Schouderdystocie, nog nooit van gehoord tot het gebeurde | deel 2

Het lijkt een eeuwigheid te duren. De verloskundige is er nog steeds niet. Zover woonde ze nu ook weer niet van ons vandaan. Ondertussen heb ik het idee dat ik de hele tijd naar de wc moet, maar er komt niks meer....ik heb een weeënstorm en hoor mijzelf nog denken ‘hoelang gaat dit nog duren. Als dit het begin is, wordt het nog pittig’. Mijn man heeft de voordeur al op een kiertje gezet, zodat hij bij mij kan blijven.

Eindelijk daar is ze, het is ondertussen bijna 2 uur. Ik weet mij geen houding meer te geven. Er belde iemand net voor ze de auto in stapte, dus kon ze niet eerder vertrekken. Ze vraagt of ik op bed wil gaan liggen, omdat ze wil weten hoever ik al ben. Uit voorzorg had ze al haar spullen al meegenomen en dat was maar goed ook, ik had 10 cm ontsluiting. Ze brak mijn vliezen en eindelijk konden mijn weeën ‘wegvloeien’ zo voelde het. Ik voelde ook een rust over mij heen komen; ik ben er, nu gaat ie komen, ik kan dit.

Ze geeft mij 10 minuten om op adem te komen, want nu gaat het echte werk komen. Nadat mijn vliezen zijn gebroken, belt de verloskundige de kraamzorg organisatie om ter ondersteuning iemand te sturen voor tijdens de bevalling. De bevalling gaat nu bijna echt beginnen zoals ik wilde, thuis in mijn eigen bedje met mijn man erbij. De kraamhulp was aangekomen, de 10 minuten ‘tot rust komen’ zaten erop. Precies zoals mij vertelt werd perste is wanneer het moest. De baby kwam alleen niet zo snel als gedacht. Iets was mis, maar dat had ik nog niet door in mijn bubbel op dat moment.