Lang leven zwangerschapsdiabetes

Na maanden proberen en meerdere testen te hebben gedaan was het dan eindelijk raak! Wel 4 positieve testen moesten ons ervan overtuigen dat het echt waar was. Wij werden papa en mama van ons eerste wondertje!

Al vrij snel kwamen de eerste zwangerschapskwaaltjes om de hoek kijken. Veel.. heel veel overgeven, een onrustige huid en heel de dag moe. Eenmaal in mijn tweede trimester ging het een stuk beter. Ik kreeg weer wat meer energie en voelde me prima. Ons dochtertje groeide goed en af en toe begon ik al wat “plopjes” te voelen. 

Het was een heerlijke zomer en ik genoot ervan om als een ware zeekoe met +40 graden te relaxen in een badje in de tuin met een magnum in mijn hand. Tot dat daar die verdomde suikertest verandering in bracht... Ik had net mijn voorraad ijsjes aangevuld toen ik werd gebeld door mijn verloskundige. Ze had slecht nieuws namelijk je hebt zwangerschapsdiabetes en mag geen suiker meer. Op dat moment heb ik de knop om gezet en mijn heerlijke magnums, cornetto’s en solero’s ingeruild voor suikervrij waterijs en mijn levensstijl aangepast. 

Ik kwam onder controle van het ziekenhuis te staan en moest 3x per week een dagcurve prikken (5x suikerwaardes meten op een dag. Nuchter, 2 uur na het ontbijt, lunch, diner en voor het slapen gaan). Dankzij mijn strenge dieet kwam ik nauwelijks aan in gewicht en was het niet nodig om insuline te spuiten. 

Tijdens de groeiecho’s zagen de artsen dat onze kleine meid erg hard groeide en werd er besloten om mij met 38 weken in te leiden.

Zaterdag 26 oktober zouden we gaan beginnen met het inleiden van mijn bevalling. Stiekem hoopte ik al voldoende ontsluiting te hebben zodat direct mijn vliezen gebroken konden worden. Maar helaas was het maar een kleine 1 cm en werd er een ballonkatheter geplaatst met 30cc water. Van de artsen mocht in na de verplichte CTG naar huis om daar af te wachten. De dag ging voorbij en ik had alleen wat last van menstruatie achtste krampen. 

De volgende ochtend melden wij ons wederom in het ziekenhuis. De ballonkatheter had weinig tot niets gedaan en er werd een nieuwe geplaatst met ditmaal 40 cc water. Weer werden wij naar huis gestuurd om daar af te wachten. Ook deze dag had ik weer last van wat krampen maar verder niks. 

Ondertussen was het maandag 28 oktober en waren wij om 08:30 alweer in het ziekenhuis. Helaas kreeg ik slecht nieuws. De ballonkatheter had niks gedaan en ik werd opgenomen om te starten met hormoon tabletten. Die maandag en dinsdag bleef ik in het ziekenhuis en kreeg op woensdag ochtend te horen dat ik een kleine 3cm ontsluiting had maar nog een te lange baarmoederhals en dat ze nog niks konden doen.. Gefrustreerd en verdrietig zat ik daar alleen op een ziekenhuis bed. Moe van nachten slecht slapen en moe van iedere keer weer die teleurstelling dat het nog niet kon beginnen.

Die woensdag werd ik naar huis gestuurd om rust te krijgen en dan zouden we zondag 2 november verder kijken. Ik zei tegen mijn vriend Dion dat ik heel graag een stuk wilde wandelen. Het was prachtig herfst weer en ik kon wel wat frisse lucht gebruiken na die dagen in het ziekenhuis! Na de boswandeling van 45 minuten gingen we naar mijn ouders om daar een hapje te eten. Al zoekend naar mijn sleutelbos voelde ik dat ik kleine beetjes vocht verloor en zei dat tegen Dion. Ik heb rustig mijn avondeten op en we vertrokken naar huis. Toch bleef ik steeds drupjes vocht verliezen en besloot ik het ziekenhuis te bellen. We moesten gelijk terug komen want mijn vliezen waren gebroken.

Ik werd opgenomen en naar mijn oude vertrouwde kamer gebracht. Omdat de weeën nog niet op gang waren gekomen en mijn ontsluiting nog steeds maar 3cm was werd Dion naar huis gestuurd en moest ik de nacht wederom alleen in het ziekenhuis doorbrengen.

De volgende ochtend kreeg ik nog een keer een dosis hormoon tabletten. Rond 11:00 werd ik dan eindelijk naar de verloskamer gebracht waar ze met weeën opwekkers zouden beginnen. 

Na 3 uur zat ik op 6ml per uur en had tot verbazing van alle artsen nog nergens last van. Ik zat in kleermakerszit op bed rustig een potje Skip-Po te spelen met mijn vriend. De dienstdoende gynaecoloog wilde voor de zekerheid toch nog een keer mijn vliezen controleren en kwam er achter dat die nog niet volledig gebroken waren. Met de bekende “haaknaald” brak zij mijn vliezen en ging ik van ‘oh nergens geen last van’ naar maximale weeën en weeënstormen. Na ongeveer 7 uur proberen de weeën op te vangen en weg te puffen stond ik te bibberen naast m’n bed. 

De arts ging even kijken hoe het ervoor stond... kleine 4cm! Hoe dan dacht ik!? Ik kon niet meer en de arts raden mij aan een ruggenprik te nemen. Een klein uur later werd geprobeerd om de ruggenprik te plaatsen.. na 3x prikken was het gelukt en kon ik al snel ontspannen en zelfs nog even slapen.

Rond 01:00 kreeg ik persdrang en had ik volledige ontsluiting. Nog even een uurtje proberen weg te puffen want de artsen zijn druk met een andere bevalling! Tuurlijk dat extra uurtje kan ik ook nog wel hebben... Rond 02:10 mocht ik beginnen met persen. Nu ga je eruit dacht ik en na 5x persen lag op vrijdag 1 november 2019 om 02:26 onze dochter Yuna Nova op mijn borst. 

Wat een bevalling en wat een weg er naartoe. Op dat moment vond ik het erg zwaar maar eenmaal geboren was ik het zo vergeten!