Love never dies

Toen we thuiskwamen vertelden we Lotte dat haar broertje of zusje niet meer leefde. Ze leek zich geen houding te kunnen geven. Ze vertelde achteraf dat ze had gehuild op haar kamer bij het vriendinnetje waarmee ze op dat moment speelde. Toen we Niek vertelden dat de baby in mijn buik was overleden, begon hij hartverscheurend te huilen. Hij wilde ook niet meer in zijn bed slapen en is huilend bij Thomas in slaap gevallen. Toen we hem in bed probeerden te leggen, bleef hij Thomas vasthouden. Die nacht heeft hij voor een keertje bij ons in bed geslapen.

Zondag 24 januari 2021 konden we bij de gynaecoloog terecht. Ze maakte nogmaals een echo. Ik hoopte dat de echoscopist het gister allemaal verkeerd had gezien. Het leek soms of ik ons kindje nog voelde bewegen. Helaas bevestigde ze wat de echoscopist gister al had gezegd: ons kindje was overleden. Ook zij kon niet achterhalen of er iets mis was met ons kindje, zijn schedel en ruggetje zagen er gesloten uit. Andere organen kon ze niet goed in beeld brengen door hoe ons kindje opgekruld lag. Ook het geslacht kon ze niet zien. Wel kon ze zien dat het maagje gevuld was. Wat ze ook kon zien was dat ik voldoende vruchtwater had. Dit kon ook verklaren waardoor ik ons kindje nog voelde "bewegen", hij kon nog door mijn buik verplaatst worden door de hoeveelheid vruchtwater. Aan de meting die zij kon maken van het bovenbeentje, kwam ze uit op ongeveer 18 weken. 

We bespraken hierna wat het vervolg zou worden. Ik mocht kiezen of ik al snel wilde bevallen of niet. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weten wie er in mij had gegroeid, dus ik wilde zo snel mogelijk bevallen. Het voelde nu alsof ons kindje voor niks in mijn buik zat. We spraken af dat ik dinsdag 26 januari ingeleid zou worden. Ik kreeg mifepreston mee naar huis. Dit moest ik 's avonds nemen zodat de medicatie die ik zou krijgen voor de inleiding, goed zouden werken. 

Thuis bespraken we met de kinderen wat zij een mooie naam zouden vinden voor hun broertje of zusje. We werden het snel eens over de naam voor een jongen en een meisje.

Dinsdag 26 januari moesten we ons om 10:00uur in het ziekenhuis melden. We werden naar onze kamer voor die dag gebracht. Al snel kwamen verschillende mensen langs: de klinisch verloskundige de verpleegkundige, de arts-assistent. We kregen veel informatie over wat ons te wachten stond. Er werd alvast een waaknaald geprikt en tegelijk bloed afgenomen. Er zou iemand langskomen van het CMO. Ook werd gevraagd welke onderzoeken we wilden laten doen. Ik twijfelde of ik obductie wilde laten doen, want zou dat bijvoorbeeld betekenen dat we ons kindje niet mee naar huis konden nemen? Wat betekende dat voor de watermethode, die wij wilden gebruiken als ons kindje geboren was? Wat ik zeker wist was dat ik de placenta en navelstreng wilde laten onderzoeken. 

Verder moesten we ook nadenken wat we wilden qua afscheid. Wilden we ons kindje laten cremeren door het ziekenhuis? Wilden we het zelf laten cremeren of begraven door een begrafenisondernemer of wilden we het zelf ergens begraven (dit mocht omdat ons kindje onder de zwangerschapsduur van 24 weken geboren zou worden)? In de tijd die we moesten wachten, hebben Thomas en ik hier veel over gepraat. We besloten dat we obductie wilden laten uitvoeren en dat we ons kindje mee naar huis wilden nemen en zelf wilden begraven. Het was mogelijk om ons kindje mee naar huis te nemen voor de obductie plaatsvond. We moesten afspraken maken over het terugbrengen met het CMO. Zij zouden het vervoer regelen naar de patholoog in het andere ziekenhuis. 

