Mijn Herinnering - De Bevalling.

Hey! Hier ben ik weer.

Spannend, mijn 2de blog.

Mijn vorige blog ging over mijn Zwangerschap zelf.

Deze blog gaat over mijn bevalling. Wat ik dacht, voelde. Misschien is het herkenbaar bij jou? Inderdaad, bovenstaande foto van een UITGEPUTTE, TROTSE, KERSVERSE MOEDER.

Ik was uitgerekend voor 25 maart 2022.

Die dag begon al snel dichter te komen, daarop ik van vrienden én familie al snel telefoontjes & berichtjes kreeg of het nog niet zo ver was, of ik nog niets voelde, … Héél frustrerend! Ik werd op de duur gewoon écht boos vanaf ik hoorde dat mijn telefoon afging. We lieten niemand nog iets weten of namen op reageerden kort dat ze het allemaal wel op tijd zouden weten wanneer het zo ver was. Het was voor ons evenveel wachten!

Ons kindje liet echter op zich wachten, 28 maart ’22 moest ik op controle aan de monitor, we stelden het nog steeds goed. Ze assistent Gynaecoloog controleerde alles zorgvuldig & vroeg of ik wou ‘gestript’ zijn. Ik wou nog even wachten met de hoop dat ons kind volledig op eigen wil op de wereld wou komen. Ik vroeg of het natuurlijk mogelijk was, indien er nog geen beweging zou zijn tegen de 2de monitor om het dan te doen. Nog steeds vol ongeduld waren we aan het afwachten. 31 maart ’22 terug aan de monitor, nog steeds een kleine 2cm opening. Ik liet mij toen wel ‘strippen’ zoals ze dat hier zeggen. Er werd ook een afspraak vast gelegd om Maandag 4 April ’22 ingeleid te worden. Ik had het moeilijk, alles tijdens de zwangerschap ging zo goed, zonder problemen & nu wou mijn kind niet ‘natuurlijk’ ter wereld komen. Ik moest mij daar mentaal helemaal op voorbereiden!

Die nacht begon ik al af en toe wakker te worden van ‘maandstond krampen’, je kent het, een krampje maar je kan nog alles aan. We moeten erdoor. Ik dacht dat ik iets had verkeerd gegeten & maakte mij daar niet druk om. Op 1 April, in de ochtend vanaf 8 uur begon ik toch regelmatiger last te hebben van krampen, zoals maandstonden, draagbaar. Ik vroeg mijn vriendin om hulp. Mijn Mama is 3 jaar geleden onverwacht overleden, waardoor daar niet om hulp kon vragen, of eens om raad vragen. Die lieve vriendin vertelde me al snel dat het ‘het moment was’. Ik geloofde er niets van! Het waren maar kleine krampjes, ik dacht dat de weeën onmiddellijk héél hevig gingen worden, maar niet zo. Dus ik ging nog heel de dag door. Mijn Partner werkte die week in de namiddag, 13 uur vertrok hij. Ik had hem helemaal niets verteld over de krampjes die ik had, omdat ik weet dat hij elke 10 minuten ging vragen of het al zo ver was & ik daar helemaal geen zin in had & al zeker niet in zijn nerveus gedoe. Misschien herkenbaar? Hij vertrok dus. In de namiddag deed ik altijd een dutje, dus rond 15 uur ging ik in de zetel liggen om wat bij te slapen. Maar dat ging niet, ik kwam wakker van krampen & die werden relatief snel heviger. Ik twijfelde nog steeds. Ik wilde niet aankomen in het ziekenhuis om dan terug naar huis te worden gestuurd. Ook omdat ik het niet duidelijk vond, als mijn water zou zijn gebroken ging het voor mij heel duidelijk zijn geweest.

