Van bloedingen naar prachtige dochter

Heel graag wilden wij nog een 2e kindje. Dus na 5 maanden proberen verloor ik weer bloed, pfff weer ongesteld dacht ik.. Maar niets was minder waar! 2 weken later toch een positieve zwangerschap test in mijn handen, innestelingsbloeding zal het wel geweest zijn dacht ik. 

Veel misselijk en vermoeid, maar heel blij verstreken de eerste 10 weken. De eerste echo zag er prima uit en het hartje klopte. Met mijn zwangerschap van Tess (2) heb ik nog tot 20 weken zwangerschap gekickbokst en dit vond ik heerlijk om te doen. Dus nu ook nog elke week even lekker sporten zo lang het nog kan! Maar met 11 weken zwangerschap voelde ik tijdens de zwangerschap dat ik wat liet lopen.. Huh! Dacht ik.. En ik kijk.. Heel mijn sportlegging rood van het bloed. In paniek rende ik naar de toilet en zodra ik ging zitten kwam er nog een golf helder bloed. Huilend en in paniek belde ik de verloskundige en die vroeg of ik in staat was om te komen op de praktijk voor een echo. 

Daar aangekomen klopte mijn hart in mijn keel, het zal toch niet dat ik ons baby'tje verloren ben. Maar nee, de echo was prima. Kloppend hartje, verder prima. Dus erg geschrokken en het advies niet meer te sporten ging ik naar huis. Het duurde 3 dagen voor ik helemaal geen bloed meer verloor. Rond de 16 weken zomaar uit het niets, weer bloed, weer echo en zoals je al raad niets aan de hand. 

20 weken echo stond op de planning, ik was erg zenuwachtig. Alles zag er prima uit, we verwachtten een 2e dochter! Super blij waren we, ze zag echter wel stolsels rond de vruchtzak en wilde dat de gynaecoloog er eens naar zou kijken. Dus een afspraak in het ziekenhuis volgde. 

Eenmaal bij de gynaecoloog, wat een onwijs knappe jonge man was! (lees: had een oude vieze man verwacht) een inwendige echo en alles zag er prima uit. Ook hij zag de stolsels maar zei we kunnen daar niets aan doen als proberen rustig aan te doen. Maar merkte wel op dat de baby aan de kleine kant was. Dus vervolg afspraken volgde in het ziekenhuis met elke 3 weken een groeiecho. Ook verloor ik regelmatig wat bloed maar elke keer zagen de echo's op de groei na er prima uit. 

Met 31 weken flinke buikpijn en toch maar gebeld naar het ziekenhuis, die vroegen me te komen om even te checken. Ik kom aan in een kamer waar een rolcontainer met ooievaars staat gestalt voor de aankomende staking van de zorg. Ik grap tegen de verpleegster; oei oei de ooievaars staan al klaar.  Word vervolgens aan de ctg gehangen en daar lag ik een half uur. Alles was prima en mocht weer naar huis. 

Een week later met een termijn van 32+2 weer 3 dagen licht bloedverlies. Nog gewerkt en s'avonds na het eten met Tess op de wc plons een flinke stolsel bloed. Dit zat me niet helemaal lekker dus het ziekenhuis gebeld en wilden me wederom even checken. Mijn vriend was aan het werk en had de auto mee, daarom mijn ouders gebeld zodat deze even in huis konden blijven bij Tess. En met hun auto reed ik wel even naar het ziekenhuis, het zou ten slotte toch weer niets zijn en zo weer thuis. 

Daar lag ik weer aan de ctg, maar deze keer flinke harde buiken. Het duurde en duurde, na dik een uur kwam de verpleegster. Ze vertrouwde het niet helemaal omdat ik met enige regelmaat harde buiken kreeg. Dus vroeg de gynaecoloog een inwendige echo te maken. Dit deed hij en kwam tot de conclusie dat ik een verstreken baarmoedermond en 2 cm ontsluiting had. Nou zegt hij, jij gaat niet naar huis. 

Dit kwam binnen als een bom, nee ik kan niet blijven. Hoe moet dit met mijn andere dochter, en deze baby moet nog 8 weken blijven zitten! Hiervoor kreeg ik weeënremmers toegediend en een longrijpingsspuit in mijn bil. Die zou ik na 24 uur nog een 2e krijgen. 

Ik werd naar een geboortesuite gebracht en belde mijn vriend. Die pakte vrij van het werk en kwam samen met mijn vader hun auto halen en mij wat spulletjes brengen. De volgende ochtend kwam mijn vriend samen met tess en flink wat chocolade op bezoek. De nacht was goed gegaan, weinig geslapen maar het bleef rustig. 

De zuster melde dat als het zo bleef ik over 2 dagen met bedrust weer naar huis zou mogen. Bedrust dacht ik.. Rust wat is dat.. Dit zou een hele opgave worden. Maar goed alles voor de baby. 

Smiddags om 3 uur krijg ik een gek gevoel in mijn buik, gynaecoloog inwendige echo gemaakt. Maar alles bleef onveranderd en ik ging maar even douchen. In de douche begonnen weer wat harde buiken. Eenmaal weer 5 minuten op bed voel ik een harde buik opkomen, en plop! Gaat het. Ik ren naar de wc en daar komt een golf vruchtwater. Lichtelijk in paniek bel ik de zuster. Die vraagt: weet je het zeker? Ja roep ik en heb een beetje opgevangen om mijn maandverband. Ze ruikt en ja hoor vruchtwater. 

Bel je partner maar word verteld en ik word naar de verloskamer gebracht. Daar gaan we dan, met een zwangerschap van 32+3. Martijn komt geschrokken binnen en geeft me een knuffel. We worden weer snel papa en mama, maar wat gaat er nu allemaal gebeuren. 

De zuster hoopt dat we nog een 2e longrijpingsspuit kunnen geven maar ik voel aan heel mijn lijf dat we dit niet meer gaan halen. De weeën worden meteen steeds heftiger en redelijk in paniek vragen we wat er ons te wachtten staat. 

We krijgen een spoedcursus vroeggeboorte en ons word verteld dat de kans klein is dat ze bij me mag liggen meteen na de geboorte omdat ze waarschijnlijk niet zelf ademt. De rest gaat totaal langs me heen door alle weeën die inmiddels op hun top zitten. Ik wil pijnmedicatie maar een ruggenprik zit er niet meer in, 5 cm ontsluiting en de kans dat ik dan in de lift beval durfde ze niet aan. Aangezien de ruggenprik op een verdieping hoger geplaatst moet worden. 

Dan maar een infuuspompje dacht ik, maar tegen de tijd dat deze er in zat voel ik dat ik moet persen. Ik kan het niet meer tegenhouden en mijn lichaam perst. Martijn nog kijkend naar mijn benen, ligt onze prachtige dochter Maud al huilend op mijn buik. Hij had niet in de gaten dat ze al geboren was zo onwijs vlug ging het. Met geweld kwam ze in 3 uur en 1 kwartier op de wereld. Omdat ze zelfstandig ademende mocht ze een half uurtje bij me liggen. Zo in de roze wolken waren we maar met een grijs randje, dit betekend dat ze in de couveuse moet blijven en alles totaal anders is als we ons voorgesteld hadden. Hoe moeten we dit doen met Tess! Dolgelukkig met onze kleine prachtdochter met een geboortegewicht van 1935 gram werden we naar onze suite gereden. Daar lag ze dan ons kleine meisje in een glazen huisje. Zo onwerkelijk, zo klein, zo mooi. 

Een hele heftige periode in het ziekenhuis volgde. Deze post ik in mijn volgende blog..