Mijn bevallingsverhaal deel II; foetale nood en opname op de kinderafdeling

Vorige blog: https://www.mamaplaats.nl/blog/bevallingsverhalen/mijn-bevallingsverhaal-deel-i-als-de-ontsluiting-niet-opgang-komt-en-de-hartslag-van-de-baby-erg-hoog-is

Zoals in mijn vorige blog te lezen is wilde de ontsluiting niet vorderen en was de hartslag van Maxime erg hoog (180-200) en kregen we ‘code rood’ te horen van de gynaecoloog

Het was net Grey’s Anatomy; van de gynaecologie assistenten kreeg ik een blaaskatheter ingebracht en werd ik omgekleed. In no time stonden er veel mensen in mijn kamer die mijn bed wegreden naar de operatiekamer. Er werd tijdens het rijden geroepen; code rood! De liften stonden klaar om meteen naar het operatiecomplex te gaan. Christiaan werd snel apart genomen om zich om te kleden. Ik werd de operatiekamer op gereden en er werd gecontroleerd of de gegevens klopten. Ik raakte een beetje in paniek, want het ging allemaal zo snel. Ik moest zitten, met mijn rug bol en er werd een ‘spinaal’ gezet. Mijn onderlichaam was al snel verdoofd. Om tien over twee is Maxime geboren. Bizar dat er zo weinig tijd tussen de beslissing van de gynaecoloog zat en het daadwerkelijk geboren worden van Maxime, maar twintig minuten! In die twintig minuten hadden zij mij omgekleed, een blaaskatheter gegeven, ben ik naar de operatiekamer gereden, heb ik een ruggenprik gekregen en is Maxime geboren! Bizar…

De kinderarts was ondertussen ook op het operatiecomplex. Ik lag denk ik 3 meter verwijderd van waar ze Maxime aan het onderzoeken waren. Maxime huilde niet bij de geboorte en was paars/blauw/wit. Ik bleef maar vragen, gaat het goed met hem? Christiaan was ondertussen naar Maxime toe gelopen. Maxime werd beademd en onderzocht. De navelstreng werd doorgeknipt.

Mijn bloeddruk was heel erg laag tijdens de keizersnede en ik lag aan een infuus die steeds medicijnen gaf zodat mijn bloeddruk goed bleef. Ondertussen merkte ik dat de verdoving van de ruggenprik hoger kwam dan alleen mijn buik. Ik kreeg moeite met ademen en praten en gaf dit aan bij de anesthesist. Hij deed wat testjes met een ijsblokje en tegelijkertijd viel mijn arm van de armsteun. Mijn armen tintelden en ik had geen kracht. Ik was in paniek!! De klachten leken op de klachten die ik had met de Guillain-Barré, moeite met mijn ademhaling, met praten en geen gevoel/kracht in mijn armen. Ik moest huilen - al ging dit ook moeizaam. De anesthesist gaf aan dat, wanneer de klachten erger zouden worden, ik in slaap gebracht en beademd zou worden, totdat de verdoving weer was uitgewerkt. Ik raakte hier nog meer in paniek van en gaf aan dit echt niet te willen. Ik wilde mijn kind zien en vasthouden! En vooral alert en wakker blijven.

Met Maxime ging het ondertussen beter, hij huilde en hij had de gezonde roze kleur. Nadat het eerste onderzoek was gedaan, werd bij mij op mijn borst gelegd en samen met Christiaan kon ik even genieten van mijn kersverse, perfecte zoontje. Wat was ik op slag verliefd maar ook verbijsterd... zat hij net nog in mijn buik? 

Maxime werd weggebracht in de couveuse en de artsen waren bijna klaar met de hechtingen dus werd ik verplaatst naar de verkoever (uitslaapkamer) waar ze mij in de gaten hielden. De medicijnen voor de bloeddruk werden langzaamaan afgebouwd en om het kwartier kwamen ze de verdoving testen. Uiteindelijk heb ik 2,5 uur op de verkoever gelegen en heeft het zolang geduurd voordat de verdoving weer terug was bij alleen mijn buik. Maar eindelijk! Na 2,5 uur kon ik naar de kraamsuite waar Christiaan met Maxime op mij aan het wachten waren. Wat een prachtig geluksmoment was dit, om hun samen te zien.

Christiaan was zo gestrest geweest en was ontzettend bang dat het niet goed met mij ging, gezien het allemaal zo lang duurde. Het was zo schattig om te zien, Christiaan die bang maar ook opgelucht keek en dan het schattige kleine mannetje in zijn armen. Dat beeld vergeet ik nooit.

Zowel de gynaecoloog als de kinderarts kwamen nog bij ons kijken. Maxime had steeds erge lage suikerwaardes in zijn bloed. Naast de borstvoeding die ik gaf, werd er ook een flesje kunstvoeding bij gegeven. Maar ondanks het flesje voeding waren zijn suikerwaardes nog steeds te laag. Ook lag Maxime veel te kreunen, het klonk super schattig in eerste instantie, maar de kinderarts maakte zich toch een beetje zorgen. Zodoende werd er ’s avonds besloten Maxime op te nemen op de kinderafdeling. Maxime kreeg gelijk een infuus ingebracht waar hij glucose door kreeg om zijn suikers op pijl te houden en ook werd ons ineens medegedeeld dat de kinderarts dacht dat Maxime een infectie had. Omdat hij steeds aan het kreunen was, hij een moeilijke start had en heel onrustig was in de buik. Ook kon Maxime zijn temperatuur nog niet echt goed regelen. Er werd bloed afgenomen voor het lab en op kweek gezet om te kijken of er daadwerkelijk een infectie was. Deze zou na 3 dagen bekend zijn.

