Onprofessioneel met permissie...

Voor:

Tuurlijk, ik voel me altijd vereerd als mensen vragen of ik bij hen wil ‘kramen’. Maar bij mijn werkgever, Naviva Kraamzorg, mag je als kraamverzorgster kiezen; óf je werkt de kraamweek óf je werkt ‘alleen’ bij de bevalling. Ik heb voor dat laatste gekozen. Dat vind ik het allermooiste; de bevalling. Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen…

Zo belden mijn schoonzus en zwager mij in het najaar op of ik in April bij hen wilde komen kramen. Geweldig; I ’m in, natuurlijk! Vanaf het prille begin ben ik betrokken bij mijn kleine neefje in wording. Ik ben een paar keer mee geweest naar de verloskundige en mee gegaan naar een echo. En serieus, hij lijkt op mijn zwager, dat kon ik op de 3D echo heel goed zien. Mijn schoonzus zei ook al dat hij op hem lijkt omdat hij alleen frikandellen lustte in het begin van de zwangerschap. We hebben heel wat af geappt en gemaild. En de tijd waar we tot nu toe alleen maar aan dachten is nu aangebroken! Vorige week was ze 37 weken en hij mag komen! Wat ik mij nu heel erg afvraag is: ”hoe gaat dit voor mij voelen?” Na zoveel baby’s geboren te zien worden en zoveel kraamweken te hebben meegemaakt. Wat doet de komst van dit jongste familielid met mij? Met wat voor gevoel sta ik straks bij de bevalling? Hoe is het om mijn schoonzus te zien bevallen? En kan ik mijn zwager bijstaan of zal het andersom zijn? En dan de kraamweek…. Maar goed, vooralsnog sta ik ‘in de wacht’. Ik heb heel vaak in de wacht gestaan maar nog nooit zolang en met zoveel nieuwsgierigheid. Ik rijd overal nog naar toe maar met mijn spullen achterin de auto. Ik heb al mijn afspraken ‘onder voorbehoud’ gemaakt. Dit wil ik niet missen en ben voornemens om er alles aan te doen om er een mooie en memorabele kraamweek van te maken.

Na:

Nou, dat is gelukt…pppfff.. Wat een emotionele rollercoaster was het afgelopen week. Na ruim 41 weken is mijn neefje geboren. Ik was erbij en doordat het een medische bevalling werd waren bepaalde zaken anders dan ik gewend ben. And guess what? Ik mocht de navelstreng doorknippen. En tot mijn grote verrassing kreeg ik de schaar in mijn handen geduwd en mocht ik hem mee naar huis nemen. Wat een enorm leuk idee van dat ziekenhuis! Gelukkig mochten moeder en kind de volgende morgen naar huis. We hadden een geweldige kraamweek inclusief onzekerheden, kloofjes, stuwing en vermoeidheid. Dat was niet heel anders dan ik gewend ben. Wat wel anders was, was dat ik alle kraamvisite heb gekust, dat mijn man en dochters voor het eerst “op mijn werk” mochten komen, en dat ik niet de eerste dag hoefde te vragen of ik brood en thee mocht pakken. Ook bijzonder om te zien, hoe erg mijn zwager op mijn man lijkt. Ik moest bijvoorbeeld erg lachen om dezelfde manier van ingrijpen n.a.v. de keuzestress van ons dames, om o.a. welk leuk pakje het jochie aan mocht die dag. Dan hoorde ik wat ik exact thuis zou kunnen horen op een lichtelijk geïrriteerde toon: “Pak er gewoon een, maakt niet uit welke kleur.” Maar met stip op één staat mijn onprofessionele afscheid. Waar ik gewend ben om afscheid te nemen van een kraamvrouw in tranen was het nu de beurt aan…….. de kraamverzorgster.