Mijn bevalverhaal

 Nu ruim drie jaar na mijn eerste bevalling, ben ik er pas klaar voor om mijn verhaal op papier te zetten. Ik neem jullie mee naar 2018 ik liet mijn spiraal er in augustus uithalen met de instelling “we zien wel wanneer het gebeurd” later bleek ik in oktober al 8,5 week zwanger te zijn. Ik deed in de tussentijd twee verschillende testen die beide negatief aangaven. Na meerdere doktersbezoeken vanwege pijn, infecties en blaasontsteking kwam ik er na een duurdere test achter dat ik toch echt wel zwanger was. Wij waren super blij! Weken gingen voorbij en ik voelde me eigenlijk wel prima, tot week 24. Ik verging uit het niets van de pijn.. pijn als in echt kruipend over de vloer gaan en niet weten waar ik het zoeken moest. Een opname volgde en ik kreeg de diagnose : “nierstuwing” weken vol pijn, pijnstillers, voorweeen etc volgde. Ik dacht daardoor “ze komt vast eerder”.. maar nee haha. Vele extra echo’s en controles verder tikte ik de 39,5 wk aan.

Het was vrijdagochtend, ik had prima geslapen en kreeg rond 11uur wat kramp die heviger was dan de voorweeen. Mijn vriend ging ondertussen lunchen met een collega,want ik voelde me verder wel prima. Rond 1400 had ik wel echt veel last en Appte ik dat hij toch maar terug moest komen. Ik belde de vk omdat de weeen inmiddels heviger en sneller achter elkaar kwamen. De vk kwam en ik had 4cm ontsluiting.. omdat ik na alles niet zo gerust was wilde ik het liefst gelijk door naar een ziekenhuis. Eenmaal daar.. verstreken de uren, maar helaas geen cm. Ik besloot toch maar een ruggeprik te nemen,omdat ik door de vele been/rug weeen niet kon ontspannen en waarschijnlijk daarom de cm niet vorderde. De OK was helaas bezet en hierdoor moest ik 2,5 uur op die prik wachten. Toen ik om 1800 eindelijk mocht schoten me cm na de prik door naar 7. Helaas duurde het hierna nog zes uur tot ik op de 10 zat.. het leken wel dagen en ik bleef een rand houden zoals ze dat noemen. Tegen middennacht mocht ik dan eindelijk perssen.

Maar toen… toen begon pas de echte ellende. Als ik hieraan terugdenk, word ik weer verdrietig. Twee uur heb ik geperst, hebben ze op mn buik staan duwen( ondanks dat ik aangaf dit niet te willen) ik raakte in paniek en voelde dat het niet ging en ze niet zakte, maar door de ruggenprik moest ik blijven liggen( toen pas had ik door hoe dit eigenlijk tegen me werkte). Onze baby zat vast, er was paniek, ik raakte uitgeput… en erger haar hartslag daalde, ze schoot ondanks al het perssen steeds weer terug. Ze moest er zsm uit. De gyncoloog werd erbij geroepen. Ik hoorde iemand zeggen in een wee zetten we de knip. Complete paniek kreeg ik bij vet idee, ik wilde geen knip. Daar kwam hij met een pomp en zette een grote knip. Gelukkig na 1 keer met die pomp trekken was daar om 1:57 onze dochter. Ik was compleet uitgeput, maar opgelucht dat ze eruit was. Ze huilde wel maar bleef schokkerig ademen het leek alsof ze buitenadem was.. ik hoorde ze over een lage apcarscore en al snel werd zij meegenomen door artsen en bleef ik achter zonder baby. Ik moest gehecht en kreeg de helft niet meer mee. Mijn vriend snelde achter onze dochter aan die naar 2 verdiepingen lager werd gebracht. Gelukkig bleef mijn zusje bij mij waardoor ik niet in complete paniek raakte. Onze dochter kreeg een zuurstofsnor en allerlei hartslagplakkers( dit hoorde ik allemaal achteraf) voor hem is dit ook echt een nare ervaring geweest doordat de communicatie ook slecht was.

