Mijn supersnelle ingeleide bevalling

6 maanden geleden ben ik bevallen. 6 maanden, maar het lijkt net pas 6 dagen geleden als ik er over na denk!

Mijn zwangerschap liep al wat moeilijker, omdat het snel duidelijk was dat mijn kindje klein was. En natuurlijk is het mogelijk om een kleinere baby te dragen, maar hier zat toch wel wat mis. Ik moest wekelijks op controle omdat op de 20 weken echo duidelijk werd dat ik ook verminderd vruchtwater had en de doorbloeding van mijn placenta niet optimaal was. Zo gebeurde de 20 weken echo 4x, met telkens 2 weken tussen om alles goed op te volgen. Met daarbij ook nog eens verhoogde bloeddrukken en constant medicatie ophogen hiervoor, besloten we op week 37 dat ik op 39+1 ingeleid zou worden, om het niet te lang te rekken. Ik bleef op controle komen elke week om te checken dat de baby het nog min of meer goed had, want elk grammetje dat ze bijkwam was mooi meegenomen, althans, dat zeiden ze toen.

En zo mochten wij op 11 november om 20u ons aanmelden op het verloskwartier van UZ Leuven.

We mogen ons installeren op de verloskamer en al snel komt er een vroedvrouw uitleggen wat er gaat gebeuren.

Ik word ingeleid door middel van tabletjes.

Om 21u krijg ik de eerste tabletjes en checken ze inwendig. Nog geen ontsluiting, geen verweekte baarmoederhals. Dit gaat nog lang duren zegt de dokter.

We kijken wat tv en om 23u komen ze weer controleren. Geen verandering, en opnieuw worden er 2 tabletjes opgestoken. We mogen ons klaarmaken voor de nacht.

Slaap zoveel je kan, dit gaat voorlopig niks worden, zeggen ze.

De volgende controle zou 6u 's ochtends zijn.

En zo gaan we slapen.

Rond 2u 's nachts word ik wakker.

Het lijkt alsof ik menstruatiekrampen heb. Ik loop eens naar het toilet en merk dat het zo minder is.

Wanneer ik weer ga liggen probeer ik de tijd tussen de krampjes te meten en dit blijkt toch redelijk regelmatig te zijn. Het is al bij al niets, dus ik probeer nog wat te slapen.

Om 5u word ik wakker en merk ik dat de krampen heviger zijn. Ik vind liggen niet comfortabel dus ik loop rustig wat rond, ik probeer een beetje op de bal te zitten. Ik maak mijn vriend wakker en zeg wat ik voel, maar hij denkt er nog niet veel van en draait zich nog eens om. Mannen.. (haha)

Om 6u komen ze eindelijk weer controleren.

Ik heb 1,5 cm opening, maar krijg toch nog 2 tabletjes opgestoken. Ik krijg een dafalgan en een warmtekussen en het advies van toch nog wat te slapen.

Na de tabletjes moet je standaard 20 minuten blijven liggen, maar wat een opgave. Liggen gaat me echt niet af, ik wil rondlopen. Gelukkig zijn de 20 minuten snel om, want de pijn begint toch heviger te worden. De vroedvrouw lacht eens wanneer ik dit zeg, ik heb nog een lange weg te gaan, en ze knipoogt.

Om 8u zijn de weeën voor mij echt al intens. Ik leun voorover, over de rand van het bad tijdens een wee, en tussen de weeën door rust ik uit op de bal. Ik kan tussendoor gelukkig nog eens lachen. De shiftwissel is net in gang en nieuwe dokters, assistenten en een nieuwe vroedvrouw komen zich (proberen) voorstellen. Ik geef aan dat ze even moeten wachten, en als de wee door is begroet ik ze al lachend! De vroedvrouw van de nacht verschiet en vraagt nog "oei, moet jij nu al zo de weeën weg puffen?"

Ik voelde me wat ongemakkelijk, en denk vooral aan wat er nog gaat komen als zij dat zo zegt.

Om 9u komen ze nog een keer controleren. Ik heb 4 cm opening. Ik zeg nog tegen Dieter, als dit nog maar 4 cm is dan overweeg ik toch een epidurale. Ik zei al lang op voorhand dat ik het absoluut zonder wil proberen want ik heb echt een enorme schrik voor die naald in mijn rug. Ik zeg dit ook tegen de dokter en de vroedvrouw en we besluiten nog even te wachten. De vroedvrouw geeft aan dat ze voor mij een lauw bad gaat vullen want ondertussen breekt het zweet me uit. Dieter kan niet snel genoeg zijn met natte washandjes in mijn nek, die in mijn gedachte meteen lijken te verdampen.

