Spijt! Voor later.

Heel eerlijk? Ik heb echt geen klagen over het verloop van mijn zwangerschap, geboorte en de gezondheid van mij en mijn kind. Dat neemt niet weg dat mij het gevoel soms kan bekruipen dat ik het zo ontzettend jammer vind. Jammer, dat ik welgeteld 5 wazige foto's heb van de bevalling en de eerstvolgende foto's/video's pas de dagen erna, thuis, zijn gemaakt. Mijn geheugen is nooit in topconditie geweest en dat is nu helemaal een gatenkaas aan herinneringen. Waar sommige nog tot in de details hun bevallingsverhaal kunnen vertellen of kunnen laten zien, weet ik alleen nog maar de grote lijnen. Daar is nu helaas nog weinig aan te doen.

De laatste maand lag de kleine druif netjes ingedaald met haar hoofd naar beneden, we gingen er allemaal al zachtjes aan geloven dat ze vast niet de 40 weken uit zou zitten. Niets is minder waar.

Op zaterdag kwamen er weeën op in mijn rug, niet meer te negeren maar wel goed te behappen. We waren er helemaal klaar voor. Er gebeurde echter niet zo veel anders dan het feit dat ik weeën had. Ik ving ze op door een poef voor het dressoir te zetten waar ik met mijn knieën op ging zitten en mijn hoofd op mijn armen liet rusten. Af en toe lopen, proberen te liggen en zo de dag door. 

Uiteindelijk brak de avond aan, er zat nog geen regelmaat in. Rust pakken! We gingen naar bed. Een onrustige nacht met draaien en hazenslaapjes voor mij. S'ochtends of eigenlijk s'nachts was ik alweer vroeg op been en ben ik naar beneden gegaan zodat manlief zijn slaap kon pakken. Op het toilet braken uiteindelijk mijn vliezen, mijn weeën gingen zich ook opbouwen en zaten korter op elkaar. Toen ik het pittiger vond worden heb ik 'm wakker gemaakt. Het timen was begonnen, de verloskundige werd gebeld, 2 cm ontsluiting.

Rond 09.00u zijn wij naar het ziekenhuis gereden. Maxi-cosi achterin, tasje mee met een fles Moët, comfy kleding, Rituals douchegel, iPad met films maar geen camera anders dan onze telefoons. Sidenote: de fles bleef dicht, iPad onaangeraakt en van badderen en douchen moest ik op 5 minuten na ook niets hebben.

Lekker bijtijds in het ziekenhuis op een rustige afdeling. Inmiddels 5 cm, non-stop weeën maar nog even te gaan. Dit ging tergend langzaam. Echt heel langzaam. Uiteindelijk hebben wij 4 shifts aan zorgpersoneel gezien. Elke keer weer even voorstellen, hopend dat zij dan de bevalling gingen begeleiden maar de shift zat er alweer op en ik had nog steeds geen volledige ontsluiting.

Het opvangen van de weeën die zich inmiddels in kracht hadden opgebouwd, werd steeds uitdagender. Het was inmiddels zondag, ik had niet meer geslapen en ik begon uitgeput te raken. Op enig moment ging ik richting persweeën maar deze moest ik tegenhouden omdat ik geen volledige ontsluiting had. Om nog kracht te kunnen verzamelen heb ik uiteindelijk een ruggenprik gekregen waardoor de weeën zakte. Ik kon rusten en de ontsluiting in de gaten werd gehouden. Manlief is al die tijd wakker naast mij blijven staan, inmiddels ook goed moe.

Uiteindelijk mocht ik tegen de nacht gaan persen. EINDELIJK! En toen vielen de persweeën na twee keer weg. Ze komen over een uurtje terug. Ik kon wel huilen. Zo moe was ik, zo graag wilde ik persen, zo teleurgesteld was ik door de mededeling dat ze over een uur weer kwamen kijken. Ergens voor die persweeën was mijn pijnstilling al gestopt, juist omdat ik nu krachtigere weeën nodig had om de bevalling soepel te kunnen laten verlopen. In die tijd dat we moesten wachten voelde ik het hoofdje pulsen. Ik wist gewoon dat ik een uur wachten niet vol ging maken. Het was te veel. We drukte op de knop, hebben nog een aantal minuten gewacht, ik deed mijn verhaal, ze checkte de boel, en mijn gevoel was juist: tijd om te persen. 

Omdat ik al even onderweg was en ook pijnstilling heb gehad, was het gevoel en de kracht in mijn benen weg. Om te voorkomen dat ze uit bed zouden vallen, heb ik aan elke kant van het bed iemand staan die een been vasthoud. Zo ook manlief. Er was dus niemand met een fotocamera, of iets wat daar ook maar op leek. En dan te weten dat ik als vormgever gewoon alles in huis heb, van statief tot afstandbediening om op afstand opname's te kunnen maken...

Uiteindelijk werd ze op maandag om 03.45u geboren in goede gezondheid, voor ons perfect van top tot teen. Nadat ze mij gevoelsmatig een kuisheidsgordel hebben aangemeten en mij dus hebben gehecht, ontvingen we alle familie die al die uren in de wachtruimte hadden gewacht. Daarna vielen we met z'n drieën als een blok in slaap. Rond 10.00u gingen we naar huis. 

En dit? Dit is de meest gedetailleerde versie die ik heb van ons bevallingsverhaal. Die paar foto's? Werden door een verpleegkundige met mijn telefoon gemaakt net nadat ze werd geboren maar zijn in alle hectiek niet scherpgesteld en stuk voor stuk bewogen. Such a bummer! Ik vind het zo'n bijzonder mooie ervaring, dat ik bij wijze van elke seconde vast had willen laten leggen. Juist omdat je door de jaren heen details gaat vergeten en ik het ook zo graag aan haar wil laten zien wanneer ze groter is.

Mijn algehele mening blijft dat dit stukje spijt goed te relativeren is omdat de belangrijkste dingen goed zijn gegaan. Dat is uiteindelijk je grootste goed. Ook heb ik in week 35 een beeldje laten maken van mijn zwangerschap. Zo onwijs dankbaar dat ik dit heb. Dus een kleine tip voor alle mama's die nog gaan bevallen: Laat die fles Moët lekker achterwege, druk een camera bij iemand in z'n hand of zet 'm desnoods in videostand op een tafel of vensterbank. Of kies een geboortefotograaf, dat kan natuurlijk ook! 

In ieder geval, mocht ik het ooit nog een keer mee mogen maken... dan vraag ik expliciet om video's en foto's.

Liefs van mij!