Te vroeg gebroken vliezen

20 maart 2021, een doodnormale, maar best drukke zaterdag. Ik heb behoorlijk wat last van nesteldrang en besluit op die dag de maxicosi grondig te reinigen en klaar te zetten, en ik rommel lekker in de babykamer. Ik ben immers 35 weken en 4 dagen zwanger. Manlief werkt de hele dag in de tuin, terwijl ik ondertussen een lekkere paasbrunch voorbereid voor een campagne die ik mocht doen voor plus supermarkten. Ik weet dat we nog tegen elkaar zeiden ‘als de bevalling vandaag maar niet begint, na zo’n drukke dag’. Ik ben daarna nog even naar de huidtherapeut geweest om vervolgens een lekkere wandeling met Siep te maken in het bos. 

Om 17:30 heb ik de bami klaar. Terwijl we aan het eten zijn ga ik ietsje verzitten op mijn stoel en voel down-under iets lopen.... het zal toch niet? Snel hol ik naar de wc en blaas op mijn hand. Als je vliezen gebroken zijn schijnt het zo te zijn dat je dan water verliest. Maar er komt niks, loos alarm! Ik ga weer aan tafel zitten en terwijl ik zit voel ik nóg meer lopen down-under. Ik kijk manlief aan en zeg ‘dit moet vruchtwater zijn, dit kan niet anders’. ‘Het zal toch niet?’ krijg ik als reactie. Wéér hol ik naar de wc en ja hoor! ik blaas op mijn hand en flots, daar komt een golf. Ik ben zo slim om het op te vangen en ik herken het meteen: de geur, de kleur (helder met vlokjes). Meteen heb ik de verloskundige gebeld, aangezien ik te vroeg ben met 35 weken en 4 dagen. Ze besluit meteen mijn kant op te komen. Ik app haar ondertussen een foto van het vruchtwater en krijg terug: ‘Oei dat lijkt inderdaad gebroken vliezen. Niet weg gooien aub. Ik ben er zo’. Ik weet natuurlijk dat ik meteen naar het ziekenhuis zal moeten, dus ik laat de bami achterwege en ga mijn vluchtkoffer boven klaar maken. Ik had er baby spullen in zitten, maar nog niets voor mezelf. Ik bedenk me dat ik mogelijk wat langer in het ziekenhuis moet blijven, dus pak mijn halve inboedel in.

 De verloskundige is er al snel en doet een testje in het vruchtwater: bingo! We mogen naar het ziekenhuis. Onze zoontjes zijn lichtelijk overstuur, want waarom moeten papa en mama nou weg? Ik heb ondertussen nergens last van, behalve dat ik zo nu en dan het gevoel heb dat ik leeg loop. We rijden samen naar mijn schoonouders en manlief brengt de jongens naar binnen. Ik geef ze een dikke knuffel en blijf in de auto wachten. Terwijl ik wacht bel ik mijn ouders om te vertellen dat we naar het ziekenhuis gaan. Ze schrikken ervan. We spreken af dat hun contact houden met mijn schoonouders over de opvang van de jongens. Want wat gaat er gebeuren? Gaat het doorzetten? Mag/moet/kan mijn man in het ziekenhuis blijven? Het is nu zaterdag, dus ik weet dat de jongens in ieder geval 2 dagen onder de pannen zijn, en dat geeft me rust. 

We rijden rustig naar het ziekenhuis terwijl het beneden blijft lopen. Wát een ellendig gevoel zeg. Mijn buik was enorm, ik had heel veel vruchtwater. Om 18:50 komen we aan in het ziekenhuis en worden we opgevangen in een kamer, hier word een CTG gemaakt. Alles oogt rustig. Ik krijg een groei en liggingsecho. Onze man groeit prima en ligt vast in het bekken, dat lag hij gelukkig al. Oké, so far so good, ik heb nog steeds nergens last van. Er word verteld dat mijn lijf de beste couveuse is, en ze me gaan opnemen. Ik zal elke dag hartfilmpjes krijgen om ons mannetje goed in de gaten te houden. Tevens gaan ze om de paar dagen bloed afnemen om te kijken of ik geen infectie ga ontwikkelen, want dat risico loop je als je vliezen te vroeg breken. Nu kan het lange wachten beginnen......