Mijn verhaal; een stortbevalling

Zo’n tweede zwangerschap ging voor mijn gevoel een stuk sneller dan een eerste. Ik had minder tijd om bij alle mijlpalen stil te staan en was druk met onze rondrennende peuter. Pas vanaf een week of 36 begon de tijd voorbij te kruipen. Niet alleen mijn buik, maar ook de dagen werden steeds zwaarder. Ik vond het moeilijk om het huishouden bij te houden én ik had bijna fulltime de zorg voor onze zoon Cas (3,5 jaar). De uitgerekende datum voelde een tijdje als eindstreep, want ik zou deze zwangerschap toch niet ook over tijd gaan? Maar hoe dichterbij ik kwam, hoe meer ik het gevoel kreeg dat het er echt nog niet aan zat te komen. En ook de verloskundigen bleven mij op het hart drukken dat de kans groot was dat ik ook nu overtijd zou gaan.

En toen ik op 21 november 2023, mijn uitgerekende datum, nog niet was bevallen vond ik dat mentaal echt een dingetje. Ik was er al weken klaar mee en nu moest ik nóg langer. Ik sliep slecht en ik worstelde mij door de dagen heen.

Een dag na de 40 weken had ik een controle bij verloskundige Karin. In de praktijk werken vijf verloskundige en vandaag ontmoet ik Karin en stagiaire Belle voor het eerst. Mijn hoop was gevestigd op het inwendige onderzoek dat vandaag zal plaatsvinden, want hopelijk wilden zij mij nu gaan strippen. Helaas, de baarmoedermond was nog niet verstreken en alles zat nog potdicht. Zonder ontsluiting was er geen mogelijkheid tot strippen. Een deja vu naar mijn eerste zwangerschap, want met 40 weken was dit ook exact hetgeen dat ik toen te horen kreeg. Met de verloskundige besprak ik vervolgens dat ik echt niet nog heel veel langer wilde doorlopen. Een inleiding had absoluut niet mijn voorkeur, maar uiteindelijk moet je iets. Wij spraken af dat de dienstdoende verloskundige zondagavond langs zal komen om nog eens inwendig onderzoek te doen in de hoop mij te kunnen strippen. En dat zij die maandag een afspraak voor ons zou maken in het ziekenhuis voor extra controles en het bespreken van een eventuele inleiding.

Zondagavond 26 november (40+5)
Rond etenstijd komt dienstdoende verloskundige Engelien bij ons thuis. Onze zoon Cas wordt vermaakt door onze tante en wij vertrekken naar de slaapkamer. Het inwendige onderzoek is deze keer hoopvol; ik heb twee centimeter ontsluiting! Er is ruimte om te strippen en dit doet ze dan ook. Ik probeer mij goed te ontspannen en zucht wat. Het strippen is onaangenaam, maar ik hoop dat het wat gaat doen. Als de verloskundige klaar is ben ik van 2 naar 3 centimeter ontsluiting gegaan en daar waar de baarmoedermond net nog niet helemaal verstreken was, is dat door het strippen nu wel het geval. Ik ben enthousiast over de behaalde winst, want hoe lekker is het dat ik de eerste drie al in the pocket heb, maar ik realiseer mij ook heel goed dat het niet hoeft te betekenen dat de bevalling nu snel zal beginnen. Ook in mijn eerste zwangerschap ben ik uiteindelijk bij een tweede afspraak gestript, maar dat heeft nooit effect gehad.

De verloskundige beloofd dat ze de assistente de volgende dag meteen naar het ziekenhuis laat bellen om voor ons een afspraak te plannen. Ze geeft duidelijk aan dat er dan alleen controles en een gesprek met een gyneacoloog zal plaatsvinden en er nog geen inleiding gestart zal worden. Mogelijk wordt die wel in overleg vast ingepland. Als de verloskundige vertrekt kunnen wij meteen aan tafel schuiven. Mijn tante heeft voor ons gekookt, maar de honger blijft een beetje uit. Al weken heb ik een zeurende, menstruatieachtige buik- en rugpijn en dat is nu na het strippen verergerd. Na het eten besluit ik samen met mijn vriend Ricardo, een stevige wandeling te maken. Ze zeggen dat het de weeën kan opwekken, dus wie weet. Onderweg bespreken wij wat wij denken te kunnen verwachten van de afspraak in het ziekenhuis en overleggen wij wat wij eventueel wel en niet willen.

