Spoedkeizersnede met 36 weken. Deel 1.

15 maart 2016.

36 weken en 4 dagen zwanger.

Al 8 weken thuis omdat mijn kleine baby niet goed groeit, 8 weken thuis en nog steeds hoge bloeddruk. Tientallen controles en vele groei echos, nog steeds is niet duidelijk waarom maar goed gaat het niet. Een groeiachterstand van ruim 3 weken noemen ze het. Om de week een groeiecho en thuismonitoring. Ondertussen ken ik de weg in het ziekenhuis ken op mijn duimpje en het personeel herkent mij al.

Net als elke ochtend de afgelopen 4 weken, meet ik die bewuste ochtend mijn bloeddruk en neem ik een thuis ctg af. Ook vandaag was deze niet goed. Mijn lieve vader ging weer met mij naar het ziekenhuis voor de extra controles. Na een uur CTG en bloeddruk meten mochten we weer gaan >>Rustig aan doen en bij verandering bellen.

13.50 waren we thuis, om 14.00 kreeg ik buikpijn, vast de vermoeidheid van die ochtend dacht ik. Een snelle lunch, mijn strakke zw spijkerbroek inruilen voor een joggingbroek en naar bed. Dat was het plan..

Terwijl ik naar de badkamer loop wordt de buikpijn erger, ik voel iets warms tussen mijn benen lopen. Even denk ik dat ik in mijn broek heb geplast. Ik voel met mijn hand en terwijl ik dit doe realiseer ik mij dat er bloed op de grond druppelt. Snel naar de wc, wanneer ik mijn broek naar beneden doen stroomt het bloed tussen mijn benen, al snel zit het overal. In paniek bel ik mijn vriend en roep alleen maar dat ik bloed en dat hij meteen moet komen, ook mijn vader bel ik maar deze neemt niet op, zal je net zien dat hij boodschappen aan het doen is dacht ik nog.

Hierna denk ik er pas aan het noodnummer van het ziekenhuis te bellen.De dienstdoende verloskundige geeft aan dat ze een ambulance gaat bellen en dat ik moet blijven zitten op de wc, ze blijft aan de lijn tot de ambulance er is. Na wat uuuren lijkt hoor ik de sirene dichterbij komen. Met mijn broek op de enkels doe ik de voordeur open, ik voel het bloed weer tussen mijn benen gutsen. Ik probeer alle nachtmerries scenario's, die in mijn hoofd rond gaan weg te drukken en te luisteren naar wat de ambulance broeder zegt. Hij is rustig en kijkt mij indringend aan, hij geeft aan dat hij me wil controleren. Ik ga op het bed liggen en na een paars seconden geeft hij aan dat we naar het ziekenhuis gaan. 

Mijn vriend komt ondertussen net binnen gerend en krijgt de instructie om de babyspullen mee te nemen "want jullie komen niet meer zonder baby het ziekenhuis uit". In de ambulance geeft de broeder bij de chauffeur aan dat de sirene aan mag. Met een bloedvaart rijden we de straat uit. Mijn vriend in onze eigen auto er achter aan.

Ik merk dat ik er niet meer goed bij ben, ik hoor mezelf zeggen dat "hij"vast niet meer leeft en dat het broodbeleg nog opgeruimd moet worden. Ik heb mij handtas stevig vast, een soort levensboei, als ik mijn tas maar vast heb komt het vast goed. De ambulance broeder benoemd dat ze goed voor me zullen zorgen in het ziekenhuis en probeert mij af te leiden door te vragen naar mijn werk.

Bij het ziekenhuis  worden we opgewacht door 2 mensen in witte jassen, ze rijden me door naar de verloskamers, daar staat de hele kamer vol personeel. De ambulancebroeder doet een overdracht en er gebeurt van alles. Mijn vriend is nergens te bekkenen. 

Ik kan alleen maar denken dat mijn aan mijn baby, ons kleine jongetje, hoe zou het zijn om je kindje te verliezen? Zou ik moeten huilen of juist niet? De buikpijn is erger geworden en ik voel dat ik nog vloei.

Iemand vraagt waar mijn vriend is. Het lukt mij niet om antwoord te geven. Dan komt het moment..Het echo apparaat wordt naar mij toe gereden. Ik voel de koude gel op mijn buik, voor het eerst is het stil in de kamer. Die seconden, waren de langste van mijn leven. Ik durf niet te kijken, maar dan hoor ik het gerustellende geluid van een hartje! Hij leeft! Ik brul als een wilddier en kan alleen nog maar huilen. Wat een opluchting.  Op dat moment komen mijn vriend en moeder de kamer binnen rennen waarop ik roep " hij doet het!!"..