Natuurlijk bevallen na een eerdere keizersnede?

De tweede zwangerschap, het was voor ons een verrassing.

Het kwam allemaal wat sneller dan verwacht, want 5 maanden na de bevalling van Jibbe bleek ik weer zwanger te zijn. Iets wat mij toch wel een beetje zenuwachtig maakte. De gynaecoloog had bij de nacontrole nadrukkelijk verteld dat ik niet binnen een jaar zwanger mocht worden vanwege de risico’s. 

Maar ik was toch echt binnen een jaar zwanger en nu? Gelukkig viel het allemaal wel mee en kreeg ik niet op mijn kop toen ik daar weer voor de deur stond.

Je mag hier in Nederland kiezen of je weer met een keizersnede wilt bevallen of het toch op de ‘normale’ manier wilt proberen. Ik wist vanaf het begin dat ik absoluut dat laatste een poging wilde geven. Ik weet namelijk hoe het herstel is na een keizersnede en dat vond ik alles behalve prettig. Dat met de gedachte dat er dan ook nog een dreumes van net een jaar rond zou lopen zorgde ervoor dat ik dit keer echt graag vaginaal zou willen bevallen.

De zwangerschap ging goed, maar de bloeddruk steeg met de week. Vanaf 35 weken zwangerschap was de bloeddruk wel echt te hoog en moest ik soms wel 4 keer per week naar het ziekenhuis om alles te controleren. Of ik zelf ergens last van had? Nee totaal niet en daardoor werd ik dus ook niet vroegtijdig ingeleid.

Ik had aangegeven bij de gynaecoloog dat ik zo lang mogelijk wilde wachten in de hoop dat mijn lichaam de bevalling zelf zou starten. De kans van slagen op een natuurlijke bevalling zou naar 50% zakken als ik namelijk ingeleid zou worden.

Met 41.1 weken ben ik dan toch echt ingeleid, alles van binnen zat nog pot dicht en ik had zelf niet het idee dat dat nog ging veranderen.

Door middel van een ballonkatheter werd ik ingeleid. Tot mijn grote teleurstelling moest ik in het ziekenhuis blijven vanwege de bloeddruk. Daar waren de tranen. Ik had zo gehoopt dat ik de eerste weeën thuis kon opvangen in mijn eigen vertrouwde omgeving. Ik zou op zaal worden gelegd en mijn vriend had naar huis gemoeten. Nog meer tranen... Gelukkig was er een lieve zuster die ervoor zorgde dat ik mijn eigen kamer kreeg en dat mijn vriend toch mocht blijven.

Die nacht zou het gaan gebeuren, dat wist ik zeker, want bij de vorige bevalling ging het ook zo. Dacht ik. Ik werd de volgende ochtend wakker en er was niets veranderd. 

Ik kreeg een dubbele ballonkatheter, ik had geen idee van het bestaan van dat ding, 3 keer zoveel volume als de vorige katheter. Ik vroeg nog: ‘wat als dit ding niet gaat werken?’. Dan zou er een rustdag worden ingepland. Pfff wetende dat ik 50% kans had om alsnog op de OK terecht te komen voor een keizersnede, was dat antwoord echt een domper. Ik zei al tegen mijn vriend dat als dit niet zou helpen ik toch die keizersnede in zou plannen. Dat gepluk aan je lijf, terwijl je lijf eigenlijk aangeeft er niet klaar voor te zijn. 

Nog geen 3 uurtjes later, rond 12 uur, ging het los. De weeën waren echt begonnen! Ik was blij dat het bed een goed voeteneind had, want anders had ik die kapot getrapt.

Rond 16:30 kwam de verloskundige om te kijken hoe het ervoor stond en om die verschrikkelijke katheter er uit te halen. ‘Bijna 5 cm’ zei ze en het verbaasde me dat ik al zo ver was. Aangezien ik kapot ging van de pijn en vanwege de eerdere keizersnede, kreeg ik een ruggenprik. Want als het dan toch zou eindigen in een keizersnede zat die prik er alvast in.

Het enige nadeel was dat ik TWEE EN EEN HALF UUR heb moeten wachten op de arts die de prik zou zetten.

‘Elke wee is er ééntje dichter bij je kindje.’ Voor mij was elke wee er een te veel voordat ik die prik kreeg. Dat ziekenhuis heeft het ook geweten hoor, ik heb de boel bij elkaar geschreeuwd.

19:00 de ruggenprik. Dan heb je hem eindelijk, werkt dat ding dus maar aan één kant. Ik voelde alles nog aan de rechterkant. Na een half uur op mij zij liggen, was de pijn rechts ook al een stuk minder.

20:00 kwam de verloskundige weer om te kijken hoe ver ik was en om mijn vliezen te breken. 8 cm en ik deed een vreugdedansje in mijn hoofd. Ik was namelijk al verder gekomen dan de 6 cm bij de vorige bevalling. Die 2,5 uur wachten heeft dus toch iets goeds gedaan.

Helaas stortte het daarna helemaal in en kreeg ik weeënopwekkers. 

Om 22:00 zat ik op 9 cm en iets voor middernacht kwam de verloskundige afscheid nemen en nog even kijken. 10 cm, maar ik mocht nog niet persen. Het hoofdje lag nog niet ver genoeg naar beneden en ik had nog geen persdrang. Dit veranderde wel heel snel want om 00:04 ben ik begonnen met persen en om 00:26 op 23/11/2019 werd onze zoon Jouke geboren.

Weeën vind ik afschuwelijk, persen vond ik alles meevallen (en eigenlijk best leuk om te doen)

Nu ik beide soorten bevallingen heb meegemaakt kan ik vergelijken. Één ding is zeker, ik zou nog liever 100 keer vaginaal willen bevallen, dan nog één keer d.m.v. een keizersnede...