Later op de avond liggen wij op de bank televisie te kijken. Ineens voel ik een krampje in mijn buik, die na een paar seconden weer weg is. Zou dit nou een wee zijn? Ik besluit nog geen conclusie te trekken en niets te zeggen. Na een aantal minuten voel ik het weer. Het is duidelijk een wee. Ik herken het doordat het rustig opbouwt en weer afneemt. Het doet nog geen pijn, het haalt alleen even mijn aandacht van de televisie weg. Na een paar minuten voel ik het weer, wanneer ik zeg; ‘Ik wil nog niet te vroeg juichen, maar ik heb zojuist drie weeën gehad’. Er wordt enthousiast en hoopvol gereageerd door Ricardo en mijn tante. En dan… valt het stil en is er op die constante, zeurende buik- en rugpijn na, niets gaande. Teleurgesteld en enigszins gefrustreerd ga ik de nacht in, waarin ik hoop dat exact hetzelfde gebeurt als in mijn eerste zwangerschap. In de nacht vóór de ziekenhuisafspraak braken toen spontaan mijn vliezen waardoor de bevalling op gang kwam. Ik word zelfs rond dezelfde tijd waarop dat toen gebeurde wakker, maar deze keer volgt er geen hink stap sprong uit bed vanwege het vruchtwater.

Maandag 27 november (40+6)
Ricardo heeft besloten vandaag niet te gaan werken. Wij verwachten vandaag in het ziekenhuis door te brengen, maar na het telefoontje van de assistente van de verloskundige praktijk hebben wij opnieuw een kleine teleurstelling te verwerken. Wij kunnen morgen om 11:00u pas terecht. En zo kruipt er weer een dag voorbij. Even was ik hoopvol toen ik gebeld werd door het ziekenhuis. ‘Vanwege de drukte willen wij jullie vragen of morgen 13:00u ook goed is”. Zucht. Met tegenzin stem ik toe, want ik had wel nee kunnen zeggen maar dan werden wij waarschijnlijk alsnog niet op tijd geholpen.

Het is dinsdag 28 november, precies een week na de uitgerekende datum, wanneer wij ons om 13u bij het observatorium van het ziekenhuis melden. Het is er bloed heet en ze laten ons lang wachten in de wachtkamer. Uiteindelijk worden wij vriendelijk ontvangen door een verpleegkundige en word ik aan het CTG gelegd. 

Na zo’n drie kwartier kunnen wij bij een gyneacoloog in opleiding terecht. Zij maakt een echo en constateert dat het nog goed gaat met de baby in mijn buik. De hoeveelheid vruchtwater is moeilijk op te meten en dus vraagt ze of er een gyneacoloog wil meekijken. Het blijkt voor 41 weken nog voldoende te zijn. Wij bespreken dat wij niet lang meer willen wachten en dus voor een inleiding willen gaan.

De gyneacoloog wil ook nog even inwendig onderzoek doen en komt tot dezelfde conclusie; baarmoedermond verstreken en drie centimeter ontsluiting. Dat is positief want dan hoeft er voor de inleiding geen ballonnetje geplaatst te worden. Ze kunnen meteen mijn vliezen breken en mij aan de weeënopwekkers zetten. Tegen dat laatste zie ik erg op. Hoewel de bevalling van Cas uiteindelijk spontaan op gang is gekomen, werd ik uiteindelijk wel aan de weeënopwekkers gezet toen de weeën waren afgezwakt. En dat vond ik hels. Ik belande in een weeën storm waar ik niet meer uit kwam en dat was één van de vele redenen waardoor ik niet prettig terug kijk op die bevalling. Het ziekenhuis wil maximaal één uur na het breken van mijn vliezen wachten op natuurlijke weeën voordat ze het infuus gaan aanzetten.

Ik vraag de gyneacoloog of het mogelijk is dat onze eigen verloskundige de avond voor de inleiding mijn vliezen breekt, zodat ik mijn lijf de hele nacht nog de kans kan geven om het zelf op te pakken. Dit is iets wat de verloskundige zondagavond aan ons voorstelde. Op basis van het inwendige onderzoek gaf ze toen aan dat wel aan te durven. Al snel blijkt dat het ziekenhuis daar niet blij mee is en dit wuiven zij dan ook van tafel. Zij zien mij duidelijk liever op een afgesproken tijdstip dan dat ik mogelijk spontaan binnen kom omdat de bevalling is gestart. Wij besluiten er verder maar niets meer over te zeggen. Er zijn deze week meerdere dagen en tijden waarop ik kan worden ingeleid en wij kiezen voor de eerst mogelijke optie; morgen, woensdag 29 november om 8u.

