Inleiden.. afzien... keizersnede?

Hij is ondertussen al 14 maanden, maar ik voelde de nood al om mijn verhaal eens neer te pennen. Ongeacht of iemand dit wilt lezen of niet. 

Koen en ik leerden elkaar kennen in maart 2018 via Tinder. Ik had nooit gedacht dat ik de liefde van mijn leven via Tinder ging leren kennen maar toch was het zo. Begin april spraken we af, een eerste date in de dierentuin, ik kan het iedereen aanbevelen. Veel mensen rondom ons zeiden dat we er vanaf het begin als een sneltrein bij waren, maar voor ons voelde het goed. Ik woonde alleen, hij nog bij zijn ouders, maar in de praktijk sliep hij 3 a 4 nachten per week bij mij. Ik wilde pas officieel samenwonen als we eens samen op reis waren geweest dus in juli gingen we naar Noorwegen. Wegen groot succes is hij 2 dagen na die reis bij mij komen wonen. In augustus sprak ik voor het eerst over mijn kinderwens. Onze relatie was pril, maar we waren al 27 en 28 en hadden al genoeg ervaring om te weten dat dit erg goed zat. Tot mijn grote verbazing deelde Koen mijn verlangen om al aan een kindje te beginnen. Onze ouders vielen stijl achterover toen we dus in november met een positieve zwangerschapstest aan kwamen zetten. Onze droom was volop aan het groeien. 

En wat een droom was het. Mijn zwangerschap was fantastisch. Ik genoot van elk moment, had amper last van kwaaltjes, verloor in het begin een beetje gewicht maar kwam een gezond aantal kilo's bij, zonder te overdrijven. Op 23 weken voelden we hem voor het eerst schoppen. Ik riep Koen er toen onmiddellijk bij en ook hij heeft die eerste keer gevoeld. Het was echt een droom. Ons zoontje groeide goed en alle testresultaten waren goed. Ik begon me zelfs schuldig te voelen naar andere zwangeren toe omdat het allemaal zo vlot ging. Tot in juni, 2 weken voor de uitgerekende datum. 

Het werd even stil bij de gynaecoloog. Er was niets ernstig aan de hand maar ons zoontje was een beetje te goed aan het groeien. Er was geen sprake van suiker, gewoon een grote baby. De doorsnede van zijn hoofd was op dat moment al 10cm. De gynaecoloog twijfelde of we geen inleiding zouden plannen, als hij zo door zou groeien, zou een natuurlijke bevalling veel moeilijker en risicovoller worden. We planden een datum: 10 juli zou ik 's avonds ingeleid worden, 11 juli zou hij dan geboren worden. Maar dit was onder voorbehoud, we hadden op 5 juli nog een afspraak en dan zouden we pas beslissen of de inleiding door zou gaan of niet. Ik heb hier lang over gepiekerd, en ook achteraf me vaak afgevraagd of ik de juiste keuze hebt gemaakt. Het probleem hieraan is dat je niet weet wat de situatie had geweest indien je een andere keuze zou maken. 

5 juli, hij was weer gegroeid en de gynaecoloog drong toch aan op de inleiding. Wij waren jong en het was onze eerste zwangerschap dus we stemden toe. Ik heb nog gehoopt dat hij natuurlijk zou komen (Uitgerekende datum was 13 juli), maar hij had er duidelijk nog geen zin in. Dus op 10 juli vertrokken we thuis, heel bewust wetende dat dit de laatste keer was dat we het huis verlieten zonder baby. We gingen eten bij mijn ouders, trokken nog een foto met dikke buik voor de voordeur en vertrokken toen vol spanning naar het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen op de dienst verloskunde was een van de eerste vragen die ik kreeg: Wilt u een epidurale? Ik zei dat ik het nog ging afwachten, ik was zeker niet tegen een epidurale verdoving maar als ik het kon zonder, zag ik niet in waarom ik het wel zou doen. De vrouw aan de balie wierp me een sceptische blik, alsof ze wou zeggen: jij naief meisje, je gaat snel anders piepen. Na dit ongemakkelijk eerste gesprek en een tijdje wachten mochten we dan onze verloskamer binnen. Koen kreeg een comfortabele, uitrekbare sofa en ik mocht me omkleden naar comfortabele kledij(lees: bevaloutfit) en in het bed plaatsnemen.  Het was druk die avond, net zoals we even op onze kamer hebben moeten wachten, moesten we ook even wachten tot de eerste vroedvrouwen tijd voor ons hadden. 

