Naald kwijt en Freek naar neonatologie

Jep, de naald was dus kwijt.. De verloskundige, de verpleegkundigen én mijn man hebben heel de grond en alle gaasjes afgezocht naar de naald. Je moet je voorstellen dat dit een kleine, gebogen naald is die je makkelijk over het hoofd kan zien. Nergens een naald te vinden. Ze konden niet bij mij voelen of de naald er nog inzat, omdat het erg gezwollen en dik was, dus je voelt dan de naald niet zitten. De verloskundige ging overleggen met een arts. Ze vonden het een kleine kans dat de naald er nog in zat, maar ze zeiden dat ze voor de zekerheid een röntgenfoto wilde maken om het uit te sluiten. Gelukkig kwam het röntgenapparaat naar de kamer toe en konden ze daar de foto maken. En jahoor, op de foto was duidelijk te zien dat de naald er nog in zat!

Mensen aan wie ik dit verhaal vertel vragen aan mij wat ik op dat moment dacht en heel eerlijk, ik moest er een beetje om lachen. Wie verzint dit nu en waarom gebeurt mij dit? Daarnaast zat ik nog vol adrenaline van de bevalling én was ik tegelijkertijd zó blij dat de bevalling voorbij was en dit goed was gegaan, dat het mij eigenlijk niet zoveel uitmaakte. Ik liet het allemaal over mij heen komen en ging het allemaal wel zien.

Het was wel vervelend dat de naald in de operatiekamer verwijderd moest worden, dat ik hiervoor opnieuw een ruggenprik én een katheter kreeg en dat de wond (die nu was dichtgenaaid) opnieuw open gemaakt moest worden om de naald te vinden. Ik werd rond 15.00 opgehaald en was rond 16.30 terug bij mijn man en bij Freek op een nieuwe kamer, namelijk 'de kraamkamer'. De 'operatie' viel gelukkig mee, de naald werd gevonden en ik ben weer netjes dichtgenaaid. Die avond zijn we nog een nacht in het ziekenhuis gebleven, omdat ik (vanwege de ruggenprik) nog niet kon lopen en ik nog een katheter had. 

De volgende ochtend werd mijn katheter verwijderd en had ik inmiddels gedoucht en geplast, dus waren wij van plan lekker naar huis te gaan. De verloskundige maakte zich alleen wat zorgen om Freek. Hij had namelijk nog niet geplast (dat moet 24 uur na de bevalling) en hij maakte een wat piepend geluid door zijn neus bij het ademhalen. Er werd geprobeerd met natte doekjes en een katheter om Freek te laten plassen, maar dit had niet geholpen. De kinderarts kwam kijken naar zijn ademhaling, maar vond het toch wat zorgelijk. Er werd besloten Freek een nacht te observeren op de neonatologie afdeling (een afdeling voor zieke pasgeborenen en te vroeg geboren baby's). We gingen dus met z'n drieën weer naar een volgende kamer, namelijk een kamer op de neonatologie. 

Eenmaal aangekomen op de afdeling, werd Freek meteen aan een aantal slangetjes gehangen, zodat onder andere zijn hartslag en zuurstofgehalte in het bloed gecontroleerd konden worden. Zijn luier werd verschoond en het leek erop of er een klein druppeltje plas uit kwam. De verpleegkundige heeft snel koude doekjes op zijn buik gelegd en jahoor, geen seconde later kwam er een enorme straal uit! Gelukkig was dat dus goed gegaan! We gingen ook met Freek naar de KNO-arts en daar was te zien dat zijn neusgaten bovenin vernauwd waren, maar ze allebei open stonden. Ook dit was dus goed nieuws. We kregen neusdruppels mee, zodat Freek minder moeite had met ademhalen. De arts vertelde dat het probleem wel verholpen zou worden naarmate Freek zou gaan groeien, waardoor ook zijn neusgaten wijder en groter worden. We zijn wel nog de nacht gebleven in het ziekenhuis en hebben bij Freek de neusdruppels gebruikt. Dit hielp erg goed, waardoor we de volgende dag in de middag eindelijk naar huis mochten gaan!

En daar keek ik zo enorm naar uit! De eerste autorit als gezin van drie naar huis :)!