Mijn bevalling was een traumatische ervaring, eentje die ik nooit had willen missen!

Na een jaar kan ik zeggen dat ik niet meer dagelijks met de bevalling bezig ben.

Ook durf ik hardop te zeggen dat ik een traumatische ervaring heb overgehouden aan mijn bevalling.

Mijn trauma voor heel me leven, eentje die ik nooit had willen missen!

Ik praat goed over mijn bevalling verhaal. Ik kan het zo vertellen alsof ik vorige week ben bevallen.

Met 38+2 dagen werd ik ingeleid. Mijn bevalling duurde 25 uur ongeveer.

Ik werd opgenomen met pre-eclampsie en later die nacht werd mijn toestand zorgwekkend. ( helpp syndroom - met verslechterde nier en lever functie en afbraak van bloedplaatjes)

-zwangerschap vergiftiging.

Ik had een veel te hoge bloeddruk en te veel eiwit verlies in me urine, en we wisten dat ons kindje aan de kleine kant was voor de duur van de zwangerschap.

Het was afzien, met veel pijn.

Iets wat ik me totaal niet had voor genomen, dat het ook zo zou kunnen gaan.

Ik wilde thuis bevalling in mijn eigen vertrouwende omgeving. Samen met mijn man en mijn moeder.

Ik had het helemaal voor ogen, maar dit werd een pittige medische bevalling, en als ik te laat in het ziekenhuis was liep het heel anders af voor ons.

Maar we waren in het ziekenhuis, op tijd en met de juiste mensen om ons heen.

Op 2 oktober is het mooiste wonder geboren onze zoon Sèvn Damien om 22:31 uur.

Sèvn had het de eerste 48uur erg zwaar mede door alle medicatie die ik kreeg en de 24u gebroken vliezen.

Sèvn werd in de gaten gehouden op neonatologie, misschien wel het heftigste van onze bevalling.

Ons kindje lag kamers verderop en ik lag in bed aan verschillende infusen. Dat deed me veel pijn, en voelde me ontzettend slecht.

Maar vanaf moment een voelde ik mij zelf moeder. Vanaf dat moment had ik alles voor hem over. En vanaf het eerste moment voelde ik onvoorwaardelijke liefde.

Mijn herstel duurde langer, mijn bloeddruk bleef nog lang veel te hoog.

Sèvn deed het erg goed, na 3 dagen lag hij bij ons op de kamer. Kreeg 7 dagen antibiotica en na 8 dagen ziekenhuis mochten wij eindelijk na huis.

En daarna moest ik alles gaan verwerken. Als ik er over praatte kreeg ik het warm en ging mijn hart te keer.

Ik heb hier veel met mijn man over gepraat . En heb er veel over geschreven.

En nu bijna een jaar later denk ik er niet meer dagelijks aan.

Nog steeds is het in me gedachte maar niet meer zo veel als voorheen.

Het blijft een trauma voor heel mijn leven denk ik. maar eentje die ik nooit had willen missen.

Ik ben moeder geworden en daar heb ik voor gevochten! Zo voelt het, en ik ben er ontzettend trots op. 

Liefs Demi