Eindelijk werd ik onderzocht. Ik zat nog pottoe: lange stugge baarmoederhals en ons zoontje was nog niet ingedaald. Ze plaatsten een ballonnetje met een stimulerende gel dat alles in gang zou moeten zetten. Toen ze snachts het ballonnetje weghaalden kreeg ik ook een infuus met weeënopwekkers, het kan ook later of vroeger geweest zijn, de eerste helft van die nacht is een beetje in een waas aan mij voorbij gegaan. Ik weet enkel dat ik vrij snel heel veel last had van een weeënstorm. Ik heb mezelf een tijdje zwak gevonden omdat ik toen al riep om een epidurale. Achteraf las ik dat je opgewekte weeën niet kunt vergelijken met natuurlijke weeën. Waarbij je bij natuurlijke weeën trager opbouwt en met de juiste mindset wel te baas kunt, is dit met opgewekte weeën veel moeilijker omdat ze sneller en heftiger opkomen. Ik moest een uurtje met deze weeënstorm blijven zitten want de anesthesist was nog bezig, zoals ik al zei was het een drukke nacht. 

Uiteindelijk was de anesthesist er, een jonge man die op het eerste zicht nog niet lang van de schoolbank af was. Ik moest op het bed gaan zitten in kleermakerszit met mijn rug naar de rand van het bed. Hij begon op mijn rug te tekenen. Ik kreeg hier een heel dubbel gevoel bij: Moet hij echt nog tekenen om zijn job te kunnen doen? Maar ook: Hij wilt het tenminste nauwkeurig doen. Nadat Picasso klaar was, ging hij de epidurale zetten. Koen ging even wandelen op de gang want zo'n lange naald kon hij niet af. De anesthesist zei me een signaal te geven als ik een shockje voelde, te vergelijken met een kleine elektrische schok, want dan zat hij goed. Ik heb nog nooit een epidurale gehad dus bij een klein pijnscheutje gaf ik het signaal. Ik voelde meteen dat de pijn van de weeënstorm afnam. Ik kreeg een pompje en elk kwartier kon ik wat bijgeven, moest ik terug pijn voelen. 

