Meisje zonder naam - mijn bevalling.

Op 21 augustus 2012 komt de gynaecoloog mijn kamer binnen gelopen. Ik lig dan al 5 dagen in het ziekenhuis. Wat op 17 augustus begon als een extra controle omdat mijn baby zo klein is, werd helaas een ziekenhuisopname. De afgelopen dagen lig ik iedere dag aan een hartmonitor om te kijken hoe het met de baby gaat. Helaas zit er geen verbetering in de situatie, ze is te klein en haar hartslag zwakt soms af. Ik word ingeleid met 37 weken, de datum staat vast.

Er worden mij wat dingen uitgelegd over de inleiding. Op 28 augustus krijg ik een ballon ingebracht, dit zorgt voor een kleine ontsluiting. Zodra de ballon er uit valt, gaan ze de bevalling starten. Ik verblijf in het ziekenhuis tot aan de bevalling en daarna zullen ze de baby waarschijnlijk in de couveuse moeten houden.

29 augustus 2012.

Zoals de afgelopen twee weken word ik weer gewekt door de verpleging. Ik heb vannacht slecht geslapen. Ik had veel last van harde buiken, een krampachtig gevoel. De verpleegster komt mij wakker maken en vraagt wat ik wil eten. Het duurt altijd even voordat het eten er is, dus ik besluit om onder de douche te stappen. Vandaag of morgen is de grote dag, dan word mijn baby geboren.

Ik loop naar de badkamer die aansluit aan mijn ziekenhuiskamer. Ik zet de douche aan en kleed mij ondertussen uit. Ik stap onder de douche die inmiddels lekker warm is, op dat moment voel ik iets tussen mijn benen glijden, ik kijk naar beneden en begin keihard te huilen. De ballon die ingebracht is, ligt op de grond. Ik raak in paniek, de bevalling gaat beginnen.

Snel trek ik aan het rode koordje van de badkamer, de verpleegster is er binnen een aantal seconden. Naakt, met alleen een handdoek om mij heen, wijs ik naar de grond. De verpleegster glimlacht. “Kan ik nu nog wel douchen?” vraag ik met een trillende stem. “Ja hoor lieverd, stap er maar onder, dat kan geen kwaad”.

Binnen één minuut ben ik gedoucht, ik wil mijn moeder en vriend bellen om ze op de hoogte te brengen. Ze zijn gelukkig al onderweg, het zal dus niet lang duren voor ze er zijn. Ik ben doodsbang. Ik wilde zó graag bevallen, zo graag mijn meisje zien. Maar nu het zo ver is ben ik alleen maar heel erg bang.

Zodra mijn moeder en vriend er zijn word ik naar de verloskamer gebracht. Ze kijken gelijk naar mijn ontsluiting: 2 centimeter. Ik heb nog geen last van weeën dus ik krijg een infuus om deze op te wekken. De verloskundige geeft aan dat ze mijn vliezen gaat breken. “Doet dat pijn?” vraag ik bang. Ik heb mij totaal niet voorbereid op de bevalling, tot 5 maanden geleden dacht ik nog dat de navelstreng terug werd gezogen als het snoer van de stofzuiger.

Mijn vliezen worden gebroken, gelukkig voel ik hier niks van behalve het vloeien van warm vruchtwater. De combinatie van het breken van mijn vliezen en de weeën opwekkers zorgen er voor dat mijn weeën met een snel vaart op gang komen. Ik moet poepen, heel nodig. Dit mag gelukkig dus ik ga op de WC zitten. Iedere keer dat er een wee komt begin ik te persen, want ik heb tijdens iedere wee een onwijs drukkend gevoel. Helaas lukt het poepen, na meerdere keren proberen, niet.

Op advies van mijn moeder besluit ik om onder de douche te stappen, hierdoor zou ik mij beter kunnen ontspannen. Helaas helpt het niet en blijft de weeënstorm aanhouden. Ik moet weer gaan liggen, zodat de weeën opgevoerd kunnen worden. “WAT? Opgevoerd? Ik kan de weeën nu al niet aan, niet opvoeren asjeblieft” smeek ik. Ik kan echt niet meer. Maar de verloskundige geeft aan dat het wel moet, anders komt er geen vooruitgang in de bevalling.

