Mijn bevallingsverhaal, deel 3 (laatste deel)

Ik werd wakker, ik had gedroomd maar ik heb echt geen idee meer waar het over ging. Ik weet alleen nog dat alles eerst zwart, en daarna wit werd voor mijn ogen op het moment dat ik weg viel. De hele kamer stond vol met mensen. Ik lag op mijn zij, had een washand op mijn hoofd en er zat een bloeddrukmeter om mijn arm heen. Nog steeds had ik enorme honger, dorst en moest ik plassen, dit zei ik ook weer. Ik kreeg te horen dat ik niks mocht eten en 1 slokje water mocht, want ik moest misschien nog naar de OK. Naar de OK? Waarom in vredesnaam? Ze vertelden mij dat ik veel bloed verloor en dat als het niet zou stoppen binnen een uur, ze mij naar de OK zouden brengen om te kijken of er niet nog een rest placenta was achtergebleven. Nee hè, dat wil ik niet, ik voel me hartstikke slecht! Ondertussen kwam Robin net binnen gelopen, hij had geen idee wat er met mij aan de hand was, want hij was bij Estelle gebleven. Gelukkig had ik mijn moeder al die tijd nog bij mij gehad. Ze hebben mijn blaas geleegd want die zat enorm vol, daarna lieten ze mij weer even alleen. De VK die mij ondersteunde tijdens de geboorte had ik al een paar keer gedag gezegd omdat haar dienst erop zat, toch kwam ze elke keer weer helpen. De matjes onder mij werden elke keer weggehaald en weer gewogen. Ik verloor blijkbaar enorme bloedproppen, dat zag ik gelukkig zelf niet. Wat voelde ik mij enorm slecht en ik had niet eens een baby naast me op de kamer. Ik kon niks, Robin hielp me af en toe met draaien en samen met mama ondersteunde ze mij. Nog voordat het uur voorbij was kwam de verse arts binnen, “We gaan je klaarmaken voor de OK, je verliest te veel bloed.”. Ik moest een operatie jasje aan en ze gaf mij volgens mij nog wat. “Ga ik dood??!” vroeg ik, want zo voelde het zowat. “Nee ben jij gek, dat laten we niet zomaar gebeuren.”. Mama gaf mij een knuffel en een kus, Robin reed samen met de arts, het bed naar de OK. Voor mijn gevoel duurde het uren, want ik moest nog op de gang wachten tot de kamer vrij was, ik was natuurlijk een spoed tussendoortje. Ik mocht komen, Robin zei mij gedag en ik werd binnen gereden. Daar moest ik mijzelf (!!!!!) nog even van het bed, naar het operatie bedje tillen. Praktisch onmogelijk!! Hoe dan? Met loodzware benen, enorme pijn in mijn stuitje, een onderkant vol hechtingen, een katheter tussen mijn benen en zo slap als een vaatdoek. Waarom hielpen ze mij niet?! Ik lag en moest toch nog wat opschuiven. Wat zijn dat mini bedjes zeg, ik ben hartstikke breed, mijn heupen hingen er volgens mij zowat overheen. Ze vroegen de standaard dingen en gingen mij laten slapen. Weer vroeg ik of ik dood ging. “We gaan ons uiterste best doen.” Nou dat klonk niet overtuigend, fijn zo voor je in slaap gebracht wordt.. Daar ging ik weer.

