolgd en was al onderweg. Het stond vast, het werd een keizersnede, en wel zo snel mogelijk.

Rond 7 uur werd ik naar de operatiekamer gereden. Omdat de epidurale niet goed genoeg bleek te werken en er een waarde op de monitor bij mij sterk ging dalen, kreeg ik iets toegediend waarvan ik even een roes kreeg. Van de bevalling zelf weet ik dus spijtig genoeg niks meer, ze hebben mijn dochter bij mij gelegd maar hiervan weet ik ook niks meer. Bij de eerste zorgen aan Lisa bleek ze bijna 39° koorts te hebben, wellicht door de lange tijd tussen breken van de vliezen en bevalling. Hierdoor werd beslist haar in de couveuse te leggen en antibiotica te geven. Terwijl ik dichtgemaakt werd en naar recovery ging bleef mijn man bij Lisa en mocht huid op huid met haar op neonatologie. Voor mij leek het slechts een half uurtje te duren dat ik op recovery lag, bleek dat ik er bijna 3 uur gelegen heb. Intussen zat mijn man nog steeds bij Lisa zonder verder nieuws van mij.

Ik werd eindelijk naar mijn kamer gereden, daar lag ik dan, helemaal alleen zonder man, zonder kind. Dit gevoel was verschrikkelijk, gelukkig zag de vroedvrouw dat ik het hiermee enorm moeilijk had en ze zei dat ze mijn man zou halen en dat we daarna als ik wat beter wakker was samen naar Lisa zouden kunnen gaan. Ik was mama geworden maar kon me hiervan niks herinneren. Hoe zag mijn dochter er uit? Ik wou maar 1 ding, haar vasthouden. 

Hadden we toen maar geweten dat onze tijd samen kort zou zijn, veel te kort... hierover meer in mijn volgende blogbericht.