In de auto op weg naar huis kaart ik het breken van mijn vliezen nog eens aan. Zal ik de dienstdoende verloskundige bellen en vragen of ze dit tóch wil doen? Het is mijn lijf en het wordt mijn bevalling en met deze ‘optie’ geef ik mezelf in ieder geval meer kans op een natuurlijke, spontane bevalling. Ik besluit te bellen. Dienstdoende verloskundige Hanna hoort mijn verhaal aan en snapt mijn vraag. Zij gaat bijna van dienst wisselen en beloofd dit met haar collega te bespreken en mij later terug te bellen. Terwijl wij duimen draaien gaat de telefoon opnieuw. Verloskundige Karin zal in de avond samen met stagiaire Belle langskomen en na inwendig onderzoek beslissen of ze mijn vliezen zal breken.

Het is 19.24u als ze bij ons thuis aan komen. Cas ligt al lekker te slapen en krijgt er niets van mee. Wij gaan naar de slaapkamer toe. Er wordt aan mijn buik gevoeld en wij luisteren naar het hartje van de baby. Alles is goed. Dan volgt het inwendige onderzoek. Verloskundige Karin geeft aan dat de situatie gunstig is. De vliezen blijken mooi op spanning te komen staan. Toch twijfelt ze een beetje want het breken van de vliezen kent wat risico’s en ook zij zijn zich er van bewust dat het ziekenhuis dit niet graag heeft. En dat is wel de plek waar ik om medische redenen zal moeten bevallen.

Ze vraagt mijn toestemming en besluit het om 19.50u toch te doen. Ze brengt een klein haakje naar binnen en breekt mijn vliezen, waarna ik het warme vruchtwater voel lopen. Mijn hart maakt een sprongetje. Een mijlpaal. Ik krijg kraamverband zodat ze de kleur van het vruchtwater straks kunnen checken en mag even ‘uitlekken’ op het toilet. Het vruchtwater blijft maar komen bij iedere aan- of inspanning. Het is mooi helder. Onze dochter heeft, in tegenstelling met onze zoon destijds, niet in het vruchtwater gepoept. Wij kletsen wat en om 20.25u wordt er opnieuw naar het hartje van de baby geluisterd en dit wordt om de zoveel minuten herhaalt. Ze maakt het nog steeds goed en blijkt niet onder de indruk te zijn of in moeilijkheden te zijn gekomen door het breken van de vliezen. Om 20.35u nemen we de belinstructies nog eens door en gaan zij huiswaarts. ‘Ik hoop dat ik jullie vannacht wakker ga bellen’, zeg ik. Zij duimen voor ons en hopen mijn bevalling mee te mogen maken.

Net als na het strippen neemt die constante buik- en rugpijn toe. Ik neem plaats op de bank en samen met mijn tante (die bij ons logeert en zo Cas kan opvangen als wij naar het ziekenhuis moeten) nemen wij een stukje taart. Het is de laatste avond zonder baby. Of het nu op gang gaat komen of niet, morgenochtend staat de inleiding gepland en zullen wij niet eerder thuis komen dan dat onze dochter er is. Of de appeltaart met slagroom smaakt weet ik eigenlijk niet zo goed, mijn aandacht gaat vooral naar die vervelende buik- en rugpijn. Al snel besluit ik even te gaan douchen. Misschien brengt het de boel op gang en anders is het in ieder geval lekker om mij even te hebben opgefrist na het breken van mijn vliezen.

