Niet volgens plan

Ik ben 35 weken zwanger als ik met de verloskundige mijn geboorteplan doorneem. We hebben het simpel gehouden en een paar punten op een rij gezet die we belangrijk vinden; het lijkt me fijn de weeën op te vangen in bad, ik wil bevallen in het ziekenhuis, pijnbestrijding, mijn vriend zal de navelstreng doorknippen en ik wil navelstrengbloed doneren. Ik neig naar kunstvoeding maar wil wel borstvoeding proberen als mijn zoontje bij me wordt gelegd direct na de geboorte.

Klinkt als een goed plan zo vonden wij en de verloskundige was het hier mee eens. Nu maar wachten wanneer dit plan in werking gezet zou worden..

Ik ben bijna 39 weken als ik in de nacht voor de derde keer ga plassen. Deze keer voelt het plassen toch anders dan anders. Ik doe het licht aan en zie dat er bloed in de wc ligt. Ik maak m'n vriend wakker en vraag de verloskundige te bellen. Deze vraagt of mijn vliezen gebroken zijn. Terwijl ik zeg dat ik dat niet zo goed weet stroomt het vruchtwater er ineens uit. Oké ja dus. 

De verloskundige is in de buurt en komt even kijken. De baby was eerst nog niet helemaal ingedaald maar na een check blijkt hij dat nu wel te zijn. Ik mag niet in bad, omdat ik geen weeën heb. We mogen bellen als er weeën om de 4 a 5 minuten komen en een minuut aanhouden. Ga eerst nog maar even slapen wordt er gezegd. Is er ook maar iemand die na het nieuws dat haar bevalling van haar eerste kindje is begonnen in staat geweest om nog te slapen? 

Een half uur later beginnen de weeën. Rugweeen. Het ene uur komen ze om de 6 a 7 minuten, het volgende uur heb ik er maar 2. Nog geen regelmaat dus. Ik kan ze gelukkig goed opvangen met een, volgens de verloskundige, slechte puftechniek. Kan me op dat moment weinig schelen, als het mij maar helpt :) 

Na 12 uur weeën komt de verloskundige aan het einde van haar dienst nog even checken. 2 a 3 cm ontsluiting. Haar collega zal 3 uurtjes later weer komen kijken. Een lichte domper dat ik nog niet naar het ziekenhuis mag. 

2 uur later geef ik bij m'n vriend aan dat het niet meer gaat en hij de verloskundige moet bellen. Om eerlijk te zijn is dit niet de eerste keer dat ik dat zeg, dus benoemt hij, zoals al die andere keren, dat ik nog even moet proberen en hij dan zal bellen. Hij ziet echter ook al snel dat ik in een weeënstorm zit en ik het niet meer trek. Een kwartier later staat de verloskundige op de stoep die even, in haar woorden, voorzichtig de ontsluiting zal checken. Zo voorzichtig gaat dat echter allemaal niet, ik denk dat koeien bij de veearts zich ook zo voelen. 5 cm ontsluiting en ik mag naar het ziekenhuis; laat die pijnbestrijding maar komen! 

Het duurt even voordat ik in de auto zit. Gelukkig is het ziekenhuis nog geen 3 minuten rijden. De verloskundige staat al klaar met een rolstoel en rijdt mij naar boven terwijl mijn vriend de auto parkeert. Iedereen in het ziekenhuis staart me aan terwijl ik kreunend met m'n kotsemmer voor m'n neus het ziekenhuis doorgereden wordt. Fijn. 

Boven word ik direct aan de monitor gelegd. Hier lig ik nog geen minuut aan als alles mis lijkt te gaan. De hoofdzuster roept dat ik op m'n zij moet gaan liggen omdat de baby het moeilijk heeft. Hij moet er zo snel mogelijk uit. Dit voelt niet fijn dus ik aarzel even, maar de zuster is hier heel stellig in, dus ik doe het toch maar. M'n vriend komt de kamer binnen en ik pers. Na een paar minuten pers ik opnieuw. Als ik wil stoppen hoor ik de zuster heel streng roepen dat ik door moet gaan. Ze blijkt later trouwens heel aardig te zijn hoor. Met mijn laatste kracht zet ik door en in 1 keer wordt baby James geboren. Het halve ziekenhuis heeft me vast horen bevallen.. 

De verloskundige knipt snel de navelstreng door en ik zie een grauw, doodstil kindje weggedragen worden. Hij ademt niet. "Hij is dood" zeg ik wel tien keer tegen m'n vriend. 

De kamer staat vol met mensen die James helpen om te gaan ademen. Na 5 minuten, die uren lijken te duren, ademt hij. De artsen verzekeren mij dat het goed gaat en ze hem nog even meenemen voor testjes. Mijn vriend gaat met hem mee terwijl ik achterblijf en gehecht word. Hier is wel pijnbestrijding voor trouwens.. Ik hoor dan dat de bevalling te snel ging voor James en dat de navelstreng 2 keer rond zijn nekje zat. 

Ik laat familie en vrienden weten dat James geboren is en het even slecht ging maar het nu weer oké lijkt te gaan. Wat ik niet weet is dat de situatie ondertussen nog steeds kritiek is omdat hij niet beweegt. Mijn vriend wordt er op voorbereid dat James misschien naar de kinder IC in Leiden toe moet. 2 uur na de geboorte mag ik ook naar James toe. Ze leggen hem huid op huid bij mij en dat is het moment waarop hij eindelijk gaat bewegen. Vanaf dan gaat ons dappere, stoere mannetje heel hard. Na 1 nacht in de couveuse mag hij de volgende nacht al bij ons op de kamer slapen. De dag erna gaan we naar huis. 

Waarschijnlijk houdt James er niks aan over, maar wat de toekomst ons ook brengt, wij kunnen het aan en zijn dolgelukkig met ons prachtige ventje. 

En dat geboorteplan? Nouja de ziekenhuisbevalling hebben we op het nippertje gered. Toch 1 uit 6..