Niet volgens plan bevallen

In deel I van mijn bevallingsverhaal 'Vruchtwater en confetti' kun je lezen hoe de start van mijn bevalling is gegaan. Het begon namelijk op de zondagavond na mijn babyshower. Die avond was het ook een retourtje ziekenhuis, aangezien mijn vliezen waren gebroken en de baby nog niet was ingedaald. De baby was ingedaald en de weeën begonnen langzaam op te komen. Ik was enthousiast, ik had er zin. Het ging gebeuren. Op maandag 3 september, de eerste dag van het nieuwe schooljaar, krijgt deze juf haar eerste kindje. Dat was te vroeg gejuicht, het is uiteindelijk 4 september geworden en in het ziekenhuis in plaats van thuis. Hoe dat zo gelopen is, lees je in deel II.

Opeens was ik op de helft

Sinds twee uur 's nachts kwamen de weeën langzaam op. Zo langzaam dat ze makkelijk te handelen waren, maar wel zo aanwezig dat ik er niet van kon slapen. Helemaal niet naast een luid ademende vent aan de andere kant van het bed. Ik vertrok dus met mijn dekbed naar beneden en nestelde me lekker in op de bank. Serie kijken, in slaap doezelen, een wee, serie kijken, in slaap vallen en een wee. Dat was een beetje mijn nacht. De kleine hummel liet weten dat ze er was, maar zette niet door.

Rond zes uur in de ochtend vond ik het pas oké om de verloskundige te bellen, want er gebeurde vrij weinig, maar had nu toch wel de behoefte om haar weer even over de situatie te spreken. Ik was ontzettend gaar, had slecht geslapen, last van maagzuur en de weeën kwamen nog steeds met regelmaat zachtjes om de hoek kijken. Ze adviseerde om even lekker een warme douche te nemen, proberen te ontbijten én alsnog te proberen om te gaan slapen. Rond het middaguur zou zij even langskomen.

Hubby en mijn moeder waren mij inmiddels vergezeld, de douche had mij goed gedaan, er werd een lekker ontbijtje voor mij gemaakt en mijn moeder had wat tijdschriften en vers fruit meegenomen. Het was best bijzonder om zo met z'n drietjes in huis bezig te zijn met de komst van een kindje. De weeën werden heftiger, maar ik ademde er goed door heen. Het voelde echt als golven. Golven die naar een piek reikten en weer langzaam afzakten. Ik was verwonderd door mijn lichaam en kon niet wachten op mijn kindje.

De verloskundige kwam rond het middaguur en gaf aan dat ik al op vijf centimeter ontsluiting zat. Dat was goed nieuws, hier doe ik het voor dacht ik. Ik zit op de helft. De verwachting was dat het nu wat sneller zou gaan dan de eerste vijf. Over een paar uur zou ik thuis gaan bevallen en mijn dochter in mijn armen hebben. Dit verliep echter iets anders dan gepland..

Uitgeput

Rond etenstijd kwam de verloskundige weer langs, eten kreeg ik niet naar binnen. De weeën werden heftiger, maar ik was slap en het maagzuur liet mij kokhalzen. Zo vermoeiend. De verloskundige gaf aan dat ik ongeveer zes en een halve centimeter ontsluiting had. Er was sinds het middaguur nog maar anderhalve centimeter bijgekomen..Waarom zet het niet door?Als ik filmpjes terugkijk hoor ik mezelf zeggen: 'Dit is de laatste keer dat ik dit doe.' Ik was vergeten dat ik dat zo voelde en hardop zei. Op dat moment zat ik er dus echt doorheen. Mijn lichaam was uitgeput en kon niet meer, de weeën namen af.