Om 20.59 stuur ik een appje in de groepsapp met twee vriendinnen die net als wij twee fertiliteitstrajecten hebben moeten doorlopen; ‘Mijn vliezen zijn net gebroken! Ik kan nog niet spreken van weeën maar heb al wel pijn. Druk, steken en krampen, maar dan constant. Verloskundige is net weg. Ik ga nu even rustig douchen’. Ik sta onder de douche en terwijl het warme water over mijn lijf stroomt krijg ik op mijn fitbit appjes binnen van deze vriendinnen. Zij vinden het spannend, duimen dat het op gang komt en er wordt naar de naam geraden. Ik weet niet echt een prettige houding te vinden en wissel staan en zitten af, terwijl ik de naam voor onze dochter in de app voorbij zie komen op mijn horloge. Ik heb geen zin om te reageren en het gaat een beetje langs mij heen. Ik zit op handen en knieën onder de douche en zucht wat. De warmte is lekker, maar tegelijkertijd krijg ik het benauwd en het kost mij veel energie. Als ik weer ga staan denk ik ‘oh wat vervelend die pijn. Het komt en het gaat’. En het is alsof er ineens een lampje gaat branden. Het komt en het gaat? Meid, je hebt weeën!

Om 21.22u app ik Ricardo. Ik wil niet naar beneden roepen omdat Cas in de kamer naast de douche slaapt. ‘Wil je mij helpen met afdrogen? Ik heb weeën. Rugweeën’. Hij komt naar boven, droogt mij af en helpt mij in mijn pyjama terwijl ik de weeën probeer weg te zuchten. Ik ga op bed zitten, want ik kan vast nog wel wat rust gebruiken en wens Ricardo welterusten. Hij sluit de deur en gaat naar beneden. Ik ga liggen en kom direct weer overeind. Ik weet het in een split second; van slapen gaat niets meer komen. Ha, hoe kwam dit überhaupt net nog in mij op? Ik heb veel te veel pijn. Ik klim weer uit bed en stuur om 21.35u nogmaals een appje in de groepsapp. ‘De weeën zijn begonnen. Ze zijn echt super pijnlijk, lijken snel te komen en ik heb al enorme druk down under’. Ik pak twee kussens en leg deze op de rand van het bed. Doordat het bed op klossen en daardoor vrij hoog staat, kan ik er over heen hangen en leun ik met mijn borst op de kussens. Ik open Spotify en zet een playlist aan met rustige muziek. Ik hoop zo in mijn bubbel te komen en met mijn aandacht naar mijn lijf te gaan zodat ik eens een goed kan ervaren wat er gaande is. Ik heb namelijk veel onrust en de pijn neemt zo de overhand dat ik het allemaal niet zo goed weet.

Ik luister naar de muziek, voel de pijn opkomen en wieg van mijn ene op het andere been. Auw, auw, auw. Wanneer de pijn weer wegebt zoek ik op mijn telefoon een app om de weeën te kunnen timen. Om 21.46u zet ik de timer aan omdat er weer een wee komt. De pijn is zo intens. Als dit nog maar het begin is… Ik wieg weer van mijn ene op het andere been, knijp in de kussens en zucht. Ik krijg er maar geen vat op en de pijn overvalt mij zo. Dit is de pijn die ik pas op het laatst had bij de bevalling van Cas. Ik zie dat de wee net iets meer dan een minuut duurde. Ik app Ricardo dat de weeën sterk zijn en vrij snel lijken te komen. En dat ik ben begonnen met timen. Dat is voor hem vast onverwachts, aangezien hij net nog dacht dat ik ging slapen. ‘Weeën komen binnen de vijf minuten’, stuur ik hem. Hij vraagt of ik dan de verloskundige niet moet bellen. Het lukt niet om te reageren want ik heb weer een wee. En wanneer die voorbij is geeft de weeëntimer app de melding dat de weeën die ik tot nu toe heb ingevoerd gemiddeld om de tweeënhalve minuut komen en langer dan een minuut duren. De app geeft mij het advies ‘ga naar het ziekenhuis’. Ik maak er een printscreen van en stuur deze naar Ricardo en app er achteraan; kom boven!

De muziek heb ik inmiddels uitgezet. Ik krijg er weinig van mee en het heeft niet het effect waar ik op gehoopt had. Ricardo zoekt de belinstructies nog eens na op de website van de verloskundige. Wij zitten een beetje in twijfel. De weeën zijn er nog maar net, maar ze zijn extreem pijnlijk en komen snel op elkaar. ‘Bel de verloskundige’, zeg ik. Ricardo zegt nog dat er staat dat het fijn is als de vrouw zelf belt, zodat de verloskundige een goede inschatting kan maken. Dat red ik niet en dus zeg ik lichtelijk geïrriteerd dat hij de telefoon dan maar op speaker moet zetten.

