Met spoed naar het ziekenhuis

Het is zomervakantie, de oudere zoons van mijn man Jelle zijn bij ons en de laatste voorbereidingen voor de bevalling zijn gedaan.
We zouden nog zo'n 1,5 week tot de geplande opname hebben.

Na een heel fijne dag met elkaar ga ik 's nachts naar het toilet en er blijft maar vocht komen.Ik ben op dit moment 35 weken en 4 dagen zwanger.

Omdat ik het niet vertrouw besluit ik Jelle wakker te maken; 'Lief, ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken'.
Jelle was diep in slaap en heeft geen zin in een nachtelijk avontuur. Hij heeft bij hypnobirthing dat eventuele weeën nog wel 24 uur kunnen wegblijven. Daarom mompelt hij dat we het morgen wel weer verder zien.
Ik geef aan dat ik het niet vertrouw en ook niet weet wat ik mag met mijn hartafwijking en trombose verleden.

Daar is Jelle het mee eens. We besluiten dat ik wat vocht opvang in een bakje zodat we het kunnen bekijken. Google zegt ons wat het verschil is tussen urine en vruchtwater.
Het lijkt ons vruchtwater en voor de zekerheid bellen we het ziekenhuis.

De gynaecoloog wil geen risico nemen en we moeten direct komen.
Ik vraag Jelle om wat spullen te pakken, waaronder incontinentie matten uit het kraampakket voor in de auto.
Ik blijf op de wc zitten en hoop dat de jongens niet wakker worden. Ik durf namelijk niet op de bank of een stoel te gaan zitten zonder mat. En Jelle kan ze maar niet vinden.

Jelle blijft maar heen en weer lopen, trap op en af, als een kip zonder kop. Het maakt me zenuwachtig. Hij moet gewoon een incontinentiemat uit het kraampakket op de commode pakken..... Ik probeer hem dat toe te sissen, bang dat ik de kinderen wakker maak als ik ga roepen.

De kinderen moeten niet wakker worden, stel dat er nu 1 uitgebreid op het toilet wil gaan zitten.......

Ondertussen heb ik mijn moeder gebeld, we hebben immers nog 2 slapende kinderen in huis. Mijn moeder komt verder slapen in ons bed en zal de jongens morgen in de ochtend opvangen als wij nog niet terug zijn.

Jelle blijft maar bezig en spullen zoeken. Ik ben onrustig. We moeten gaan! 

Wat is hij toch allemaal aan het doen? Het blijkt dat hij de ziekenhuis inpaklijst aan het verzamelen is. We hebben een gezamenlijke app voor boodschappen en lijstjes.......... Dat lijstje is nu niet mijn prioriteit. Voor mij het is belangrijkste dat de autostoel beschermd wordt. Een incontinentiemat pakken en gaan......

De incontinentiematten zijn voor Jelle onvindbaar in de paniek en stress. Hij vind wel de plastic matrasbeschermer die ik op de autostoel krijg. Mijn schoenen pak ik mee als ik naar de auto loop, ik trek ze in de auto wel aan. We moeten nu echt gaan.

Als we wegrijden komt mijn moeder aanrijden, wat fijn de aflossing is ook gearriveerd.

Mijn schoenen doe ik niet meer aan in de auto. Ik kan toch nog niet goed lopen door de zenuwschade door de psoas spierbloeding en zal bij het ziekenhuis gebruik maken van een rolstoel.

In de auto grappen we nog wat, we zijn vast snel weer thuis. Weer een mooi avontuur erbij.
En toch vinden we het ook spannend, want ik ben nog geen 37 weken zwanger en gebruik nog orale antistolling. De bevalling kan helemaal nog niet plaatsvinden.

In het ziekenhuis worden we gelijk opgevangen. Het bakje met opgevangen vocht hebben we op verzoek meegenomen en geven we af voor onderzoek.