Inmiddels zijn we al een paar uur verder en willen ze kijken hoe het er nu voor staat met de ontsluiting. Ik hoop ontzettend dat ik er al bijna ben, ik kan écht niet meer. “6 centimeter” is haar constatering “maar je moet stoppen met persen, jouw baarmoedermond is helemaal opgezwollen van het persen”. Ik ben verbaasd; ik moest poepen én dat mocht! Had niemand mij kunnen vertellen dat die poepdrang gewoon persdrang was?

Ik probeer er bij iedere wee op te letten dat ik niet pers, maar sinds ik er op let lijkt het alleen maar erger te worden. Ik moet persen, ze moet er uit! Na kort overleg besluiten we dat een ruggenprik de beste optie is. Maar het is druk, dus ik moet nog even wachten.

Als na een kwartier nog niemand is geweest voor een ruggenprik, denk ik dat ik gek word. Ik ben alleen maar bezig met niet persen, wel persen, niet persen, wel persen. Ik druk hysterisch op de knop zodat er iemand langs komt. Zodra de verloskundige binnen komt lopen roep ik “waar blijft mijn ruggenprik, ik kan echt niet meer” met een huilende ondertoon.

Na een aantal minuten – die uren lijken te duren – word ik opgehaald. Ze rijden mij met bed en al richting de afdeling voor de ruggenprik. Er mag niemand mee dus ik moet mijn vriend en moeder achter laten. Ik ben zó bang. Ik wil de ruggenprik echt, maar het klinkt zo eng. Eenmaal bij de anesthesist gaan ze gelijk aan de slag. Als er een wee is moet ik dit aangeven en begint ze te prikken. Van de prik zelf voel ik godzijdank bijna niks. Ik mag gaan liggen terwijl ze wat instellingen aan het doen is. Ze geeft aan dat ze straks terug komt. Daar lig ik dan, helemaal alleen.

Na een paar minuten begin ik mij raar te voelen, ik heb geen pijn meer maar ik voel eigenlijk ook helemaal niks meer. Ik heb het gevoel alsof ik weg zak, ik ben duizelig. Op dat moment komt er een verpleegster aan gelopen, ik spreek uit hoe ik mij voel. Ze pakt iets kouds en legt dat onder mijn borst “voel je dit?”, nee ik voel niks. Ze legt hem hoger, op mijn borst en stelt de vraag nogmaals. Weer voel ik niks. Ze gaat gelijk actie ondernemen, ik ben te hoog gedoseerd waardoor ik moeite kan krijgen met ademhalen.

Na ruim een half uur word ik weer terug gebracht naar de kamer. Ik ben zo blij als ik mijn moeder en vriend weer zie. Inmiddels zijn mijn zus en nicht ook aangekomen, ik wil hun graag bij de bevalling hebben. Ik klets even bij en doe kort mijn ogen dicht als de verloskundige alweer in de kamer staat. Ik lig met mijn buik aan een monitor, deze houdt de hartslag van de baby en mijn weeën in de gaten. Bij iedere wee daalt de hartslag van de baby, ze kijkt zorgelijk.

Ze besluiten om weer te gaan kijken naar de ontsluiting. Het is een uur geleden dat de gynaecoloog voor de laatste keer keek en wów ik heb gewoon 10 centimeter ontsluiting! Het is zo ver, ik mag gaan persen. Normaal gesproken laten ze eerst de ruggenprik uitwerken, maar omdat de hartslag van de baby steeds verder daalt bij iedere wee is daar geen tijd voor. Ik moet gaan persen op aanwijzingen van de artsen die zich inmiddels in de kamer hebben verzameld.

Mijn benen worden omhoog gehesen en ik krijg duidelijke instructies. Via de monitor zien ze precies wanneer ik een wee heb en vertellen ze mij dat ik moet persen. Ik heb nog steeds totaal geen gevoel aan de onderkant, maar er schijnt beweging in te zitten. Slechts 18 minuten later is ze daar, mijn meisje, mijn baby.

Ze wordt op mijn borst gelegd en kijkt mij aan met haar grote donkere ogen. De wereld om mij heen verdwijnt, alles is wazig. Ik zie alleen maar haar mooie gezichtje. Ik hoor de mensen om mij heen praten, maar ik versta niet wat ze zeggen. Ik hoor alleen maar jou; wij spreken dezelfde taal, wij zijn samen één.

Welkom op de wereld, meisje zonder naam.

*wordt vervolgd*