Onze babyboy is geboren!! Kenji Alvarez

Als je me volgt op Instagram of Facebook dan heb je het blije nieuws al kunnen lezen. Op 21 augustus zijn wij namelijk de trotse ouders geworden van Kenji Alvarez! Een wolk van een zoon! Tien vingertjes en tien teentjes, helemaal op en top! Een hoofd vol met haar en hele grote ogen die ons van af het begin al aankeken. Op slag verliefd was ik! Na zijn geboorte was ik nog steeds helemaal ondersteboven. Ik was nu een mama, dit wezentje was mijn zoon en voor de rest van mijn leven aan mij gebonden. Het was allemaal nog steeds onwerkelijk.

Waarom ik er pas twee weken later iets over post op mijn blog heeft meerdere redenen. De eerste paar nachten waren sowieso zwaar! Ik had in die drie nachten misschien vijf uur geslapen en leek wel een wandelend lijk, ik was zo wit en zwak. Ik moest mijn bed gewoon uit kruipen omdat ik zoveel last had (down below). Zodra ik maar even op stond of liep voelde ik de energie uit mij vloeien. Het liefst lag ik alleen maar op bed te slapen, maar dat is wel lastig met een pasgeboren baby. Overdag ging nog wel, maar de nachten waren rot. Hij huilde vaak voor de voeding, en het aanleggen ging niet goed. Ik had ontzettend last van tepelkloven echt heel pijnlijk! Soms als hij dronk kwam er bloed mee, en braakte hij even later alles weer uit.

Ik was oververmoeid en stond echt stijf van de stress door de borstvoeding. Ik wou het hem heel graag geven, maar elke hap die hij nam deed pijn. Een keer was het zo erg dat ik keihard begon te huilen van de pijn, en naar mijn vriend schreeuwde dat hij mij moest helpen om hem los te maken. Ik was ontzettend in dubio of ik door moest gaan of stoppen. Je heb altijd twee kampen, de ene pro borstvoeding en de andere voor kunstvoeding. En dat hielp ook niet echt mee.

En toen kwam het ergste er nog bij, onze baby bleek erg geel en moest daardoor naar het ziekenhuis. De eerste keer was ik helemaal kapot. Ik kon alleen maar huilen. Ik moest hem daar helemaal alleen achter laten in het ziekenhuis. Daar lag hij onder drie blauwe lampen met een masker over zijn ogen. Ik vond dat zo ontzettend zielig. Uiteindelijk heb ik met heel veel mensen gepraat en begreep ik dat het heel vaak voor kwam.

De meeste baby’s knappen snel alweer op als ze onder de blauwe lamp hebben gezeten. Dat gold ook voor Kenji. Hij mocht weer naar huis, helaas was dit maar voor korte duur want twee dagen later stonden we weer in het ziekenhuis. Weer was ik intens verdrietig. Je weet ondertussen dat het wel “meevalt”. Maar om je baby’tje daar te zien liggen de eerste weken gaat zo aan je hart.

Je wilt gewoon lekker met ze allen thuis zijn en genieten van je roze/blauwe wolk. Maar die was er niet. Het enige voordeel is dat ik soort van even een paar daagjes heb kunnen uitslapen. Mijn tepels waren hierdoor ook helemaal genezen. In het ziekenhuis kreeg ik ook tips voor het aanleggen en dat ging opeens stukken beter! Geen pijn meer, geen tepelkloven, ik zag de borstvoeding weer helemaal zitten! Onze baby mocht gelukkig na drie dagen weer met ons mee naar huis. Maar staat nog steeds onder controle. Er waren nog verdere bloedonderzoeken gedaan waar we op de uitslag moeten wachten. En er is altijd nog een kans dat zijn waardes weer omhoog gaan, en hij weer even onder de blauwe lamp moet. Maar nu is hij gelukkig weer thuis bij papa en mama, en we gaan heerlijk genieten van elkaar! ♥

Heeft jouw baby onder de blauwe lamp gelegen?

www.marushilifestyle.nl