5 jaar geleden
Mijn droombevalling. Of toch niet?
Omdat we dit stiekem allemaal heerlijk vinden om van elkaar te lezen...
Wij hadden de briljante timing om te gaan verhuizen tijdens de zwangerschap van Vajèn. En niet halverwege, nee echt in de laatste weken.
Toen ik 38 weken zwanger was, gingen we eindelijk over. Met nog (officieel) twee weken te gaan heb ik haar kamertje ingericht en de kleertjes eindelijk in de kast kunnen hangen. Wàt een stress!
Al maanden smeekte ik naar dat mini mensje in mijn buik of ze alsjeblieft niet te vroeg wilde komen, ‘liever twee weken later dan twee weken eerder meisje’. Niet wetende dat ze dit zo letterlijk zou nemen.
Na 42 weken gebeurde er namelijk nog echt helemaal niets. De hele zwangerschap ging als een speer voorbij, maar die laatste twee weken…
Maandagochtend om 11.30 uur moesten we ons melden in het ziekenhuis. Ze wilden voor de zekerheid even het vruchtwater en het hartje controleren.
Er was niet heel veel vruchtwater meer, maar niets zorgwekkends. De CTG scan leverde ook niets op, maar net toen ze het wilde loskoppelen pakte deze (achteraf gezien) mijn hartslag op. Een hartslag van een volwassene is veel langzamer dan dat van een baby, dus er heerste een beetje paniek dat de hartslag van de baby was gedaald.
Ons werd verteld dat we naar huis moesten gaan en ons de volgende ochtend vroeg weer konden melden, zodat ik ingeleid kon worden. Alarmbellen gingen af. Morgenochtend? Hoezo? Ik hoor net dat haar hartslag daalde en dat jullie je zorgen maken. Ik ga niet naar huis. Ik wil dat mijn kind nu komt. Slapen doe ik toch niet meer.
Inmiddels was het half 3 ’s middags. De echte reden waarom ze me niet meteen wilde helpen kwam boven water; Vajèn zou dan naar alle waarschijnlijkheid ’s nachts geboren worden en dan was er niet zo heel veel personeel.
Gelukkig was het tijd voor de dienstwissel en degene die de dienst over nam stond volledig achter ons. Ze maakte direct een kamer in orde zodat de bevalling in gang gezet kon worden.
Om half 4 ’s middags werden mijn vliezen gebroken en kreeg ik weeënopwekkers. Toen ze weg liep zei ze nog; het gaat nu een paar uur duren voordat je iets gaat merken, dus ga nog maar even lekker rusten. Toen de deur achter haar dicht viel kreeg ik een pijnscheut van heb ik jou daar.
De verpleegkundigen vonden denk ik dat ik me aanstelde. Ze geloofde het niet en legde me aan de CTG zodat ze de weeën in de gaten konden houden.
Je raad het al, de CTG gaf aan dat de weeën nog ver te zoeken waren. Ondertussen vloog de ene kramp na de ander om m’n oren en kon ik het amper opvangen. Later bleek dat de scans niet op de juiste plek zaten, waardoor er geen weeën gemeten werden en de weeënopwekkers op standje maximaal stonden.
Dit werd direct terug geschroefd, maar de weeënstorm bleef. Ik zat binnen een paar uur op 6 centimeter ontsluiting en wilde graag een morfinepompje om het wat draaglijker te maken. Na drie keer mis prikken zat eindelijk het infuus in mijn hand. Maar de dokter kwam maar niet. Vanaf toen kwam er een bouwvakker in mij naar boven. ‘Ik wil NU die K** pomp! – Maar de dokter is even met een bevalling bezig mevrouw. – Dat kan me niet schelen, NUUUU!’.
Toen ik plotseling het gevoel kreeg alsof ik moest overgeven, ging de verpleegkundige opeens allerlei dingen klaar zetten. Oh zei ze, heel luchtig… Dit is een pers wee. Een pers wee? Ik zat net nog op 6 centimeter. En die pomp dan? En waar is de dokter? HAAL DIE DOKTER.
Na 12 minuten persen, om 10 over half 8, was ze er dan; onze mooie Vajèn.
Ik was zo flabbergasted, in shock, in ongeloof, in verwarring… Hoe dan? Hoe kon zo’n heel, compleet kindje uit mijn buik komen?
