Op een roze wolk? Deel 3

Lees ook deel 1 en 2 over mijn ervaring met zwangerschap en nierziekte.

De arts wil meteen beginnen met inleiden. Ik krijg een ballonnetje. Die doet niet veel en ik blijk nog maar op 2 cm te zitten. Ik krijg nog een ballonnetje en deze valt er de volgende ochtend uit. Zou het dan echt gaan beginnen nu? Ik moet in isolatie bevallen vanwege de corona en word dus steeds omringt door een soort marsmannetjes. Elke keer wanneer ik iets nodig heb of als ze controles willen doen moeten ze zich in een pak hijsen. Ik vind het lastig dat ik niet echt contact kan maken met de verpleegkundigen en voel me heel bezwaard wanneer ze weer binnen moeten komen. Ik krijg tabletjes voor de baarmoedermond en wacht verder af. Ik probeer nog wat te slapen maar door de spanning lukt dat eigenlijk niet. De weeën beginnen te komen en ik denk nog oh als dit het is,van kan ik dit wel zonder pijnbestrijding. Hoe naïef 😅. De weeën zakken weer af en ik krijg een infuus met weeën opwekkers. Nu gaat het snel en de weeën volgen elkaar snel op. Eerst elke 11 minuten en later elke 6 minuten. Ze worden ook steeds heftiger, ik kan niet meer praten en verdraag geen geluiden meer om me heen. Ik zeg steeds tegen mezelf dat de pijn tijdelijk is, en dat de golf ook weer weggaat. Ik heb een weeën storm en de pijn zwakt niet meer af. Om 6 uur s'avonds smeek ik de verpleegkundige om een ruggenprik.

Helaas is de anesthesist nog ergens anders druk en gaat het nog wel even duren. Ik vraag of er iets anders qua pijnbestrijding is en ik krijg een pompje. Dit verlicht ontzettend en ik kan zelfs eindelijk nog eventjes slapen. Na een uur komt ook de ruggenprik en zetten ze het pompje uit.  

 Ik lig nog steeds in isolatie dus iedereen die mij komt controleren moet helemaal in een pak. Ik ben aan het bevallen met een soort marsmannetjes om me heen en vind het een hele gekke situatie zo. Ik moet stiekem een beetje lachen. Ik voel een ontzettende druk en vraag of de verpleegkundige mijn ontsluiting wil checken. Ik heb volledige ontsluiting en bel meteen mijn vriend die even naar de auto gelopen is. "Je moet komen ze komt nu!" Hij sprint van de parkeergarage naar mijn kamer en is gelukkig nog op tijd. Ik mag om half 9 beginnen met persen. Ik ben door alle complicaties ontzettend verzwakt en ze zeggen dat er een kans inzit dat het toch een spoedkeizersnede wordt. Maar ik mag het gelukkig eerst zelf proberen. Ik pers anderhalf uur maar het lukt me niet. De hartslag van de baby slaat weer op hol en is daarna niet meer te meten. De gynaecoloog pakt een (in mijn ogen) héle grote naald en op dat moment weet ik al dat ze gaan knippen. Ik zeg doe maar wat nodig is en na nog een keer persen is ze er. Mijn lieve Zahra-jo vernoemd naar mijn oma die overleed in de zwangerschap. Ik had haar zo graag willen laten zien. Helaas is anders beslist. Om 22.40 geboren, slechts 1940 gram en 40 cm. Maar wat is ze mooi en wat moet ik huilen. Ik heb het gedaan, de zwangerschap volbracht al heb ik het niet kunnen voldragen. 

Zahra-jo wordt op mijn borst gelegd, ik mocht 1 minuut naar haar kijken voordat de kinderarts haar meenam. Ze onderzoeken haar in de kamer naast mij terwijl ik gehecht word. Ik heb veel bloed verloren en krijg 27 hechtingen. Ze nemen zahra-jo mee naar de NICU en ik roep dat mijn vriend meegaat met haar. Ze moet ook in isolatie vanwege mijn corona besmetting. Het gaat allemaal een beetje langs mij heen. Ik krijg een bloedtransfusie en ze zeggen dat ik even moet rusten. Maar hoe kan ik rusten als ik niet weet waar mijn baby nu is. Ik besluit om drie uur in de nacht dat ik naar haar toe wil. Dit mag niet vanwege de corona besmetting. Ik mag niet uit isolatie en Zahra-jo mag niet van de NICU af. Ik ben moeder geworden maar lig hier helemaal alleen. Natuurlijk wil ik de beste zorg voor mijn kindje en besef dat ik misschien toch even moet slapen. 

De volgende dag hoor ik dat ik mijn dochter niet mag zien. ze kunnen het niet zo organiseren dat we bij elkaar kunnen zijn  ze geven personeelstekort als reden. Ik ben zo verdrietig. Pas om 22.u in de avond bijna 24 uur na mijn bevalling mag ik eindelijk naar haar toe. Mijn kleine minimeisje wat hou ik van haar en wat hoop ik dat dit allemaal goed komt. Ze is zo kwetsbaar aan al die monitoren en snoertjes. Gelukkig zijn de verpleegkundigen op de NICU heel lief voor haar en hebben ze begrip voor mijn heftige emotie. Ik ben in een soort shock geweest de eerste 24 uur en ik merk dat alles nu pas een beetje land. Zahra-jo doet het op dat moment naar omstandigheden goed en ik ben zo ontzettend trots op haar.