Rond 16 uur kreeg ik een berichtje van mijn Partner dat hij overuren zou opnemen & stoppen met werken om 18 uur. Ik rekende dus snel, 18u 30 zou hij thuis zijn. Ik belde dus rond 18 uur naar het ziekenhuis, maar ik kreeg te horen, als ik twijfelde ik eens moest bellen naar mijn vroedvrouw. OK? Als zij niet zeiden dat ik moest naar het ziekenhuis komen was het dus dat niet, of helemaal niet dringend. Ik belde dus ook niet naar vroedvrouw. Ik wachtte maar af. Mijn vriendin bleef maar zeggen dat ik moest gaan. Eenmaal het 22 uur was kwamen de krampen echt regelmatiger & heviger, ik kon niet meer bewegen of ademen als ik een steek had. Ik vertelde mijn Partner toen pas dat ik al van deze nacht last had, dat ik toch een naar het ziekhuis zou willen gaan voor alle zekerheid of er nu wel of niets zou zijn. Ik begon mij nu toch wel zorgen te maken om mijn kind. We wisselden beiden van kledij, Pyjama naar kledij & gingen richting spoed. 22u45 daar aangekomen kreeg ik snel te horen dat ik moest blijven. Ik kon niet meer wandelen als ik een steek had. Ik begon nerveus te worden, wetende dat ik wel in goede handen was. Maar dit was allemaal nieuw. Ze leggen je in theorie wel uit hoe het in zijn werk gaat, maar in de praktijk is het toch altijd nog spannend! Ik mocht mijn kledij uitdoen & mijn kledij die ik mee had om te bevallen aantrekken. Ik werd aan de monitor gelegd. Ik had toen nog maar een kleine 3cm. Ik had al onverdraagbare pijn, & ik had bij de eerste monitor al een kleine 2cm, tegen beter weten in gaf ik dus al snel toestemming om een epidurale. Ik was daar zo bang voor, wat als ze toch mis zaten, alles ging door mijn hoofd. Eenmaal de epidurale gestoken was ging het een heel klein beetje dragelijker. Na een tijdje wouden ze pijnbestrijding bij geven, het werkte niet meer. Ze moesten mijn epidurale opnieuw steken. Hatelijk! Ondertussen stelden ze ook voor om een ziekenhuis schort aan te doen, omdat mijn T-shirt al vol zweet ging. Dat ging ook wat beter zijn voor de borstvoeding na de bevalling. Dan zaten we daar, wachten, mijn lichaam zijn werk laten doen. De bloeddruk meter die elke 10min opspande zorgde voor weinig rust. Ik had soms pijn, waardoor ik gewoon spontaan begon te huilen. Mijn Partner deed zo zijn best, hij liet mij ‘gerust’, we zeiden niet veel tegen elkaar. Maar hij wist wat ik nodig had. Af & toe haalde hij toch de verpleging, omdat hij zag dat ik ineenkromp van de pijn. Ze kwamen een sonde steken, dat verliep vlot, ik sloot mijn benen & datzelfde moment had ik het gevoel dat er een ballon in mijn buik ontplofte. Ik voelde alles nat aan mijn benen. Ik vertelde de verpleegster dat het waarschijnlijk niet goed zat, ze was overtuigd van wel. Ik vertelde haar dat ik erg nat aanvoelde onderaan. Ze controleerde & kon mij bevestigen dat mijn water was gebroken. Alles was normaal. Nu wist ik het zeker, het begint!

Mijn linkerbeen begon te slapen door de epidurale, ik begon mij zorgen te maken, ik kon mijn benen niet meer openen om de opening te controleren, rechts was mijn been loodzwaar, links kon ik niets meer bewegen. Ik was bang. Hopelijk gaat dit over…

De hele nacht wakker. Mijn partner wou mij niet alleen laten. Wat wel lief was, ze rolden al snel een bed in het verloskwartier bij, zodat hij, zover het kon, ook wat kon slapen.

