Mijn badbevalling

De bevalling.. waar een ieder altijd horror verhalen over deelt. Vooral in het bijzijn van zwangere mensen. Zó prettig. Not. Of, misschien soms wel. Door alle horror verhalen heb ik mij namelijk de hel, misschien nog erger dan dat, voorgesteld en voorbereid op het onder-gereden worden 12 intercity’s. Maar, voor diegene die nog moet bevallen, lees rustig verder; het viel mij echt mee (soms zijn succesverhalen ook best prettig) 

Punt één, keek ik écht uit naar de bevalling. Zo onwijs veel zin had ik erin. Vanaf week 37 dacht ik; laat maar komen. Stond ik dagelijks bij de groenteboer om verse ananas te halen (hoe cliché. Maar zó lekker, en misschien helpt het toch.. je weet het niet (het helpt niet)), nam ik een slok tonic en constateerde ik dat ik dit niet oké vond, en sprong ik elke dag 1 keer. Nou, van dat alles werkt niets, want de baby komt wanneer hij of zij daar klaar voor is. 

Snachts om 02:00 uur dacht ik; dit voelt anders. Ik ben het gaan bijhouden en het was om de 3 minuten. Mijn man sliep nog. Tegen 02:30 uur werd het serieuzer en werd hij wakker. Ik verloor een beetje bloed en belde de verloskundige. “Jij klinkt nog veeel te helder. Bel maar terug met om de 2 minuten een wee van 1 minuut” 

Oké, prima. Ja, de weeën werden echt wel pijnlijk, maar best te doen. Mijn man pompte het bad op, en ik stond onder de douche. Om 04:00 uur kwam de verloskundige, de stagiaire wilde even voelen en dacht aan 9 cm ontsluiting. Ik hoopte dat ze gelijk had, en yesss dat had ze.

Ik mocht direct in het water en zo goed als direct beginnen met persen. Dit duurde langer dan verwacht maar ook dit was te doen. Ineens stond er iemand van het bevalteam naast mij, een hele lieve vrouw. Om 06:01 is onze dochter geboren. In bad, in onze slaapkamer. Ik herinner  mij het als een waardevol en liefdevol moment. Mijn man en ik waren één. Zo trots. 

Ohja, mijn man zat heus buiten het bad. 😝

Wil je meer bevallingsverhalen lezen? Klik hier!