Maxime kreeg naast het infuus met de glucose ook een infuus met 2 soorten antibiotica ’s. Echt 2 paardenmiddelen qua sterkte van de antibiotica, kan ik je zeggen als verpleegkundige. Deze antibiotica worden normaal gesproken niet snel gegeven. Mocht er geen bacterie in het bloed van Maxime gevonden worden, had Maxime de antibiotica voor niks gekregen (uiteindelijk), maar als er in het onderzoek wel een bacterie gevonden werd en Maxime had geen antibiotica gekregen, dan zou hij echt doodziek kunnen worden.

Christiaan was bij het plaatsen van het infuus, dit vond hij traumatisch. Het prikken lukte niet in een keer. Ik was er niet bij gelukkig, want ik weet zeker dat ik zowel heel hard was gaan huilen als boos was geworden (tsja, hormonen ook denk ik). 

Omdat het vol in de Corona tijd was, mocht óf alleen ik bij Maxime blijven slapen, óf alleen Christiaan. Ik vond het een vrij moeilijke beslissing, omdat ik Christiaan zo miste tijdens deze gehele opname gunde ik hem te blijven bij Maxime. Maar logischer was dat ik met Maxime op de kinderafdeling samen op de kamer lag. Nadeel was dat Christiaan naar huis moest omdat hij niet mocht blijven slapen. Uiteindelijk ging Christiaan pas om twee uur ’s nachts naar huis! Zo sneu.

Maxime was nog geen dag oud, lag aan allemaal infusen, kreeg antibiotica … en dan mag papa er niet eens bij zijn, zo heftig vond ik dat! Ik kon nog niks na de keizersnede en dan lag ik daar met Maxime, ik wist niet eens wat ik moest doen als hij ging huilen en ik kon hem ook niet uit zijn bedje optillen of pakken. Gelukkig waren de verpleegkundigen heel lief en hielpen ze veel mee.

Aan het eind van de volgende dag mocht het glucose infuus eraf, omdat Maxime zelfstandig zijn suikerwaardes goed op peil kon houden. Zijn temperatuurregeling was ook al beter. Na 3 dagen waren ook de bloeduitslagen bekend; Maxime had geen bacterie in zijn bloed. Gelukkig! De antibiotica werden meteen gestopt en het infuus werd eruit gehaald. Yes! 

Je zou denken dat wij naar huis zouden mogen op dat moment… helaas. Naast dat we 3 dagen opgenomen moesten blijven voor Maxime, moesten we uiteindelijk opgenomen blijven voor mij.

Ik had zoooooveel pijn ineens na de eerste dag. Erg veel pijn bij de rechterkant bij mijn buik, als ik maar minimaal bewoog trok het naar de rechterkant van mijn ribben en kon ik nauwelijks ademhalen. Ik geloof dat ik niet zoveel weeën heb gehad, maar de pijn die ik nu had was echt 100x erger dan de pijn die ik de dagen ervoor had gevoeld.

Ik kon alleen op mijn rug liggen, mijn blaaskatheter had ik nog in omdat ik gewoonweg té veel pijn had om maar íéts te bewegen. Er werden op de tweede dag foto’s gemaakt van mijn buik, omdat niemand een reden kon vinden waarom ik zoveel pijn had. Pff... die foto’s maken was echt een hel, zoveel pijn.

Uiteindelijk was daar de diagnose: een ileus.

‘Een ileus is een plotselinge verstoring in de passage van voedsel door de darm. Een ileus wordt ook wel een darmafsluiting genoemd. Voedsel kan het lichaam dan niet als ontlasting verlaten. Hierdoor kunnen ernstige klachten en een levensgevaarlijke situatie ontstaan. Een ileus kan zowel in de dunne als in de dikke darm optreden.

Als er sprake is van een volledige darmafsluiting heet dat een ileus. Wanneer er nog enigszins passage mogelijk is, wordt dat een sub-ileus genoemd. Een ileus kan verschillende oorzaken hebben. De meest voorkomende oorzaak van een verstoorde darmpassage zijn een zichtbare obstructie van de darm door bijvoorbeeld een vernauwing of afknikken van de darm (mechanische ileus) of een obstructie van de darminhoud doordat de darmbeweging vertraagd of afwezig is (paralytische ileus), bijvoorbeeld na een grote buikoperatie’

Uiteindelijk hebben Maxime en ik nog een week in het ziekenhuis vertoefd. Gelukkig mochten we na de vierde dag van de kinderafdeling af (omdat Maxime officieel werd ontslagen) en werden we weer overgeplaatst naar de kraamafdeling omdat ik nog opgenomen was, maar hoe fijn was het dat Christiaan toen wel mocht blijven slapen. Na vier dagen!

Gelukkig is het allemaal goed gekomen met zowel Maxime, mij en ook met Christiaan.

Maar wat een avontuur was dit! Het enige wat ik er verder over kan zeggen is… bi-zar.