Mijn bevalling was best prima!

Een heel verhaal, mijn bevallingsverhaal. Ik deel het niet omdat het een perfect verhaal is, maar omdat ik er met een goed gevoel op terugkijk en dat graag met anderen wil delen.

Mijn eerste zwangerschap verliep voorspoedig, totdat ik met 33 weken PE en HELLP kreeg en ik met 34.3 weken met een spoedkeizersnede ben bevallen. Tijdens mijn tweede (of eigenlijk ondertussen mijn derde, er zat nog een miskraam tussen.. maar dat is een ander verhaal) zwangerschap, werd ik dan ook goed in de gaten gehouden. Ik kreeg medicatie om kans op herhaling te verkleinen. Deze zwangerschap vond ik veel zwaarder dan de eerste zwangerschap. Natuurlijk mede doordat we al een lief meisje van 2,5/3 jaar rond hadden lopen, maar vooral omdat ik gewoon heel erg misselijk was en dat ging helaas niet over na 16 weken. Mijn buik groeide erg hard, ik had al snel veel last van harde buiken en ook rugpijn. Niet bepaald makkelijk, maar allemaal voor het goede doel. Dat ik de 34.3 weken haalde met een keurige bloeddruk en zonder al te veel vocht vast te houden was natuurlijk een klein feestje. Maar dat een zwangerschap dus ook langer dan 40 weken kon duren zat niet echt in mijn hoofd, ik had verwacht (mede door mijn ontzettend grote buik en mijn eerdere ervaring) dat ik voor de uitgerekende datum zou bevallen. Ik vond het dus ook echt balen toen de uitgerekende datum aanbrak zonder tekenen van een bevalling (al was ik wel blij dat het niet gebeurde op de verjaardag van mijn dochter, een dag voor de uitgerekende datum). Twee dagen na de uitgerekende datum zei ik tegen mijn man dat hij misschien toch maar vast alle tassen in de auto moest zetten, zodat we meteen konden gaan mocht het nodig zijn. Hij deed dit die avond meteen en ja hoor, die nacht werd ik om 2.45u wakker met mijn eerste wee en vochtverlies. In de ochtend mochten we langskomen in het ziekenhuis. Inderdaad gebroken vliezen, maar de weeën waren nog niet heftig en regelmatig genoeg.

Op de terugweg kreeg ik in de auto de eerste echte heftige wee. Ik werd er zelf door overvallen en schoot omhoog, waar mijn man ook ontzettend van schrok (die dacht dat hij wat over het hoofd had gezien op de weg, omdat ik zo omhoog schoot haha oeps). Dat was rond 11.30u en vanaf dat moment had ik heftige weeën, die bijna constant dicht op elkaar kwamen (minder dan vijf minuten), met iedere uur een uitschieter van negen minuten, waardoor het toch niet regelmatig genoeg was om te mogen bellen. Liggen lukte me niet meer, omdat ik dan de weeën niet op kon vangen. Daardoor voelde ik me in de avond behoorlijk moe en besloten we rond 22.00u toch het ziekenhuis te gaan bellen. En nadat ik aangaf dat het me rust zou geven om richting het ziekenhuis te gaan, mochten we gelukkig komen. Daar werden we opgevangen door een ontzettend lieve verpleegkundige, die meteen zei dat ze niet verwachtte dat ze ons nog naar huis zouden sturen met de heftige weeën die ik had en mijn voorgeschiedenis. Ze prikte daarom meteen een infuus en ik was er maar wat blij mee dat ik dan niet meer naar huis gestuurd zou worden (want de autorit duurt 30 minuten en was niet bepaald een pretje).

Ik had trouwens bij het opvangen van de weeën erg veel aan mijn zwangerschapscursus. Ik had geleerd positief te blijven denken. Tijdens iedere wee ging ik puffen, staand wiebelen op mijn benen en zei ik tegen mijzelf: “deze wee brengt me dichter bij de geboorte van mijn kind” “deze wee gaat weer voorbij” “de wee is alweer bijna over de helft” “deze wee zorgt ervoor dat ik straks kan bevallen” en andere positieve gedachten en dat maakte dat ik de weeën aankon.