Het is 22.15 uur wanneer verloskundige Karin de telefoon aanneemt. Het is zo’n anderhalf uur geleden dat zij bij ons weg ging. Ricardo legt de situatie uit. Karin vraagt of wij willen dat ze komt. Midden in een wee brul ik ‘JA”. Ze zegt dat stagiaire Belle op dat moment niet meer bij haar is en dat ze alleen komt. Nog geen tien minuten later staat ze naast mij. Ik wieg nog altijd heen en weer en hang over het bed. Ze wil inwendig onderzoek doen en constateert dat ik nu vier centimeter ontsluiting heb. ‘Het is nu echt begonnen Yvon’. Joh, je meent het.

Buiten is het gaan sneeuwen en er wordt nog meer verwacht. ‘Vind je het fijn om al naar het ziekenhuis te gaan?’. Dat vind ik zeker. Ik weet hier niet waar ik het zoeken moet en ik zie het niet zitten om in een later stadium alsnog weg te moeten want het wordt er natuurlijk niet beter op. Ze vertrekt naar beneden om vast naar het ziekenhuis te bellen. Ricardo raapt wat kleding bij elkaar en helpt mij met aankleden. In een joggingsbroek en trui zucht ik bovenaan de trap een wee weg, terwijl Ricardo naar beneden loopt en de laatste spullen voor de vluchttas bij elkaar pakt. Langzaam loop ik naar beneden en als ik halverwege ben voel ik de pijn weer opkomen. Ik draai mij om en leun met mijn buik over de traptreden. Het lijkt momenteel de enige houding die ik nog kan aannemen tijdens een wee. Achter mij hoor ik Ricardo lachen. Hij vond het gek dat ik nog niet beneden was terwijl ik direct achter hem aan kwam. Het moet een grappig gezicht zijn om mij zo half liggend en hangend over de trap te zien zuchten en wiebelen.

Ik haast mij naar de bank en ga direct op mijn knieën zitten met mijn buik leunend op het zitgedeelte. Weer een wee! Karin ziet dat ik het zwaar heb en dat de weeën wel heel snel op elkaar komen. Ze regelt een verloskamer met een bad (want ik heb aangegeven graag in bad te willen bevallen) en klapt haar laptop dicht. Ricardo probeert mijn schoenen aan te doen maar dat lukt niet. Al weken heb ik daar, door het vele vocht, moeite mee. Als er een sneaker aan mijn tenen bungelt schop ik ‘m uit en zucht ik dat ik dan maar op de slippers ga. Karin geeft mij een arm en samen waggelen wij naar haar auto toe. Ik neem plaats op een matje en probeer mij een beetje onderuit te laten zakken. De weeën in de auto opvangen is vreselijk. Ik kan niet van houding veranderen. De pijn is te heftig en ik krijg niet veel meer mee van wat er gebeurt en gezegd wordt. Ik hoor, voor mijn gevoel ergens in de verte, Karin met Ricardo praten. Het is hard gaan sneeuwen en alles is op dat moment wit. “Kijk eens naar buiten Yvonne, wat mooi!’. Ik open even mijn ogen en zie inderdaad een wit wegdek en grote sneeuwvlokken. Het sneeuwt flink. ‘Ik ben blij dat wij nu al naar het ziekenhuis gaan, want zo meteen komen wij er misschien niet meer zo makkelijk doorheen’, zegt de verloskundige.

Wij rijden door de slagboom van de Spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Karin zet haar auto bij de ingang neer en vraagt Ricardo om een rolstoel. Ze opent de portier aan mijn kant en doet mijn gordel af. Ik spreek uit dat ik in paniek begin te raken. ‘Dat hoeft niet, Yvonne’. Dat is alles wat ze zegt. En op de een of andere manier klinkt er zoveel vertrouwen en geruststelling in haar stem dat ik die angst vanaf dat moment weet te parkeren. Ik word in een rolstoel gezet en Ricardo rijd mij naar binnen. In een hal staan wij stil, wachtend op Karin die de auto parkeert. Ik heb mijn ogen dicht maar hoor veel mensen langskomen. Ik zucht, kreun en steun en hoor meerdere mensen opmerkingen maken zoals ‘Oeh, sterkte!’ en “Zet ‘m op he’. Ik voel mij enorm bekeken en wil zo helemaal niet gezien worden. Het is ongemakkelijk en ik wil hier weg. Als Karin er eindelijk is leggen we de route naar het geboortecentrum af en rijden wij verloskamer zes binnen.