Ondertussen staat Dieter ook nog eens met een groot laken rond mijn buik enorme tegendruk te geven terwijl de vroedvrouw over mijn bovenbenen wrijft!

Weeën in je benen, ik wist niet dat dit kon!

De weeën volgen zich in sneltempo op, ik heb soms niet eens een minuutje om te bekomen en moet mezelf onder controle houden om niet te panikeren.

Eindelijk mag ik in het bad.

Ik weet er me jammer genoeg geen houding in te vinden en voor mij lijkt het bijna of ik baantjes zwem. Ik draai alle kanten uit, probeer me schrap te zetten voor de volgende wee, want ik kan ze enkel op handen en knieën opvangen, maar wil in de paar seconden tussendoor even rusten. Eén keer lijkt het alsof ik in slaap val. Dieter kijkt me aan en begint een beetje te lachen. Dat gevoel, als je in bed ligt, en het lijkt alsof je valt? Dat, maar dan in een bad tussen de weeën door! Gelukkig kan ik er zelf om lachen.

Plots verandert er iets in de weeën. Een enorme persdrang. Ik hou die drang met alles wat ik heb tegen want ik had net nog maar 4 cm. Onmogelijk dus dat ik al persdrang heb. Ik wil ook niet meteen iets zeggen, maar Dieter is me voor. De vroedvrouw zegt dat ik meteen uit het water moet. Iets gemakkelijker gezegd dan gedaan, met die weeën en die persdrang!

De vroedvrouw haalt de dokter en ze kijken, 8 centimeter. Ik hou het echt niet meer vol en wil alleen maar persen nu. De vroedvrouw beslist om zelf eens te voelen en roept ja, da's 10 cm!

Ze gaat alles klaarmaken en haalt de dokter er bij.

Ondertussen neem ik Dieter letterlijk bij de keel en roep, ZE MAG NU NIET WEGGAAN IK GA NU PERSEN!! Veel kan hij niet meer zeggen buiten, ja doe dan maar. En ik pers.

Gelukkig komt iedereen net de kamer binnen. De dokter zegt dat de baby het moeilijk heeft en binnen de minuut staat er een kinderarts naast mij (of zo snel leek het voor mij toch). Ik hoor iemand vragen of mijn vliezen al gebroken zijn. Geen idee, ik heb al een aantal weken amper tot geen vruchtwater meer dus als ze al gebroken waren viel dit niet meteen op.

Nog 2x persen en daar is ze dan. (Dieter nog steeds in een wurggreep trouwens) Mijn kleine, lieve Elin. 9u50 hoor ik de dokter zeggen. Ik ben in de war, hoe ben ik dan in 50 minuten van 4 centimeter naar volledig bevallen gegaan? Dat blijkt dan een weeën storm te zijn. Gelukkig wist ik dat niet op de moment zelf, ik was zeker beginnen panikeren!

Maar hier is ze, het mooiste baby'tje ter wereld.

Meteen valt op hoe klein ze is. Ze mag gelukkig een dik uur bij mij liggen, huid op huid. Ze zoekt naar mijn borst en ze probeert te drinken. Wat een liefde❤️

Na een uur vraagt de vroedvrouw of ze Elin mag meten en wegen. 2290 gram en 47 cm. Kleiner dan verwacht, en dus even navragen of we samen op materniteit komen te liggen of naar N* moeten. Gelukkig mag ze mee naar materniteit!

Wanneer de vroedvrouw ons klaarmaakt om naar onze kamer te gaan bedenkt ze zich dat ze nog niet de kans had om zich voor te stellen. Oh ja, zegt ze, ik ben Annemie! Wat een rollercoaster, zo'n snelle bevalling. Als ik dat tegen de nachtvroedvrouw zeg, die gelooft het nooit! Gelukkig kunnen we er om lachen!

Zonder Annemie had ik nooit zo rustig kunnen blijven, wat een TOP vroedvrouw! En dat is wel gebleken, want begin mei ontving ze nog de prijs voor beste vroedvrouw van 2021! Dubbel en dik verdiend!

Achteraf gezien blijkt er heel wat mis te zijn met mijn placenta, en hadden we zolang niet mogen wachten om in te leiden. Daar vertel ik meer over in een volgende blog.