Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Bevalling
  • prematuur
  • spoedkeizersnede
  • spoedbevalling
  • Corona

Spoedkeizersnede door corona met 33 weken (deel 2)

Hoe ik van een zorgeloze zwangerschap opeens in een nachtmerrie belandde

Het onheilspellende gevoel wat ik in het weekend had over het voelen van minder beweging nadat ik corona had gehad verdween een beetje op de achtergrond, maar ergens voelde het toch niet helemaal goed. Toch had ik niet echt lang de tijd om erbij stil te staan met een peuter van 2 jaar die graag mijn aandacht wilde en een eigen bedrijf waarbij ik de klanten zo goed mogelijk over wilde dragen voordat ik met verlof ging.

De maandag na het weekend dat ik het gevoel had dat ik minder beweging voelde had ik toevallig in de avond een afspraak staan bij de verloskundige om het bevalplan de bespreken. Dit was een wat langere afspraak waar mijn vriend ook bij zou zijn. Mijn moeder paste op mijn zoontje zodat wij hier samen naartoe konden.

Eenmaal bij de verloskundige aangekomen vertelde ik hoe ik mijn bevalling voor me zag. Eigenlijk vrijwel hetzelfde als de vorige keer. Die bevalling was namelijk bijna helemaal verlopen hoe ik het in mijn hoofd voor me zag: Thuis, in bad, zonder teveel pijn, in zes uur tijd.

Deze keer had ik zelfs een caseload verloskundige uitgezocht die er allemaal wat "natuurlijker" in stond (dus minder snel in zou grijpen en meer echt het lichaam de kans zou geven om te doen wat het moest doen).

Nadat we het bevalplan hadden besproken zei mijn vriend; 'Moest jij niet nog wat zeggen?' Dus ik zo: 'ohja dat is waar, ik heb het idee dat ik sinds dit weekend minder krachtige beweging voel.'

Mijn verloskundige vraag me waarom ik niet meteen heb contact gezocht en ik vertel haar dat ik bang was dat er niks zou zijn en dat ik hen dus zou lastigvallen in het weekend. Ze zegt natuurlijk meteen dat dit absoluut nooit het geval is en dat ik altijd mag bellen als ik me zorgen maak.

Vervolgens begint ze meteen met de controles (die ze sowieso nog moest doen). Ze luistert naar het hartje wat gelukkig prima klinkt en ze voelt onze baby zelfs nog bewegen. Wat een opluchting alles klinkt gelukkig helemaal goed. 

We gaan terug zitten en mijn verloskundige zegt dat als ik wil we voor de zekerheid wel even naar de triage mogen voor wat extra controles, zodat ik helemaal gerustgesteld ben. Ik moet even nadenken en eigenlijk wil ik zeggen dat dit niet nodig is, maar iets zeg me dat ik toch ja moet zeggen.

Onderweg naar het ziekenhuis bel ik mijn moeder en zeg haar dat we even voor de zekerheid wat controles gaan doen in het ziekenhuis, maar dat er eigenlijk geen reden is om ons zorgen te maken dus dat ik over ongeveer een uurtje wel thuis ben.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen rond 20.45 krijgen we te horen dat ik in mijn eentje (zonder telefoon) aan de ctg moet gaan liggen en dat dit ongeveer 30-40 minuten duurt. Op dat moment dacht ik pff wat lang zeg, dat wordt vast saai (tegenwoordig weten we namelijk helemaal niet meer wat ons vervelen is en leiden we onszelf altijd wel af met onze telefoons haha).

Lees de rest in deel 3

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Maaike_Maria?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.