Het is nu 23.22 uur. Een projector met sterrenhemel staat aan en het bevalbad is al gevuld. Ik zie het even en sluit dan mijn ogen weer. Ik zit nog in de rolstoel als ik zeg dat de pijn te heftig is en dat ik pijnstilling wil. Karin wil eerst weten hoe ver ik nu ben en vraagt mij eerst te komen liggen. Ik heb op dat moment al zes centimeter ontsluiting. Het enige wat ik nu nog kan krijgen is een morfinepompje. Ik krijg er wat uitleg over maar kap dit al snel af. ‘Doe maar!’. Volgens mij wordt er rond dit moment voor het eerst gevraagd of ik in het bad wil. Dat wil ik niet. Ik ben blij dat ik nu lig en wil eigenlijk geen millimeter meer verplaatsen. Het lijkt net of de pijn bij iedere beweging erger wordt, dus ik zie het niet zitten om naar het bad te gaan. Hoewel het bad op nog geen twee meter van het bed staat, is het op dat moment te veel. Ergens in mijn achterhoofd zit ook nog de douche ervaring van eerder die avond en dat vond ik uiteindelijk ook niet prettig meer. Het risico om eventueel te moeten afdrogen, omkleden en weer verplaatsen vind ik op dat moment te groot. In hoeverre ik daar überhaupt over na kan denken dan. Ik krijg een ander shirt aan en knijp de hand van Ricardo bij iedere wee fijn. Ik blijk nogal op de rand van het bed te liggen. Helemaal tegen Ricardo aan. Ik moet opschuiven en vind dit vooral veel gedoe en gezeur om niets. Er wordt aan mij getrokken en ik schuif met mijn billen over het bed. Volgens mij lig ik nog steeds niet goed voor ze, maar ik zal vast niet uit bed vallen. Ze moeten het er maar mee doen.

Karin vertrekt naar de verpleegkundigen van het ziekenhuis om voor mij het morfinepompje te gaan regelen. Ondertussen belt ze stagiaire Belle zodat zij ook door de sneeuw naar het ziekenhuis kan komen. Later hoor ik dat haar gezegd is dat ze voorzichtig moet doen op de weg, maar zich ook moet haasten om deze bevalling nog mee te kunnen maken. Karin komt terug met twee verpleegkundigen. Als ik het morfinepompje wil moet ik eerst een halfuur aan het CTG. Ik krijg dat op dit moment niet mee en hoor dat veel later pas. De druk van onder neemt toe en ik merk dat mijn lichaam vanzelf af en toe mee perst. Karin lijkt dit te zien en vraagt mij of ik persdrang heb. Om 23:49u komt Belle de kamer binnen. Dit is ook het moment waarop ik volledige ontsluiting blijk te hebben. Die CTG is er nooit meer van gekomen, net als de pijnbestrijding. ‘Wil je nog in bad, Yvon? Dan is nú het moment!’. Karin probeert het nog een keer maar ik wil niet. ‘Weet je het zeker?’. De wee zakt weg en even denk ik toch te willen, dus ik zeg ja en probeer overeind te komen. Direct volgt er weer een wee en wuif ik het weer weg. Ik blijf liggen, bekijk het allemaal maar. 

De pijn is nu veranderd. Het geeft een hele andere pijn. Dit kan ik beter hebben, ook omdat ik nu iets met die pijn kan. Ik kan het gebruiken om veel kracht te zetten en zo onze dochter verder in het geboortekanaal te krijgen. Om 23:54u begin ik actief met persen. Kin op de borst en mijn benen opgetrokken. Bij iedere pers voel ik onze dochter verder zakken. Het is een heel bijzonder gevoel. Drie minuten later is het hoofdje al zichtbaar. ‘ik zie haartjes!’. Ik ben verbaasd hoe snel en hoe makkelijk dit eigenlijk gaat. Dat wat ik doe heeft kennelijk direct effect. Ineens duurt het wat langer voordat ik weer een wee heb. Ik rust even en als ik ‘m weer op voel komen pers ik met al mijn kracht die ik in mij heb. Het is zo’n magisch gevoel om deze keer álles te voelen. Het hoofdje staat. Ik moet zuchten en wachten op een volgende wee. Als die er is pers ik uit alle macht. Om 00:07, op 29 november 2023 met een termijn van 41 weken en één dag (oke, 7 minuten) wordt onze dochter Evi Loïs Janssen geboren.