Toen de verloskundige kwam had ik 3 centimeter ontsluiting. Het hartfilmpje van de kleine was goed, dus ik had er alle vertrouwen in. Omdat ik zo vaak naar de wc moest, besloot de verpleegkundige mij aan een ander apparaat te koppelen voor het hartfilmpje, zodat ik niet steeds hoefde te bellen om naar de wc te gaan. Het lukte niet meteen, maar na ruim een half uur en hulp van een andere verpleegkundige, kon ik dan naar de wc wanneer ik wilde. Echter was ik op dat moment bijna 24 uur wakker en werd het mentaal steeds zwaarder voor me om de weeën op te vangen. Het lukte me steeds minder goed om mezelf er doorheen te praten en ik besloot dat ik graag pijnstilling wilde. Ik zat toen trouwens ook pas op 6 centimeter ontsluiting, als ik al verder was geweest had ik het misschien wel zonder pijnstilling gered. Het apparaat wat zoveel moeite had gekost om aan te sluiten mocht hierdoor bijna meteen weer afgekoppeld worden haha, gelukkig vond de verpleegkundige dat geen enkel probleem en zei ze dat ze dit vooraf zelf had kunnen bedenken.

Ik mocht meteen naar de OK voor een ruggenprik, maar door een spoedgeval werd de anesthesist bij aankomst weggeroepen. Dat vond ik wel even zwaar. Zit je daar op een koude OK, met een blote rug, weeën op te vangen waarvan je had gehoopt ze niet meer te voelen. Gelukkig kon ik het relativeren, het spoedgeval had het slechter getroffen en had de hulp ook harder nodig dan ik. Toen de anesthesist terug was en ik dacht dat de ruggenprik was gegeven, bleek dit nog niet het geval te zijn en werd ik dus even overdonderd door nog een hele heftige wee. “Oké” dacht ik bij mezelf, “misschien komen er hierna nog meer weeën, maar het kan nu niet lang meer duren, nog even volhouden”. Iets meer communicatie over hoe de ruggenprik geplaatst werd had ik wel heel fijn gevonden trouwens, een klein verbeterpunt. Toen de ruggenprik eindelijk werkte was ik meteen heel blij met mijn keuze. Ik was uitgeput en zou niet weten hoe ik anders de bevalling nog had kunnen doen. Slapen lukte me alsnog niet, maar toch kon ik even een paar uurtjes uitrusten, heerlijk was dat. Het enige nadeel was dat de ontsluiting 4 uur later nog steeds 6 centimeter was en ik benen had die als betonblokken voelden (bij iedere controle moesten twee mensen mijn benen vasthouden, zodat een derde de controle uit kon voeren).

Er werd met de gynaecoloog overlegd en voorgesteld om me (ondanks de eerdere keizersnede) toch een lichte weeënopwekker te geven. Hierdoor had ik binnen twee uur volledige ontsluiting, wauw wat een opluchting! Want stiekem hield ik er ook rekening mee dat het alsnog een keizersnede zou worden, de vliezen waren al een hele tijd gebroken ondertussen. De ruggenprik zorgde ervoor dat ik niet kon persen, waardoor de ruggenprik eruit moest. Toen moesten we nog een poos wachten totdat ik de persweeën kon voelen. Er werd afgesproken dat we om 13.15u zouden beginnen met persen, omdat dan de ruggenprik ver uitgewerkt zou zijn. Vanaf 13.00u voelde ik de persweeën al en belde ik de verpleegkundige. Er werd me verteld dat ze alles klaar zouden gaan maken en dan zouden komen. Dus moest ik de persweeën onderdrukken… niet fijn! Voor mijn gevoel kon mijn kind er ieder moment uitfloepen en ik vond het erg moeilijk om niet te persen.