Af & toe kwam hij zomaar uit de badkamer met een vochtig waslapje om mij te verfrissen, hoofd, rug, armen, wat immens veel deugd deed. Ik vond het heel erg lief. We hebben denk ik niet echt veel woorden tegen elkaar gezegd. Enkel de momenten die voor mij soms zwaar waren, waarbij ik huilend zei dat ik al zo moe & op was, dat ik geen energie meer ging over hebben om ons kind eruit te persen. Dat waren de enige woorden die ik tegen hem kon zeggen. De nacht ging voorbij, traag. Zaterdag 2 april ’22 rond de middag kwamen ze al snel met 4 de kamer binnen & mocht ik eindelijk beginnen persen. Na 10 minuten goed persen konden we ons kindje ontmoeten. We huilden beiden, van geluk! Hij was zo mooi! Om het kort te vertellen, alles was goed verlopen, zowel voor mezelf als de baby als de kersverse Papa. Vol vreugde!

2 April ’22, om 13u58 werd Victor geboren. We stelden het beiden goed. Maar ik was tegelijkertijd zowel moe, uitgeput, als vol energie om voor mijn kleine spruit te zorgen. Al snel spraken mijn partner & ik af dat hij 's nachts naar huis ging slapen, zodat hij goed kon slapen, zodanig als hij tegen de middag terug bij ons was hij kon bezig houden met ons kind & ik kon slapen. Voor de borstvoeding moest hij mij enkel wakker maken.

Op de materniteit leek het dus allemaal 'een eitje' om als kersverse moeder voor alles te zorgen. 's Morgens kwam de verpleging hen bezig houden met ons kind, daarna was het voor mij, moeilijk was hij niet, hij huilde enkel als hij honger had. nu 3 maand & half later is dit nog steeds hetzelfde. Eenmaal thuis gekomen, was het andere koek. De eerste dagen druk in huis, zoekend naar de juiste manier. Nu viel alles plots op mijn schouders. Opstaan, kind verzorgen, jezelf proberen zo goed mogelijk te verzorgen, je Partner alles willen geven wat hij nodig heeft, terwijl je eigenlijk, eerlijk?, helemaal nog niet hersteld bent van die zware bevalling. Maar hoe leg je dit uit aan de partner? De eerste dagen ging het redelijk overdag, partner was thuis, die nam zijn vaderschapsverlof op. & Het kind was natuurlijk 'iets nieuws' he. Tot hij terug moest gaan werken. Alles viel op mijn schouders terecht. Ik kan u garanderen dat het soms echt zware dagen zijn. Dagen waarop, als mijn partner thuis komt van het werk ik ons kind in zijn armen zou willen duwen & zélf eens een moment voor mezelf zou kunnen doen.  Maar dat was hier niet mogelijk. Want hij ging gaan werken & had anders geen tijd meer in zijn eigen vrije tijd. Wat ik begrijp.. Maar tot op de dag van vandaag is er nog niets veranderd. Wat mij soms teleurstelt. Mijn vrije tijd dan? Ik hou van mijn kind, maar ik heb af & toe ook mijn momentjes nodig. Terwijl mijn partner vanalles plant zoals we kinderloos waren. 4 dagen Graspop, uitstapjes, Darts spelen met vrienden. Terwijl ik wat gekluisterd ben (mijn gevoel) aan het huis. Inderdaad, om alleen op stap te gaan is dit moeilijk wegens de borstvoeding die ik geef. Maar we kunnen ook dingen, haalbare dingen doen mét ons baby'tje. zodat ook ik eens weg kon, buiten kon. De andere taken : Werken in de tuin, supermarkt, familie. Het is ook buitenshuis, maar dat is helemaal niet hetzelfde. We zijn dit weekend, na 3 maand & half dus voor de eerste keer als gezin op echte uitstap geweest. Omdat mijn nichtje bleef slapen, zijn we met haar op uitstap geweest & ik verlangde zo naar die uitstap. Nieuwe omgeving, eens buiten, EINDELIJK WAT ONTSPANNING. Mijn partner herhaald redelijk vaak de woorden ' Je bent een hele goede mama' & 'je doet het super goed voor onze zoon', ... De woorden zijn zoals goud, maar op de duur vraag je je af of ze het gewoon zeggen om u te plezieren, want in het begin heeft het je wél de extra energie die je nodig hebt. Maar op lange termijn is het leuk te horen, maar haal je er geen energie meer uit. Is het omdat hij écht ziet wat ik allemaal doe & klaarspeel op een dag? Ipv zoals hem heel de tijd zijn spelletje op de Playstation te spelen? Als dat het geval is, waarom neemt hij dan niet af & toe eens de tijd om hem bezig te houden met zijn kind? Leer hem nieuwe dingen ontdekken, Hij is inderdaad nog klein, maar ik steek er ook mijn tijd in, ook al moet ik 200 keer hetzelfde herhalen. Ik doe het met véél liefde & plezier! Het moment we dan bij familie of vrienden zitten, die geven aandacht aan Ons kind, dan is hij altijd wat Jaloers. Dan moet hij er toch eens mee bezig zijn. Tonen dat hij ook wel voor zijn kind kan zorgen. Maar de momenten als ik van de keuken in de leefruimte kom aangewandeld, terwijl ons kind ligt te huilen & ik hem van achter zijn playstation hoor zeggen ' Victortje, je gaat moeten wachten' of 'Ja zeg, ik wil ook eens een minuut voor mezelf' of 'Zeg, ke al 6x u tuut gegeven', Dan staat je hart toch wel even stil........ Terwijl je misschien eens de tijd hebt genomen om eens 2 minuutjes voor jezelf te nemen, dat je dacht dat je partner je kind wél voorrang ging geven op zijn spel. Soms ligt dat moeilijk!

