Snap
  • Bevallingsverhalen
  • tweeling
  • prematuur
  • UMCG
  • NICU
  • Dysmatuur

Op korte termijn bevallen? Ik niet hoor!

In mijn vorige blog, deel 2 van mijn zwangerschapsverhaal, vertelde ik hoe de artsen me  zeiden dat ik in dagdelen moest denken en dat ik niet lang meer zwanger zou zijn. Maar dat ik helemaal nog niet het gevoel had dat er op korte termijn iets aan zat te komen. De eerste 2 dagen in het ziekenhuis waren niet leuk. De eerste nacht heb ik niet geslapen en ik lag dag en nacht ongelooflijk te zweten. Achteraf hoorde ik dat dit van de longrijping kan komen. Hierin zitten flink wat hormonen, die nogal wat bijwerkingen kunnen hebben. Wat wel leuk was, was de sfeer op de kamer waar ik lag. Tegenover mij lag een dame die ook zwanger was van een tweeling en ook een verkorte baarmoedermond had (wel al langer zwanger dan ik en minder verkort). Naast me lag een dame die een hoge vliesbreuk had, waardoor ze bij teveel bewegen vruchtwater verloor. Ze lag er al een flink aantal weken. En ook dame nummer 4, waarbij zwangerschapsvergiftiging dreigde, lag er al een paar weken.  Ze leerden me alles over het ziekenhuis en hoe de dagen er hier uitzagen. Zo leerde ik al snel het ritme van het ziekenhuis herkennen. En dat was maar goed ook. Want er gebeurde bij mij vrij weinig. Mijn buik bleef rustig, de CTG's waren goed en de meisjes zagen er op echo's helemaal prima uit. We gaan dus toch maar een beetje in scenario's denken. Wat kan er nu allemaal gebeuren? Het meest gunstige scenario is dat ik gewoon nog zwanger ben tot 38 weken ofzo. In dat geval blijf ik tot de 32 weken (5 weken totaal dus) in Groningen en ga ik daarna naar mijn eigen ziekenhuis in Leeuwarden om daar tot de bevalling te liggen. Maar goed, de kans hierop is miniem. De kans is groter dat ik ergens in de komende dagen alsnog beval. Dan komen de meisjes op de NICU te liggen. En dat is best heftig. Je mag 2 of 3 keer naar ze toe op een dag. En we wonen een uur rijden van het ziekenhuis, dus zouden we dan in het Ronald McDonald huis moeten slapen om regelmatig bij de meisjes te kunnen zijn. Ze komen dan aan tig draadjes en hebben grote kansen op hersenbloedingen en dergelijke. Op dit scenario bereiden wij ons voor en we worden er erg verdrietig van. Ook van het feit dat het laatste stukje zwangerschap zo eenzaam is. Dat we niet lekker samen op de bank zitten te zwijmelen en de babykamer inrichten en dergelijke. Mijn kamergenootje die ook een tweeling draagt, mag ineens naar huis. Bij een meting blijkt haar baarmoedermond weer iets gegroeid. En ineens wordt er tegen ons ook ineens gezegd "het kan zijn dat je naar huis mag (met bedrust als advies) als het zo rustig blijft. Dit voelt heel dubbel. Je zou zeggen dat we staan te springen, maar we vinden het beide helemaal niet een fijn gevoel. In het ziekenhuis zijn we veilig. Zijn we op de juiste plek. Dat is 1 van de mantra's die ik vanaf dag 1 heb ("ik ben nu in elk geval op de juiste plek"). Dan wil ik toch niet naar huis? Als het mis gaat, is Groningen heel ver weg. Redden we dat wel op tijd terug? 

Maar goed. In de week erna beginnen we steeds meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik mag weer lopen door het ziekenhuis en het blijft echt rustig in mijn buik.

Dan is er een moment dat ik weer een inwendige echo krijg om de baarmoedermond te checken. De artsen geloven niet wat ze zien. 2,5 cm. Dat zou een enorme groei zijn. Ze geven aan dat een baarmoedermond wel vaker iets hersteld, bij goede rust, maar zoveel “dat kan eigenlijk niet”. Er wordt meermaals opnieuw gemeten, door verschillende artsen en op verschillende dagen, maar het resultaat blijft hetzelfde. Er wordt nog gesproken over of het dan in 1e instantie fout zou zijn gemeten, maar dat kan ook niet want dat is toen ook meermaals gemeten op verschillende momenten door verschillende artsen op verschillende locaties.

Een ‘wonder’ dus. De rust heeft gigantisch geholpen. Er wordt weer over naar huis gaan gesproken en daar kijk ik nu toch wel erg naar uit. Ik lig al 2 weken in het ziekenhuis en alles is rustig dus het vertrouwen is er. Over een dag of 3 zou ik naar huis mogen, mits de metingen dan ook allemaal nog in orde zijn. De dopler laat namelijk wel een heel klein beetje een afwijkende waarde zien bij kindje 2, maar dat zit nog wel aan de goede kant. Als ik naar huis zou mogen, moet ik dan dus alsnog wel 2 keer per week naar Leeuwarden voor een meting. Prima. 2 keer per week naar het ziekenhuis dat een kwartiertje rijden is, dat trekken we wel  Wat een heerlijk idee, zeg. Dat ik weer naar mijn eigen bed mag (ziekenhuisbedden zijn AFSCHUWELIJK). Dat ik weer kan gaan knuffelen met m'n vriend. Dat ik de babykamer mag zien. Ik kijk er enorm naar uit. Een paar dagen later. Vrijdag 30 april. Ik mag naar huis, dus mijn vriend is met de auto gekomen om bij de metingen te zijn en mijn spullen zijn ingepakt.   Maar naar huis ga uiteindelijk niet. 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij pylkje?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.