Mijn bevalling en daarna

17 juni 2019, de uitgerekende datum maar nog geen baby. Ik was er zo klaar mee dat ik met mijn vriend nog 6km ben gaan wandelen. Ik dacht bij me zelf dan zal ze wel zakken en komt ze. S'avonds lekker spelletjes gedaan en daarna me bed in gegaan. De volgende ochtend nog steeds niks.. het was die dag 29 graden en ik wilde in het zwembad. Samen met mijn vriend ging ik het zwembad schoonmaken tot ik om 12 uur ineens een steek voelde. Ik zei nog 'ik ga even zitten, kom zo weer helpen'. Van helpen kwam het niet, want ineens werd het steeds heftiger en waren de weeën begonnen😁. Ik ben nog snel gaan douche terwijl ik toch al om de 2min weeen had die dik een minuut bleven. Om 12.30 heeft mijn vriend de verloskundige gebeld en die kwam gelijk. Ik had al 4cm ontsluiten en mocht naar het ziekenhuis.  Eenmaal daar aangekomen en geïnstalleerd te zijn bleek ik nog steeds 4cm te hebben. Mijn vliezen werden gebroken, maar aangezien de weeën nog steeds heel heftig waren adviseerde de verloskundige een ruggenprik. Zo gezegd zo gedaan en na 5 kwartier voelde ik me weer super en had ik ineens 8cm. We wachtte rustig af  aren nog wat, kletste nog wat en legde alles klaar voor als de kleine meid zou komen (een kleintje was wat alle verloskundige zeiden). Helaas na 10cm kwamen de persweeën niet en kreeg ik weeënopwekkers. Het begon bij 0.6mg en uiteindelijk bij 7.8mg zette de weeën door en kon ik persen. Een uurtje later om 00.05 19 juni werd Marlou geboren. Geen kleintje, want ze woog 4620 gram en was 55cm. Maar goed dat ik dit niet wjst anders ging dat persen niet zo makkelijk  den ik🙈. 

We moesten een nachtje blijven en haar suiker moest 3x op de goede waarde zijn,  dit omdat ze dus zo groot was. Helaas binnen 24 uur werd ze onderzocht omdat ze stuipjes had en wat bleek een vlekje in de hersentjes en ze werd met spoed naar het UZA in antwerpen gebracht en wel op de intensive care. Je wereld staat even stil, vooral al de arts zegt dat ze niet weet of ze de nacht gaat halen.  Nog een klap, wij mochten niet mee in de ambulance, wij konden niet bij haar bkijven omdat ze op de IC kwam te liggen en dus moesten wij naar huis was in het bevalcentrum wilde ik niet blijven en na 48 uur niet  slapen kon mijn vriend niet veilig naar antwerpen rijden. 

Na 4 uur slapen thuis en een belletje uit antwerpen snachts dat ze de rit goed had doorstaan heb ik een verblijf geboekt naast het ziekenhuis en zijn we als een speer erheen gegaan. We kwamen aan en dan tref je je kleine meisje van 1 dag oud aan aan allerlei snoertjes, infuus, naaldjes in der hoofd. Een beeld dat ik nooit meer vergeet. Na onderzoeken en mri scan bleek ze een infarct te hebben gehad, maar wanneer kunnen ze niet zeggen. 

Na 3 dagen IC en nog 1 dag in het ziekenhuis vlak bij huis mochten we weer naar  huis want onze kleine meid deed het super en had verder niks. 

Tot nu toe blijven we onder controle maar gaat het zo goed, dat wij alleen maar een heerlijk meisje zien die zo lief is dat wij alleen nog maar kunnen genieten en trots kunnen zijn op onze sterke meid!