Toen ik wakker werd, had ik enorme pijn in mijn mond en keel. Er lag een bakje met een ijsje op m’n borst en had weer geen idee waar ik was. Er stonden enorm veel bedden en op een flinke afstand van mij stonden 2 zusters gezellig te kletsen. Ik gaf aan dat ik veel pijn had in mijn mond, hoe kan dat? “Ja ze hebben je geïntubeerd, dat gaat vaak wat hardhandig.”. Oh top, heerlijk, kan er ook nog wel bij. Ik had geen idee wat ze gedaan hadden en had nog niemand verder gezien. Toen ik wakker genoeg was, werd ik naar de afdeling gereden. Daar zaten Robin en mama op mij te wachten. Ik kreeg van hun te horen dat er nog een placenta rest verwijderd was. Daarna kwam er een arts binnen. Hij vertelde dat het inmiddels goed ging met Estelle, ze mocht van de afdeling af en naar mij toe komen! Wat fijn, eindelijk ging ik mijn baby dan voor het eerst echt ontmoeten en vasthouden. Daar kwam ze dan, ik begon meteen te huilen. Wat was ze klein en mooi, en wat had ze veel haar!! De kraamverzorgster legde haar op mijn borst. De tranen stroomde over mijn wangen. Eindelijk.. Om 13:11 bevallen zijn en je kind pas echt om 19:00 ontmoeten, wat verschrikkelijk. Ik kan vast geen borstvoeding meer geven nu en het belangrijkste eerste uur na de bevalling heb ik niet met haar gehad. Alle pijn verdween heel even, dit was waar ik het allemaal voor had gedaan. 

Eindelijk kon ik mijn naasten inlichten. Ik heb wat mensen gefacetimed, althans, mijn moeder en ik was aanwezig. Daarna vertrok zij en Robin mocht gelukkig blijven. Wat voelde ik mij waardeloos zeg en wat ben je blij dat je in het ziekenhuis bent (niet dat ik uberhaupt weg mocht op dat moment). Zelf kun je eigenlijk niks. Na een niet geweldige eerste nacht kwam de gynaecoloog later in de ochtend om mij te vertellen wat er nou nog gedaan was op de OK. Ze hebben daar nog een rest placenta verwijderd, daardoor zakte mijn baarmoeder dus niet en bleef ik zoveel bloed verliezen, ik was nog eens 2 liter verloren daar. Ook hadden ze een hechting gecorrigeerd. We moesten natuurlijk wel wat met dat bloedverlies. Optie 1 viel al meteen af, dat waren ijzertabletjes maar dat zou niks uithalen op de korte termijn. Ik mocht dus kiezen tussen een bloedtransfusie of een venofer-infuus. Van beide kon je bijwerkingen krijgen maar die van de bloedtransfusie vond ik zo heftig klinken dat ik voor het infuus koos. Prima, ze zouden dat regelen. Toen ze het aansloten op het infuus in mijn hand moest ik alweer huilen, die plek deed zoveel pijn! Dat gaf ik meteen aan, er kwam zoveel druk op dat vat te staan. Vervolgens kwamen ze er achter dat dat infuus niet doorgespoeld was, dus die kon helemaal niet meer gebruikt worden? Lekker, er moest een nieuw infuus geprikt worden. Gelukkig zat deze sneller en deed het veel minder pijn, het werd aangesloten en binnen een kwartiertje zat het erin. Ik zou er alleen pas na 2 weken misschien wat van merken. De dag verliep redelijk snel voor mijn gevoel en voor ik het wist was het weer avond. Ik had nog gevraagd of ik naar huis mocht, dat was een optie, maar geen verstandige optie. Ik had mezelf er bij neergelegd dat ik nog een nachtje moest blijven. Mijn papa, trotse opa, kon eindelijk zijn kleindochter ontmoeten, daarvoor nog een klapband gehad met de vrachtwagen dus iets later, maar wat was hij trots ook. Robin was ondertussen wat spulletjes halen want hij bleef nog een nachtje slapen bij ons! Toen hij terug kwam was de verpleegkundige net met mij bezig, hij had een kleine verrassing in zijn tas, een big tasty menu van de mcdonalds, met kipnuggets en een milkshake, hoe lief haha. Het was meer symbolisch want ik kreeg amper wat naar binnen. We maakten ons weer klaar voor de nacht. Wat een nacht was dat weer, ik vertel er snel meer over! Wordt vervolgd. Volg mij intussen op instagram www.instagram.com/jennifermuskens