 Ik moet plaatsnemen op een stoel met beenbeugels zodat de gynaecoloog kan onderzoeken of ik vruchtwater of urine verlies. Zodra ik ga zitten komt er een flinke golf vocht uit mij, de gynaecoloog weet het al: Vruchtwater.
Een paniekgevoel komt bij me op. Ik mag nog niet bevallen, niet nu, het is te vroeg.

Naar huis mag ik niet meer, ik word opgenomen.
Jelle gaat de tas met spullen uit de auto halen en belt mijn moeder om het nieuws door te geven.

Na wat testen en een poosje aan de CTG gelegen te hebben mag ik naar de afdeling toe. Ik lig op een High Risk kamer. Er word een bed voor Jelle bijgezet.
Inmiddels is het 4 uur 's morgens en zijn we allebei doodop. Maar slapen lukt niet echt.

Rond 6 uur zijn we allebei dan ook weer klaarwakker. 

Ik moet voornamelijk in bed blijven omdat de baby nog niet helemaal is ingedaald en door de gebroken vliezen is er anders kans dat de navelstreng eerst gaat zakken. Dat is gevaarlijk.

Rond 8 uur besluit Jelle naar huis te gaan. Dan kan hij even zijn jongens zien en dit keer wel de ziekenhuis tas inpakken.

De jongens slapen nog en hebben naar eigen zeggen de beste nacht van de vakantie gehad. Ze hebben niks meegekregen van het nachtelijk avontuur.

Mijn moeder brengt de jongens naar mijn schoonmoeder toe zodat Jelle weer terug naar het ziekenhuis kan gaan.

Ik maak me ondertussen zorgen om de baby. Ik voel die minder dan gewoonlijk. Ik was hier al voor gewaarschuwd, de baby minder voelen hoort bij gebroken vliezen.
Voor mijn eigen gemoedsrust mag ik aan de CTG. Het hartje horen kloppen stelt me weer gerust, wat is dat toch een fijn geluid.

In de ochtend ga ik naar de Vascular Access Service (VAS - team) in het grote mensen ziekenhuis. Ik ben namelijk opgenomen op de kraam- en zwangerenafdeling in het kinderziekenhuis. Het VAS-team ken ik nog van mijn eerdere opname.
Mijn grote steun en toeverlaat Leen blijkt te re-integreren en die dag niet te werken. Wat een domper voor mij.
Deze opname willen ze me een PICC-lijn geven. De MID-lijn mislukte in de eerste opname. Ik ben hier dan ook behoorlijk zenuwachtig voor.
Als voorbereiding hierop had ik al gebeld met een vriendin die tweemaal een PICC-lijn heeft gehad. Die heeft me wel gerustgesteld en wat tips gegeven.
Yes, deze interventie lukt wel. Het was even spannend toen de lijn het goede bloedvat niet in wilde gaan. Gelukkig was de tweede poging wel raak.

De PICC-lijn kan lang blijven zitten en dat scheelt steeds opnieuw prikken voor een infuus. Hierover gaat mijn antistolling en om de 6 uur wordt er bloed uit afgenomen voor de antistollingswaarde.

Één van mijn eigen gynaecologen komt 's middags op gesprek. Ik heb op dat moment geen weeën en de hoop is dat deze uitblijven.
Het plan is om de komende week de switch te doen van orale antistolling naar intraveneuze antistolling. Ik vind dit spannend, want bij de vorige opname kreeg ik een psoas spierbloeding op deze antistolling. De kans dat het dit keer weer misgaat is klein, aangezien de dosis toen heel hoog was om een trombose van mijn mechanische hartklep te krijgen.

Na die week zal de keizersnede uitgevoerd gaan worden. Ik vraag of dat echt niet 1 dag later mag, dan zal ons kindje op de geboortedag van mijn wijlen overgrootmoeder geboren worden. Nee, het is een week en het blijft een week, de datum staat vast.