Het was nacht dus ik probeerde te slapen terwijl er af en toe vroedvrouwen binnenkwamen om te voelen hoeveel opening ik al had. Ik wil langs deze weg deze vroedvrouwen bedanken: Het was een immens drukke nacht en jullie hebben allemaal de tijd genomen om mij te leren kennen en op mijn gemak te stellen en mij aan te moedigen. Duidelijk allemaal mensen met een roeping voor de job. Tegen de ochtend kreeg Koen ontbijt, ik niet, want ik moest nu nuchter blijven. Toen ik me wat slapjes voelde, zei een vroedvrouw dat ik wel gerust een cola'tje of wat druivensuiker mocht benuttigen. Dit heb ik dan ook gedaan, want ik moest energie hebben voor wat mij nog te wachten stond. Ik voelde meer pijn dan ik zou moeten met een epidurale, ik had dit ook gemeld. Het advies was om elk kwartier op het pompje te duwen maar ook dat hielp niet. De jonge anesthesist kwam een kijke nemen en ze besloten de samenstelling te veranderen naar een straffer middel, want waarschijnlijk kwam het net niet waar het moest zijn. Dit hielp eventjes. Tot op het moment dat mijn gynaecoloog besliste dat het wel erg traag vooruit ging (Ik zat nog altijd maar op 4 cm en het was al bijna middag). Ze besluiten mijn vliezen te breken in de hoop dat de druk van de baby voor meer opening zorgt. De vliezen zijn gebroken en de gynaecoloog vertrekt terug. Ze heeft de deur nog maar amper dichtgetrokken of ik krijg me daar een weeënstorm van jewelste. Ik druk Koen bijna plat en zeg met tranen in mijn ogen dat dit echt niet kan met een epidurale. De pijn was ondragelijk. We drukten op het belletje en er kwam een stagiaire binnen. Blijkbaar zaten alle vroedvrouwen in de briefing. Koen vertelt haar wat er aan de hand is terwijl ik de pijn verbijt. Je zag in haar blik dat ze niet goed wist wat te doen. Blijkbaar had ze al eens problemen gehad voor het onderbreken van een briefing en wilde ze dat nu ook niet doen. Koen zette haar aan om het toch te doen. Het meisje verzamelde duidelijk al haar moed bij elkaar en ging de briefing onderbreken omdat ik toch echt wel iemand nodig had nu. Niet lang daarna stonden ze met 3 aan mijn bed. De conclusie was dat die epidurale toch niet goed gezet was dan, dat moest opnieuw. Maar u raadt het al.. de anesthesist van dienst was druk bezig. 

Na bijna 2 uur kwam er een vrouw binnen met zo'n zelfverzekerde tred dat mijn vertrouwen al enorm toenam. De shift van de koorknaap zat er blijkbaar op, en ik kreeg gelukkig deze doorgewinterde, ervaren anesthesist. Ze zag dat de epidurale niet goed zat, maar ik zat me enorme weeën en amper tijd om adem te nemen tussen twee weeën door. En laat je nu net heel stil moeten zitten bij het zetten van een epidurale. Koen wou weer gaan wandelen maar ik keek hem streng aan en zei dat ik hem nu echt wel nodig had. Terwijl ik ging rechtzitten weende ik en verontschuldigde ik me tegen de lieve vroedvrouw die mijn beddegoed had verwisseld na het breken van mijn vliezen. Door het rechtzitten verloor ik weer veel vruchtwater maar in mijn hoofd was ik aan het plassen zonder ik er controle over had en ik schaamde me dood tov deze lieve vroedvrouw die nu alles moest opkuisen. Ze pakte me vast en suste geruststellend dat dit vruchtwater was en dat ik er niets aan kon doen. Wat een engel, die vrouw. Ondertussen kneep ik Koen nog steeds vast. De anesthesist vroeg om aan te geven wanneer er een wee kwam, dat ging ze nog even inhouden en pas steken als de wee afnam. De vroedvrouw keek mee naar de monitor en gaf aan dat er een kwam, ik kon het ook voelen maar was niet in staat het goed te benoemen. De wee was over zijn piek heen toen de anesthesist de epidurale zette. Ik voelde meteen het grote verschil. Deze zat juist. 

Ons avontuur is nog niet voorbij, al heb ik nu tenminste geen pijn meer. Ik moest ook nog ergens op mijn knieën gaan zitten omdat ze hadden gezien dat het een sterrenkijker was en hij zo nog zou kunnen draaien.  Ik vermoed dat dit voor de tweede weeënstorm was want met de goede epidurale had ik echt niet meer op mijn knieën kunnen zitten. Achja, na meer dan een jaar en toen een hectische nacht met weinig slaap zijn de details een beetje wazig geworden. Het werd 21u 'savonds, 24 uur na het plaatsen van het ballonnetje hadden we nog steeds ons zoontje niet in onze armen.