Eens we naar bed gaan om ons kind zijn laatste voeding te geven, of eens niet word afgeleid door zijn playstation kan hij wel met ons kind bezig zijn. én hij kan het fantastisch doen, maar hij moet er precies veel moeite voor doen. Hij mag niet afgeleid zijn. Ook voor bezoek kan hij zijn spel niet loslaten. Maar als het om Victor gaat terwijl bezoek aanwezig is, kan hij wél tonen dat hij ervoor tijd kan vrij maken. 

Zonder zijn spel is hij een lieve Zorgzame Papa, maar dat verdomde spel is soms zo enerverend! Alleen beseft hij dit nog niet. Ik zou geen moment van de mijlpalen willen missen van mijn kind. & ik weet dat hij telkens voor alles op mij rekent. Hij weet dat ik in de buurt rondloop, dus alles in goede handen is. Zowel de hondjes, kind, huishouden, rekeningen & papieren. Hij is overal gerust in. Wat mij 's avonds soms helemaal uitput, waarop hij dan niet begrijpt dat ik zo moe ben én zo jong. terwijl hij 6 jaar ouder is dan mij. Misschien moet hij eens in mijn schoenen komen te staan...

Misschien ben ik niet de enige kersverse moeder die daarover eens haar hart wil luchten?

Ik Schreef dit artikel, als herinnering voor mezelf. Om te kunnen terugkeren naar ‘het moment’. Het wondermooie moment. De geboorte van een eigen creatie, van twee personen die elkaar graag zien. 

Ik ben dankaar voor de momenten, waarop mijn partner wél tijd maakt voor ons, voor ons kind. Voor de kleine gebaren die hij soms probeert te maken, Was plooien, vaatwas legen, ... Dankbaar dat hij toch dit moeilijk traject met mij wou aangaan. Dat we samen hebben mogen beleven hoe het is om ouder te worden. Want het is alsof ik enkel de negatieve dingen opmerk, zoals ik hier neerschrijf. Maar dit is totaal niet zo. Ik heb namelijk niet écht een contactpersoon waarbij ik mijn hart af & toe eens kan luchten. Misschien daarop dat ik dit hier neer heb gepend zonder er eerst echt bij stil te staan.

Het is wel zo, dat ik mijn Partner nog steeds graag zie. Voor alles wat hij voor ons doet! Ook al gaat het niet altijd van een leien dakje!

- Einde - 

xxx