Om 12:00u kreeg ik voor het eerst twee tabletjes misoprostol. Het was onduidelijk hoe lang de bevalling zou duren. Het kon een paar uur zijn, maar het kon ook een paar dagen zijn. Een bevalling rond deze termijn is niet te vergelijken met de bevalling van een voldragen kindje, waarbij je er gemiddeld vanuit kan gaan dat de ontsluiting 1 cm per uur vordert. De verpleegkundige zette een po klaar, waarop ik moest plassen, zodat ons kindje niet per ongeluk in de WC zou vallen als ik daar onverwacht zou bevallen. Hierna begon het wachten. 4 uur later zou ik pas een volgende dosis krijgen. In die tijd hebben Thomas en ik gepraat en gelachen. Ik heb Thomas gevraagd om nog een foto van me te maken met mijn buik. Voor mijn gevoel was deze al wat kleiner geworden. Thomas heeft een ontwerp gemaakt voor onze tuin en ik heb wat gelezen. We hebben een kaartje uitgezocht om te sturen naar familie en vrienden. Ondertussen kreeg ik  wat kramperige buikpijn. Ik ging naar de WC en merkte dat ik bloedverlies had. Rond 16:00u was er een wisseling van dienst. Ik kreeg nogmaals een dosis misoprostol en de nieuwe verpleegkundige kwam zich voorstellen. Ze vroeg me of ik pijnstilling wilde. Nee, dit hoefde ik niet. Ik had begrepen dat deze bevalling niet zo pijnlijk zou zijn als de bevalling van een voldragen baby en die had ik immers ook twee keer zonder pijnstilling doorstaan. 

Ondertussen werd het ook onrustig rondom het ziekenhuis. De week daarvoor was de avondklok ingegaan en in Rotterdam was het erg onrustig. Ze verwachtten rellen rondom het ziekenhuis. Veel personeel was naar huis gegaan, maar het was onduidelijk of ze vanavond weg konden door de onrust. Het ziekenhuis liet in ieder geval geen bezoekers meer toe. De verpleegkundige hoopte voor ons dat het rustig zou blijven en wij er geen last van zouden hebben. 

Niet veel later werd ons avondeten gebracht. We besloten TV te gaan kijken. Thomas zette Dr. Pol aan die toevallig een koe moest helpen met de bevalling van een overleden kalf. Ondertussen merkte ik dat ik toch krampen had die verdacht veel op weeën leken. Ik besloot ze te gaan timen. De krampen kwamen om de minuut en duurden ook een minuut. De pijn werd heviger en dit gaf ik ook aan bij de verpleegkundige. We vroegen of de verloskundige wilde kijken en of ze wilde toucheren. Als bleek dat ik nauwelijks ontsluiting had, wilde ik toch wel pijnstilling. De verloskundige toucheerde me en vertelde dat ik 2 cm ontsluiting had. Oef, dat had ik niet verwacht. Hier baalde ik van. Ze legde uit dat ik wel opeens op 10 cm kon zitten. Ondertussen maakte de verpleegkundige de morfinepomp in orde. Ik mocht zo vaak drukken als ik wilde. Het apparaat zou zelf begrenzen als ik te vaak drukte. De verpleegkundige ging weg. Ze was nog geen kwartier weg, of ik voelde een enorme persdrang. Ik voelde ons kindje naar beneden zakken. Ik commandeerde Thomas om op de rode knop te drukken. De verpleegkundige kwam meteen en toen ze merkte wat er aan de hand was lichtte ze onmiddellijk de verloskundige in. 

De verloskundige kwam en toucheerde me. Ze gaf aan dat ik volledige ontsluiting had en ik zachtjes mee mocht drukken. Ik dacht dat ik haar hand voelde, maar toen ik keek zag ik ons kindje geboren worden, in zijn vliezen. De verloskundige scheurde de vliezen en legde ons kindje bij me. We konden gelijk zien dat het een jongen was. Onze zoon Tom was geboren! Wat was hij mooi, wat was hij klein, wat was hij compleet, wat was hij stil...

Tom, geboren op 26 januari 2021 om 18:47u na een zwangerschap van 19 weken en 6 dagen. 💙