20 minuten later mocht ik eindelijk beginnen met persen. En het persen was appeltje-eitje. Dat zeg ik nu, maar ik heb tijdens het persen ook wel een paar keer gedacht: “oké, ik stop ermee, laat hem maar gewoon zitten, ik ben er klaar mee”. Gelukkig hoorde ik op die momenten ook het stemmetje met alles wat ik van de zwangerschapscursus had geleerd: “persen is het allerlaatste stukje voordat je je kind in de armen hebt, je kunt eindelijk echt zelf iets doen en je moet even alles geven wat je kunt”. Het lukte me dan ook steeds om te herpakken en het persen zo effectief mogelijk te doen (tong tegen je gehemelte, lippen los en ogen open) en steeds nog net even dat zetje extra te geven. Ze lieten me tijdens het persen met een spiegeltje zien hoe ver het hoofdje was. In eerste instantie was dit juist een teleurstelling voor me, omdat ik voor mijn gevoel al verder was. Maar de tweede keer kijken kon ik het verschil zien en dat gaf me nog even een extra boost om door te gaan. En toen eenmaal dat hoofdje er doorheen was, had ik voordat ik het wist een kind in mijn armen!! En wel een geweldig, mooi, super, knap kind!!!! Wat was ik trots op mijn knappe zoon en op mijn man! En natuurlijk ook op mezelf dat ik met 40 minuten persen gewoon ‘even’ een kind van 4230 gram had uitgepoept!

Ik was uitgescheurd, maar die hechtingen vond ik reuze meevallen als je ondertussen zo’n lief hummeltje in je armen hebt. Ik heb toen nog even nagevraagd of alle nageboorte er ook uit was gekomen en dacht dat ik vanaf dat moment echt kon gaan genieten. Ik voelde alleen wel dat ik nodig naar de wc moest, dus belde ik de verpleegkundige en vroeg haar of ik naar de wc mocht. Zij gaf aan dit te overleggen met de verloskundige en toen die binnenkwam was er een soort van paniek. Mijn blaas zat inderdaad vol met urine, maar mijn baarmoeder was ook niet goed samengetrokken en had zich gevuld met bloed. Voordat ik het wist had ik weer een katheter en stonden ze met zijn allen op mijn baarmoeder te drukken om het bloed eruit te krijgen en te zorgen dat deze zich niet opnieuw met bloed zou vullen. Geen pretje als je denkt dat alles achter de rug is, maar aan de andere kant fijn om op zo’n moment in het ziekenhuis te zijn. Ze bleven op mijn baarmoeder drukken totdat de weeënopwekkers die ik toegediend kreeg hun werk deden en mijn baarmoeder uit zichzelf ging samentrekken. In totaal ben ik bijna een liter bloed verloren. Onze zoon moest ter controle een nachtje blijven vanwege de vliezen die lang gebroken waren en en ik vanwege het vele bloedverlies.

De volgende dag verliep gelukkig voorspoedig en mochten we lekker naar huis.

En dan, na het lezen van de dit verhaal denk je misschien.. Een prima bevalling??! Het duurde toch heel lang en niet alles zat mee? Maar ja, ik vond het echt een prima bevalling! Ik kijk er met een goed gevoel op terug. Dat het lang duurde is relatief, de zwangerschap met misselijkheid, harde buiken en rugpijn duurde veel langer. Misschien heeft het ook te maken met mijn eerdere ervaring en met mijn verwachtingen. Ik denk namelijk dat de perfecte bevalling niet bestaat en dat er altijd dingen vervelend zullen zijn. Maar ik heb wel mooi zelf mijn kind op de wereld kunnen zetten dit keer (als het weer een keizersnede was geworden, was dit overigens ook oké geweest) en achteraf gezien duurden alle vervelende gedeelten helemaal niet zo lang. Dat gaat allemaal weer voorbij en dat mooie kindje neem je mee naar huis!!