‘Daar is ze!’. Ik open mijn ogen, strek mijn armen en pak onze dochter aan. Ik voel haar lijfje verder uit mij komen. Aan mij de eer om haar op mijn buik te leggen. Met open mond kijk ik naar het glibberige lijfje op die van mij. Ik kan nog niet beseffen wat er zojuist allemaal is gebeurt. Wat ging dit ongelofelijk snel! HOE DAN?! Op dat moment zijn wij pas drie kwartier in het ziekenhuis. En heeft de bevalling vanaf de eerst getimede wee tot het moment dat Evi op mijn buik ligt nog geen 2,5 uur geduurd.

Terwijl Evi voor het eerst huilt en haar vingers om de duim van Ricardo vouwt krijg ik een injectie in mijn been in de hoop dat de placenta snel volgt. Na ongeveer een kwartier krijg ik weer krampen en pers ik weer. Om 00:28u verlaat ook de placenta mijn lichaam. 

Ricardo mag net als bij onze zoon de navelstreng doorknippen. Ik mopper dat ik Evi niet goed kan zien en ze wordt anders op mijn borst gelegd. Met grote ogen kijkt ze mij aan. Ik knipper een paar keer met mijn ogen en kan het gewoon niet geloven. Het is een kopie van onze zoon.

Helaas is het nog niet gedaan met de pret. Aan de linkerkant is mijn schaamlip gescheurd en ook inwendig zal er stukje moeten worden gehecht. Aan de rechterkant zit een schaafwond waar ze niets aan zullen doen. Ik vraag of ze mij nog wel willen verdoven. Dit doen ze maar het hechten is toch pijnlijk. Ik probeer mezelf af te leiden door mij te focussen op Evi maar het doet gemeen zeer. Gelukkig zit dit er uiteindelijk ook op. Ik ril van de kou en adrenaline en krijg een deken over mij heen. Karin en Belle vertrekken samen met het ziekenhuispersoneel. Zij zijn uiteindelijk gebleven om te assisteren en foto’s te maken. Voor het eerst zijn wij met z’n drietjes en beleven wij het gouden uur. Overigens gebruiken wij die vooral om onze ouders te bellen met het prachtige nieuws. 

Na een tijdje wordt Evi gewogen en gemeten. Ze weegt 3934 gram en is 53 centimeter. Ik mag rustig op het bed gaan zitten en wanneer ik niet duizelig ben schuifel ik langs het bevalbad naar de douche. Ik fris mij op, trek andere kleding aan en wanneer ik opnieuw plaats neem in de rolstoel worden wij naar een gezinskamer gebracht. Alle zorg voor mij en Evi kan op deze kamer. En Ricardo heeft een bedbank waar hij op kan liggen. Wij verblijven op de gezinskamer vanwege mijn medicijngebruik. Dit kan van invloed zijn op Evi en dus liggen wij hier ter observatie van een kinderarts. Wij proberen te slapen maar dat lukt niet. Steeds komt er weer iemand binnen. Voor een controle, wat drinken, een flesje etc. Dus kijk ik foto’s terug, stuur appjes naar familie en knuffel met Evi. 

De nacht duurt lang maar als het dan eindelijk licht wordt is het hier beter vertoeven. Wij videobellen met mijn tante en onze zoon. Aan ons de eer om haar naam te vertellen en haar te laten zien. Cas is dolgelukkig en mega trots. Het is een heel bijzonder gesprek. Wij nodigen hem uit om in de middag op bezoek te komen, wat opnieuw een bijzonder moment is. Met Evi gaat gelukkig alles goed en ze heeft geen last van mijn medicatie. Ik eet de slechtste boerenkool met worst ever, waarna wij gelukkig te horen krijgen dat wij later die avond naar huis mogen. Rond acht uur die avond word ik in de rolstoel met Evi in de Maxi-Cosi op mijn schoot het ziekenhuis uitgereden. Ik kan niet wachten om mijn bed in te duiken en ein-de-lijk te kunnen slapen. De volgende ochtend wordt kraamzorg opgestart en beginnen wij aan de rest van ons leven met twee prachtige en gezonde kinderen. Een jongen en een meisje. Wat zijn wij dankbaar!

Benieuwd hoe het nu met ons gaat? Volg mij op Instagram @_YvonneLouise