De bevalling heeft in totaal 4 uur geduurd. Ik kreeg geen morfinepomp, omdat ik al te ver was voor pijnstilling. Er werd ons verteld dat ze dat liever niet vertellen, gezien sommige vrouwen in paniek raken als ze horen dat het bijna zover is. Bij mij hadden ze het me beter wel kunnen vertellen, dan had ik mijn excuses niet hoeven aanbieden achteraf…
Ik wilde absoluut geen nacht in het ziekenhuis blijven. Ondanks het door de artsen werd afgeraden, zijn wij om 11 uur ’s avonds lekker naar huis gegaan en hebben we de eerste nacht met z’n drietjes thuis geslapen. Wat nou nacht bevalling?
Het klinkt voor vele van jullie misschien heerlijk, zo’n snelle bevalling. Maar voor de verwerking is het niet ideaal. Het heeft me echt nog vele nachten zwetend doen wakker schrikken en ik heb er lang niet over kunnen/willen praten.
En heel eerlijk; ik ben als de dood voor de komende balling. Maar echt. Ik steek nog even fijn m’n kop in het zand en probeer er nog zo min mogelijk aan te denken…
Liefs,
Esther
@vajensp
Pheradona
Mooi gezegd Wat duurden die laaste 2 eventuele weken lang he pfffoi ik weet het nog heel goed en onze kleine word bijna 5 Ik zou met 41 weken 6 dagen ingeleid worden afspraak was al gemaakt en uiteindelijk met 41 weken en 5 dagen braken mijn vliezen en met 41 weken en 6 dagen werd me zoontje geboren na een 36 uur duurende bevalling vanaf moment dat me vliezen braken tot de kleine geboren werd... Maar wat duurde die extra dagen lang zelf leek wel een half jaar voor voor me ? Geniet van de kleine
mariannep
Mijn eerste bevalling begon juist met gebroken vliezen, pas na 12 uur weeën. Toen ons kindje het gedurende de bevalling zwaar kreeg raakt ik de controle kwijt en daarom toch een ruggenprik gekozen. 25 uur na mijn gebroken vliezen werd onze zoon geboren. Ik ging dus mijn 2e bevalling in met het idee dat het wel uren kon duren. Toen ik na 1 uur gerommel in mijn buik en 1 uur echte weeën de verloskunde binnen kwam was ik ook een klein beetje in paniek, want dit ging ik niet nog uren volhouden. Binnen een half uur na haar komt had ik onze dochter al op mijn buik liggen. Detail, mijn moeder kwam 5 minuten voor de geboorte ons huis binnen om op de oudste te passen en trof hem alleen in de kinderstoel aan met een broodje. Mijn grootste angst bij mijn 3e bevalling was ook dat ik zou bevallen met mijn 2 kindjes van 3 en 1.5 jaar thuis en verder niemand. Gelukkig begon de bevalling s nachts, hebben we meteen de verloskundige gebeld en was ze er ook nog eens met 8 minuten. Nog geen 45 minuten na de 1e wee had ik onze dochter op mijn buik liggen. Een 4e komt er niet.
Love nutella
Kan er ook over mee praten, eerste met 6 uurtjes zonder pijnstilling en inleiding, 2e met inleiding die eerst niet werkte en dat hij ging werken. Kreeg pillen. Was mijn jongste er met 1,5 uur. Wat niet zou kunnen in Duitsland want zou geen weeën hebben. Ctg gaf niets aan maar had alleen maar rugweeën en deze zijn bijna niet te registeren. Mocht er een 3e komen weet ik nu al dat het een keizersnede wordt. Omdat ik dat wil en omdat het ook moet. Want voor lichamelijk herstel is een snelle bevalling makkelijker. Al ben ik de laatste keer ruim 2,5 l bloed verloren. Maar geestelijk is het een heel ander verhaal. En herken het 2e keer heb ik ook mijn kop in het zand gestoken
Mama van twee
Ik had dat ook mij oudste was er binnen 5 uurtjes wel met ruggenprik wou dat ook graag met de 2e maar toen ik in het zh kwam avonds om kwart voor 12 had ik al 8 cm omsluit en heel snel 10cm Geen tijd meer pijnbestrijding en kwart over 1 was k bevallen. Iedereen zei ook wauw zo snel dat is fijn blablabla maar het heeft zeker wel 3 dagen nodig gehad voor t helemaal was geland. Wij mochten wel snachts nog naar huis maar ik zei wat denken jullie mag ik even bijkomen ik ga niet met een babytje snachts nog naar huis.. gelukkig mocht ik even bijkomen en zijn we om half 9 ochtends naar huis gegaan..