Rond 4 u in de nacht kon ik haar even snel zien en reden zij me met een bed bij haar zodat ik wist waar ze lag, maar ik mocht haar niet oppakken. Daar lag onze kleine snoet, helemaal alleen op de kinderafdeling aan de draden onder een warmte lamp zonder kleding. Het was mega druk en er was voor mij geen plek op die afdeling, dus werd ik 2 verdiepingen hoger gebracht. Ik was verdoofd, verdrietig en verward. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Het was een warboel in mijn hoofd. Door dit alles kon ik niet gelijk slapen. Uiteindelijk ben ik die ochtend toch even in slaapgevallen omdat ik zo gesloopt was.

Toen we wakker werden kwam er niemand naar ons toe. Mijn vriend is gaan zoeken naar personeel om te informeren waar onze dochter nu precies was en hoe het met haar ging?!… het was inmiddels al eind ochtend. Niemand kwam bij mij kijken of met informatie over haar. Zelf kon ik niet lopen, want ik had een katether( en tig hechtingen) pas om 1600 die middag kon ik eindelijk even naar haar toe om te kijken. Onze dochter heeft daar uiteindelijk 3 dagen gelegen… er is geen 1x door personeel gevraagd of ik naar haar toe wilde. Ik heb haar dus maar een paar keer kort gezien dat mijn vriend of anderen er waren die me erheen konden rijden met een rolstoel. In die dagen is er überhaupt amper iemand bij me bed gekomen om met mij te praten door de enorme drukte. Ik was een zombie en er is( misschien maar gelukkig ook veel aan me voorbij gegaan) Dit alles heeft wel een litteken bij me achter gelaten. Ik ben heel dankbaar en blij dat zij er niks aan over heeft gehouden en het na drie dagen zo goed ging met haar, zodat we daar met gierende banden wegkonden en super goed zijn opgevangen door de kraamhulp.

Mijn herstel heeft maanden geduurd. Intense rugpijn, ontstoken hechtingen en een baby die alleen maar krijste de eerste maanden en overdag 0 sliep. Ik ben ervan overtuigd dat naast de koemelkallergie die zij later bleek te hebben ook zij getraumatiseerd is door deze bevalling en het vervolg ervan daar in dat ziekenhuis. Ik heb later de enquete ingevuld en een klacht ingediend. Twee weken erna werd ik netjes gebeld door een gyncoloog die erg was geschrokken van mijn verhaal..ik heb met haar een fijn gesprek gehad. Diegene was oprecht betrokken en heeft zich verontschuldigd voor de hele gang van zaken. Hierdoor voelde ik mij eindelijk gehoord en werd bevestigd dat dit niet normaal was hoe het is gegaan.

Twee jaar later beviel ik weer in hetzelfde ziekenhuis, met gelukkig hele begripvolle mensen. Onze tweede dochter was er zo uit, ik voelde mij oersterk en opgelucht. Wat een overwinning voor mezelf en dit keer zonder pijnstillers of ruggenprik, maar ook met een kleine traan. Want wat had ik mezelf, onze oudste dochter en mijn vriend.. dit de eerste keer ook op deze manier gegund. Ik kreeg vaak te horen “dat jij nog durft na zo bevalling”, maar ik had dit keer meer vertrouwen in mezelf en ging er ook vanuit dat het niet nog een keer zo zou gaan.

Ik wil mensen hiermee bewust maken dat je baas bent over je eigen lijf, geef goed je grenzen aan en lees je van te voren over de opties tijdens bevallen in. Gelukkig gaan er veel bevallingen wel goed. Er word meer geluisterd naar de aanstaande moeders en hun wensen. Natuurlijk ben ik blij met alle medische hulp die er bestaat en uiteraard dat het goed is afgelopen. Maar er is nog veel ruimte voor verbetering mbt bevallen in een ziekenhuis en alle mogelijkheden (waar ik de eerste keer helaas te weinig van afwist).

#bevallen#meisjesmama#paniek#vacuumpomp#complicatie