Onze kleine baby!

3 januari 2021

We kunnen niet meer wachten op de artsen die vanuit Nijmegen onderweg zijn, de weeën worden heftiger en de baby krijgt het steeds moeilijker. Ik word goed voorbereid en geïnformeerd. Er lag een zakje en de zuster vertelde dat ze de baby hierin opvangen, zodat hij nog warm blijft en voelt alsof hij in de baarmoeder zit. Ook zie ik een mutsje klaarliggen die waarschijnlijk veelte groot is. Ik krijg van alle kanten complimenten en de zusters zorgen goed voor me. Een arts van het ziekenhuis komt even binnen om gedag zeggen. Met m'n benen wijd, zwaai ik met m'n linker hand. (heel charmant). Opeens zei een zuster: "Jerutsi, je moet goed naar mij luisteren. Je gaat zo bevallen, alles staat klaar maar je moet goed naar mij luisteren en alles doen wat ik zeg!”  "Ja ja oke" antwoordde ik. “Als er een wee komt moet je het zeggen”.. Op de monitor is duidelijk te zien dat er een wee komt maar ik voel echter niets. “PERSEN, PERSEN!” Hoorde ik. PERSEN??? Maar ik voel helemaal niets?!..  Toen voelde ik dat de baby eruit kwam. Het voelde allemaal heel onwerkelijk. De artsen van Nijmegen kwamen net op tijd binnen en gingen gelijk aan de slag. Het was even helemaal stil. Waarom feliciteert niemand mij? Gaat alles wel goed? Even later kwam een zuster binnenlopen. "Gefeliciteerd Jerutsi, heel goed gedaan. Het gaat goed, ze zijn druk met hem bezig maar hij heeft een goede start". “Pfff..” pak van mijn hart, wat een opluchting! Mijn moeder zat nog steeds op de zelfde plek. Geen besef van wat er allemaal zojuist was gebeurd. Een andere zuster kwam binnen en vroeg: "Hoe heet je kleine man eigenlijk?" Vol trots antwoordde ik met: "Jerael Hubert Ooft",, "Wat een mooie naam" zei ze. De artsen waren nog bezig met schoonmaken. Ik voelde me hartstikke vies, ik moest plassen en de “nummer twee boodschap” was ook nog onderweg. De zuster liep met mee mee naar de wc en daar ging ik, met alle bedrading. Even later werd ik geroepen om naar Jerael te kijken. Ik vond het echt heel erg spannend en was erg zenuwachtig. Ik liep met de zuster mee en daar lag hij dan.. zo klein en lief..  Ik was zo trots maar tegelijkertijd brak mijn hart. Onze kleine baby, vol met infuus, aan de beademing en allemaal artsen om hem heen. Ik raakte hem aan en moest alleen maar huilen. De arts die met hem bezig was vertelde wat ze allemaal aan het doen zijn. Ik kan me alleen niet herinneren wat ze allemaal zei. Ik bleef naar Jerael kijken en voelde me compleet machteloos. Ik liep weg zodat ze alle ruimte hadden om hem zo goed mogelijk te helpen. Er werd mij verteld dat wanneer Jerael stabiel is, hij met de ambulance naar Nijmegen zou vertrekken en ik daarna. Inmiddels is vriendin M in het ziekenhuis gearriveerd om straks samen met mij naar Nijmegen te gaan. Mijn moeder gaat naar huis, ze heeft erg last van migraine gekregen. (arme vrouw) Ik belde ondertussen mijn manager van werk op " Hoi, ik wil laten weten dat ik ben bevallen". Aan de telefoon hoorde ik even niks.. "heh? Bevallen? Is het al April"? Ze geloofde haar oren niet. Ik legde uit wat er allemaal ging gebeuren, totdat de zuster binnen kwam en ik hing op. Ze vertelde dat Jerael klaar is om te vertrekken. "Spannend he?" hoorde ik de zuster zeggen "Succes! "Heel normaal eigenlijk maar op dat moment was ik erg aan het twijfelen en voelde ik me zo onzeker. Hij is net pas op de wereld, nog zo kwetsbaar en moet nu al zoveel doen.. Het is een ritje van ongeveer een uur.. Trekt hij dit allemaal wel? Ik hoop zo dat alles goed gaat! Ik kon Jerael niet meer zien. Daar gaan ze dan, met de ambulance naar Nijmegen. 

Jerael is geboren op 3 januari 2021 om 17.48 uur. 💙