Rond acht uur was er weinig aan de situatie veranderd en aangezien mijn vliezen de vorige avond al waren gebroken, zou ik na 24 uur kans hebben op infectie en was het advies om dan naar het ziekenhuis te gaan. Ik zag de bezorgde (en ook vermoeide) gezichten van hubby en mijn moeder. De wens was een thuisbevalling, want ik houd niet van ziekenhuizen en heb een lichte fobie voor naalden, dus ik wilde zo ver mogelijk van het ziekenhuis vandaan blijven tijdens deze ervaring. Toch besloot ik toen dat ik niet wilde wachten tot het precies 24 uur zou zijn. Mijn lichaam gaf aan, dit gaat hier niet lukken. Ik was er ook klaar mee, ik wilde mijn kindje zien en we besloten om alvast naar het ziekenhuis te gaan.

Niet volgens plan

Het plan was thuis, op een baarkruk bevallen. Dit werd dus het ziekenhuis, de hoop was nog op een baarkruk. Op 3 september bevallen, de eerste dag het nieuwe schooljaar, zou nog wel kunnen. Het was inmiddels rond elf uur 's avonds en na flink wat tranen zat er een infuus in en kreeg ik een eerste dosis oxytocine om de weeën op te wekken. 

Mijn moeder zat vol spanning naast mijn bed en hubby streelde mijn hoofd en zei lieve dingen tegen me. Een half uurtje later voelde ik dat de weeën toenamen. Ze kwamen sneller en heftiger. Ik keek naar de klok, 3 september kan nog. Druk maar op de knop, ze moeten komen. Ik kneep zo hard in de spijlen van het bed, dat mijn handen er wit van werden en het voelde alsof er een voetbal in mijn vagina zat. Dit moet eruit en het moet nu!

De gynaecologe arriveerde, blijkbaar moest het personeel even opgesplitst worden, want er was nog een vrouw aan het bevallen. Tien voor twaalf, ik kan dit. Daarna ging het snel. Ik ervaarde een soort oerkracht, het waren andere weeën dan voorheen. Een gevoel wat eigenlijk niet te omschrijven valt. Een combinatie tussen ongemak, kracht, puurheid en onmacht. Ik lag absoluut niet lekker. Ik wilde anders, maar mijn benen moesten in de zij van de gynaecologe worden gezet en ik moest persen. De eerste pers schreeuwde ik, het voelde krachtig en ik wist niet wat ik anders moest doen. 'Houd die schreeuw binnen en gebruik het om nog meer kracht te zetten', was het advies. Dat deed ik en voelde toen ontlading. Yes. Het is eruit. Ik ben er, ik heb het gehaald. Ik dacht dat ik klaar was.

Baby Brooklyn

Ik had wederom te vroeg gejuicht. Dat was het hoofdje nog maar, maar daarna ging het wel makkelijker. Nog een paar keer persen en daar was ze. Ons meisje. Ons kleine hummeltje, baby Brooklyn. Ze werd op mijn borst neergelegd. Ik trilde, ik was emotioneel en eigenlijk een beetje verbaasd over hoe een baby er uitziet als het net geboren is. Paarsig, slijmerig, dat wist ik niet, maar dat maakte ook niet uit. Ze is er, ze is van ons. Mijn moeder zat stilletjes te huilen op de stoel naast het bed. Ze vond het prachtig om mee te maken, ze herleefde haar eigen bevalling van mij weer een beetje en vond het een heel bijzondere ervaring, Hubby was emotioneel en dolblij. Na een uurtje was het de navelstreng doorknippen en de naam voor het eerst hardop zeggen. Brooklyn heet ze. 

Mijn moeder en hubby gingen na een paar uurtjes naar huis, tijd om te slapen. Ik bleef een nachtje in het ziekenhuis, met mijn kleine meisje naast me. Om de twee uur voeden en vasthouden, contact maken, huid op huid en o, wat is dat lekker! Dat mis ik aan de babytijd, dat knusse, pure contact met je kindje. Het was fijn om de eerste dag in het ziekenhuis te starten eigenlijk. Ik werd goed verzorgd en ons hummeltje ook en bij thuiskomst had mijn moeder het gezellig gemaakt en was het een warm welkom. En de rest is geschiedenis...