Ons kindje zal dan nog geen 37 weken zijn, dat geeft me toch wel zorgen. Ik vraag of ik geen weeënremmers of longrijping nodig heb. Beide zijn niet nodig, ook als de bevalling nu wel door zal zetten is ons kindje sterk genoeg. Gebroken vliezen hebben hetzelfde effect als longrijpingsinjecties. Dat stelt me wel enigszins gerust.

Na een gebroken nacht zijn we beide moe, we chillen wat op de kamer en 's avonds eten we op mijn kamer. Ik moet zoveel mogelijk in bed blijven.

De alarmsystemen op de afdeling worden vervangen en mijn kamer heeft en noodknop. Helaas werkt deze niet goed. Dit geeft me geen gerust gevoel. Gelukkig mag Jelle wel rondlopen en kan hij de verpleging in de gang aanspreken als er wat is.

Jelle twijfelt of hij thuis zal gaan slapen. Ik moedig hem hierin aan, ik voel nog niks. Vannacht zal de bevalling echt nog niet gaan beginnen.

Of voel ik toch wel wat.... een heel licht krampje komt opzetten. Ach, het zal wel bij de harde buiken horen, daar heb ik nooit wat van gevoeld en dat schijnt ook best gevoelig te kunnen zijn. Ik besteed er geen aandacht van en geef het ook niet aan. Ik voel het alleen als ik me concentreer.

Jelle heeft een onuitgesproken gut feeling en besluit in het ziekenhuis te blijven slapen. Ik vind het maar onzin. Hij moet nu nog even zijn rust gaan pakken.

Om 02.00u 's nachts ben ik toch blij dat Jelle is gebleven. De krampen worden heftiger, ik voel ze flink in mijn rug. Prima te doen nog, maar ze komen zo snel. Ik kan er niet meer door slapen.

Ik heb inmiddels diverse keren gevraagd aan de verpleging of ik echt geen weeën heb. Volgens hun past het beeld nog steeds bij harde buiken.

Ik maak Jelle wakker, dan ben ik niet meer zo alleen.
Jelle vertrouwt het niet en download snel een weeënapp. Als snel blijk ik om de 6 minuten een wee te hebben. Maar volgens de verpleging zijn het nog steeds harde buiken, onderzoek is niet nodig.

Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt niet meer.

Rond 03:30 geef ik aan dat ik de krampen best hinderlijk vind. De verpleging vraagt of ik er mee zou kunnen slapen. Tja, jeetje, wat moet ik daarop antwoorden. Achteraf gezien natuurlijk gewoon: 'Als ik had kunnen slapen, dan had ik nu toch wel geslapen?' Maar nee, mijn hersens staan aan. Ik denk aan de psoas bloeding en hoeveel pijn ik daarvan heb gehad en ook mee sliep. Mijn antwoord word: 'Als het wat langer uit elkaar zal blijven kan ik in de tussentijd vast nog wel in slaap vallen'.

Volgens de verpleging zijn het nog steeds harde buiken, geen echte weeën en zal het vast weer wegtrekken.

Ergens begint ook mijn gut feeling op te spelen, voor mijn eigen gemoedsrust vraag ik om een CTG. De krampen voel ik wel, maar zijn prima door te ademen met de technieken die ik heb geleerd bij hypnobirthing. We hebben die ook nog even snel opgezocht in de reader, want niet geoefend natuurlijk. Weeën zou ik niet krijgen.

De CTG geeft reden om de gynaecoloog erbij te halen. Het is dezelfde vrouw als die me afgelopen nacht heeft opgenomen.
Ze vraagt of ze mag toucheren en ik geef er toestemming voor. In mijn ziekenhuis- en bevalplan staat dat ik zo min mogelijk onderzoeken wil, maar deze moet mijn inziens echt gebeuren. Ik wil duidelijkheid hebben.

En duidelijkheid komt er; Ik heb 4-5cm opening!

In mijn volgende blog het vervolg.....