Onze grootste nachtmerrie

Daar waar wij dachten dat alles best okay ging met de kinderen, heeft Nova de afgelopen dagen wat kleine tegenslagen gehad. Bij geboorte moest ze aan de beademing, het prikken van een infuus lukte 3 dagen op rij niet, waardoor die nog steeds in haar navel zit, voeding wilt niet echt op gang komen en het poepen lukt niet naar behoren. De verpleegster van Nova heeft haar de afgelopen avonden ook verzorgd en geeft aan dat ze vind dat Nova er niet goed uit ziet. Bleekjes! Niet zoals de voorgaande avonden. Mike en ik raken lichtelijk in paniek, op foto’s is de verdriet van mijn gezicht af te lezen. Met een dubbel gevoel gaan Mike en ik naar onze kamer in het Ronald MacDonald huis. Onze eerste nacht weer samen na mijn ontslag uit het ziekenhuis. Mijn wekker gaat 10 november zo rond 09.00 uur, ik moet kolven. Ik zie op mijn telefoon wat anonieme gesprekken gemist. Ik kan zulke nummers niet terug bellen en ik heb ook geen voicemail. Na het kolven maak ik Mike wakker om me te helpen met het schoonmaken van alles. Onze telefoon gaat weer en nu neem ik wel op. Het is de afdeling waar de kinderen liggen. Een stem vraagt of wij direct kunnen komen het gaat niet goed met Nova. We snelle ons naar de afdeling. Weer met pure paniek op ons gezicht. Als we door hal van het ziekenhuis lopen, zien we al wat mensen rond het bedje van Nova. Eenmaal binnen wordt er verteld dat Nova in de nacht drastisch achteruit is gegaan. Om ons heen zijn de artsen druk bezig om haar te stabiliseren en reanimeren. Dit mocht echter niet baten. Een van de artsen geeft aan dat het tijd is om afscheid te nemen van Nova. Mijn wereld stort in! Nova wordt op mijn borst geplaatst, hier blaast ze haar laatste adem uit om 10.54 uur. Onze princes is er niet meer. 5 dagen is ze bij ons geweest. Ons hart is gebroken! Ook papa neemt zijn kleine meid in zijn armen. Nova heeft keihard gestreden, voor ons zal ze altijd een superheld blijven.

Vanaf hier gaat alles heel snel. Xavi ligt in een apart kamertje op de afdeling, hier kunnen wij als gezin afscheid nemen en onze ouders bellen en vertellen wat er is gebeurd. Eerst bellen wij mijn moeder, die zou eigenlijk met Mike z’n moeder onderweg naar ons zijn, maar doordat mijn broer positief is getest op COVID was hiervan geen sprake meer. Mijn moeder stortte in bij het horen van het overlijden van haar kleindochter. Daarna belde we mijn vader, die stortte net zo in en is meteen de auto in gesprongen om ons in het ziekenhuis bij te staan. Hierna belde wij mijn schoonvader. Ook mijn schoonvader stortte in. De pijn die onze ouders voelde maakte ons nog extra emotioneel. De mensen die wij nooit of nauwelijks in ons leven hebben zien huilen braken op dit moment. Mijn schoonmoeder was tijdens dit alles onderweg en wij wilde haar niet tijdens het rijden dit vertellen.

We worden opgehaald en naar een apart kamertje gebracht om Nova te wassen, voet- en handafdrukken te maken en haar mooi aankleden met haar eerste en laatste outfit die ze ooit zal dragen.

Mijn schoonmoeder is er, Mike haalt haar beneden in de hal op en komen terug naar het kamertje waar ik samen met Nova in m’n armen zit. Mijn schoonmoeder stort in. Ze geeft aan dat ze al een slecht gevoel had toen ze bij mijn moeder was om spullen op te halen. Normaal geef ik de ochtend een kleine update en mijn moeder had nog niks van me gehoord. Ook mijn vader komt niet veel later aan. Zowel mijn schoonmoeder en vader mogen even bij Xavi kijken, gezien de situatie.

Het personeel vraagt ons of wij Nova mee willen nemen naar onze kamer. Dit kan alleen als ze in een bak met koud water wordt gestopt. In eerste instantie wilde we Nova zoveel mogelijk bij ons hebben. Maar bij nader inzien hebben we besloten het niet te doen. De gedachten om je dochter in een bak met water te zien is niet fijn. Nova wordt opgehaald om naar het mortuarium te gaan. Mijn schoonmoeder en vader zullen zich buigen over de begrafenis. Mike en ik hebben dit geheel uit handen gegeven.

Het is donderdag 11 november. Mijn vader zijn vrouw en m’n schoonmoeder hebben een overnachting geboekt in het hotel naast het ziekenhuis. Vandaag zullen zij verder gaan met alles regelen voor de begrafenis. Ook mijn schoonvader en zijn vriendin zijn onderweg om afscheid te nemen van Nova en kijken bij Xavi. Mijn moeder heeft in de tussentijd een corona test gedaan bij de GGD, nu wachten op de uitslag. Als die negatief is kan ze zaterdag komen om ook afscheid van Nova te nemen en bij Xavi te kijken.

Zaterdag 13 november, mama en mijn schoonvader zijn er. Mama was negatief getest en kan dus afscheid nemen van haar kleindochter en haar kleinzoon voor het eerst zien.

Elke dag is moeilijk maar we proberen sterkt te zijn voor Xavi, zodra wij op de kamer komen en het wordt tijd om te slapen barst ik in tranen uit. 18 november is de begravenis van onze dochter. Die dag zullen wij onze zoon voor het eerst sinds hun geboorte alleen moeten laten. Nova zal namelijk begraven worden bij ons in de buurt.