Snap
  • Bevallingsverhalen
  • Ballonkatheter
  • weeen
  • Inleiden
  • weeënopwekkers
  • storm
  • Groeiachterstand

Inleiden of toch niet !?!

Een ballon!?! Gel!?! Tabletten!?

Inleiden!?! Daar had ik mij niet op voorbereid, wat nu? De gynaecoloog wilde mij nog voor het weekend inleiden, toen was ik 39,6 zwanger. Dit voelde niet goed, dus gelukkig hebben we het in goed overleg samen tot na het weekend kunnen rekken. Maar maandagochtend moest ik mij wel echt om 8.00u in het ziekenhuis melden. 

Jullie snappen wel dat ik het hele weekend maar met één ding bezig was. Ik vond het al spannend dat de weeën gewoon elk moment konden beginnen, maar nu wist ik gewoon dat het maandag ging beginnen. Ik weet nog steeds niet wat erger is!

In elk geval stonden we die maandagochtend netjes om 8.00u bij de balie van de afdeling gynaecologie. Met knikkende knieën liep ik samen met mijn man achter de verpleegster aan naar een kamertje. De gynaecoloog vertelde dat ze mij gingen inleiden met een ballonkatheter. Rare gedachte, maar ze blazen echt een soort van slangetje op tot het een klein ballonnetje wordt. Op deze manier proberen ze de baarmoeder mond op te rekken. Er werd mij ook direct bij verteld dat het vaak 24 ur duurt voor een ballon effect heeft. Nou, dit was dus bij mij niet het geval. Zoals wel meerdere dingen bij mij altijd net anders lopen dan bij de meeste mensen. 

Na het zetten van de ballon werden wij naar de kraamafdeling gebracht, hier lagen nog twee andere meiden. Één was net bevallen en de ander was nog niet zo lang zwanger. 

Dit vond ik overigens al niet zo prettig, daar samen met andere meiden moeten liggen terwijl je daar ligt met zo’n ballon in je en zit te wachten tot er iets gaat gebeuren. Maar goed, ik had geen keus. Uiteindelijk ben ik maar samen met mijn man naar het restaurant gelopen en hebben we daar even gezeten. Inderdaad even, want na een half uur voelde ik mij toch niet zo lekker. Ik had wat last van mijn maag en begon met lichte krampen te voelen. Waren dit weeën!?!?!?! 

We zijn dus maar weer terug naar boven gelopen en daar werd ik steeds ongemakkelijker. Niet alleen door wat ik voelde, maar ook door de mensen om mij heen. De dame naast mij kreeg bezoek en ik stond weeën op te vangen, terwijl haar zoontje vraagt “Mama wat doet die mevrouw”. Nou hoe ongemakkelijk voel je je dan. 

Ik zal het je vertellen het kan nog erger. Het meisje aan de overkant kreeg har familie op bezoek. Natuurlijk heeft iedereen recht op bezoek en kunnen zij daar ook niets aan doen. Maar als ze met 20 mensen komen en dan na bezoektijd nog steeds aanwezig zijn..... Jullie begrijpen het wel. Mijn man moest om 21.00u gaan, omdat ze zeiden dat er toch nog niets ging gebeuren. Daar lag ik, helemaal alleen. Nou ja alleen..... met nog 20 andere mensen. Inmiddels had ik natuurlijk de gordijnen rondom mijn bed gesloten en kwam een verpleegster bij mij. Ze zag dat het niet meer ging en ze wilde mijn weeën meten. Na een half uur kwam ze terug en zei ze dat we naar de verloskamers gingen. Daar aangekomen kon ik mijn man weer bellen om te zeggen dat hij weer terug moest komen. 

Ondertussen werd ik aangesloten aan de CTG. Gelukkig was mijn man snel terug en kon hij direct naast mij gaan zitten. Dit voelde al een stuk beter. De weeën werden steeds erger, maar de ontsluiting ging niet zo snel. Ik heb toen gekozen voor pijnbestrijding middels een pompje, best grappig in het begin! Om de ontsluiting sneller te laten verlopen gaven ze mij weeënopwekkers en dit leverde mij een weeënstorm op, waardoor de hele pijnbestrijding niets meer uithaalde. Gedurende de hele bevalling hebben mijn man en de verpleegster naast mij gezeten en heb ik hun handen fijn geknepen. Toen kwam er een discussie, ik zat volgens de verloskundige in opleiding nog steeds op 4 cm. Ze gingen toch even de gynaecoloog erbij halen. 

HELP, werd het dan toch een keizersnede. Hier was ik als de dood voor......

De gynaecoloog kwam en zei heel kalm, maar ze heeft al 5 en bijna 6 cm. Pff dat viel weer mee. Dus nog even tanden op elkaar. Eindelijk had ik 9 cm met nog een klein randje, dus ik mocht al eens voorzichtig persen. Dit heeft een kwartier geduurd en met een kleine knip, was ons dochtertje geboren op 4 december. Het enige kindje wat op dat moment is geboren in het ziekenhuis, vandaar dat de verpleegster dus de hele bevalling naast mij heeft kunnen zitten. 

Vanaf dat moment hebben we alleen nog maar kunnen genieten! Wat een onwerkelijk maar gaaf gevoel is dat als je je eigen kindje in je armen hebt. 

Nu komt vast en zeker de vraag op hoe het zat met de groeiachterstand van ons dochtertje, dit was namelijk de reden voor de inleiding. Mijn dochtertje woog bij de geboorte 2970 gram, dit was na 40,3 weken zwangerschap. Volgens de curve was dit net 30 gram te weinig en moesten we 24u in het ziekenhuis blijven ter observatie. Het vervelende hieraan was dat ze om de zoveel uur telkens ons dochtertje een prikje in haar hak gaven om het glucose gehalte te meten. Niet leuk om te zien bij zo’n pas geboren wormpje. Na de 24 uur was alles in orde en mochten we lekker naar huis. De achterstand viel wel mee en het kwam er uiteindelijk op neer dat het waarschijnlijk gewoon bij mij hoorde. 

Achteraf gezien ben ik blij dat ik relatief nuchter ben gebleven in deze situatie, vooral nu er niets aan de hand was. 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Meiden mama?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.