De gynaecoloog checkt, maar er is de laatste uren geen verandering geweest, ik zit nog steeds op 6 cm ontsluiting. Ze geeft mij de keuze en voor het eerst heb ik echt het gevoel dat ik de regie in handen heb. 'We kunnen nog wachten of we kunnen naar de operatiekamer gaan voor een keizersnede'. Mijn weeën waren aan het afnemen, ik was stikkapot. Ik zag het echt niet zitten om na dit hele avontuur nog eens een nacht met amper slaap en uiteindelijk arbeid te moeten doen. Mijn antwoord was dan ook uitputtend duidelijk: Laten we naar de operatiekamer gaan. Mijn woorden zijn nog niet koud of ik zie Koen bleek wegtrekken. De vroedvrouw van dienst en mijn schoonzus (die ook vroedvrouw is en er van ons bij mocht zijn), moeten hem geruststellen. Hij is echt bang dat dit voor mij niet goedkomt. Ik ben helemaal het tegenovergestelde. Ik ben superrustig en relaxed en bedenk me dat het nu niet lang meer duurt of ik kan gaan slapen. Wat een grappige gedachte is, je zou denken dat mijn eerste verlangen mijn zoon is, maar het zegt ook wel iets over hoe vermoeiend het al geweest is voor mij. 

Ze rijden mij naar de OK en de vroedvrouw vraagt me of ik niet te misselijk ben. Ik grap dat ik enkel een beetje wagenziek word van het rijdend bed, maar bij het zien van Koen zijn gezicht maak ik ook snel duidelijk dat dit een grapje is. Hij is duidelijk heel bang en dit is niet het moment voor grapjes. Op de operatietafel checkt een anesthesist (dit is al de derde anesthesist waar ik mee te maken krijg) of ik goed verdooft ben door met een koud watje over mijn been te gaan, ik moet zeggen waar ik iets voel. Enkel boven m'n navel voel ik het frisse watje, eronder voel ik helemaal niets. De verdoving zit dus helemaal goed. Er wordt een doek gehangen zodat ik niet kan zien wat er zich aan mijn buik afspeelt, maar zoals je ook in een tandartspraktijk hebt, hangt er een gigantische ronde spiegel boven mijn hoofd zodat ik alles wel kan volgen. Dit wil ik niet, dus ik kijk ook weg van de spiegel. Mijn armen worden uitgestrekt naar elke kant vastgemaakt. In mijn linkerarm zit nog een infuus. Ze beginnen wel te schudden en ik kan het schudden niet stoppen. De anesthesist zit heel de operatie lang aan mijn hoofd om me gerust te stellen, Koen zit wat verder op een stoeltje, prima voor mij. Hij moet nu kijken wat voor hem comfortabel is, ik red me wel. Ik excuseer me bij de anesthesist voor het schudden van mijn armen. Ze zegt dat dit normaal is, dit is adrenaline en het is ook normaal dat ik het niet kan bedwingen. Ik glimlach en zeg dat het wel vervelend is want dat ik er stijve armen van krijg. We moeten allebei even lachen. 

22u20 Een flinke schreeuw en ik zie mijn prachtige zoon bebloed en beslijmd boven mij hangen als ze hem even over het doekje laten zien. Er hangt een dikke stroom kwijl aan zijn mond die bijna op mij valt, als ze hem op tijd terug weghalen. Koen en mijn schoonzus gaan met hem mee naar de kinderarts in het kamertje ernaast terwijl ik word dichtgenaaid. Ze zijn hoop en al 5 minuten weg. Maar in die 5 minuten staat het beeld van mijn zoontje op mijn netvlies gebrand. Wat een prachtig kind, onze Adhemar. Ik bedenk dat ik hem nu uit een zaal van 100'en kindjes zou kunnen herkennen, ook al heb ik hem slechts enkele seconden gezien. Mijn prachtig zoontje komt terug en wordt bij mij gelegd, mijn rechterarm wordt losgemaakt zodat ik hem kan vasthouden. Ik kan het ergens nog niet geloven maar wat hou ik veel van dit wezentje.

Plots gaat er een alarm af. Er is een infuus losgekomen. Wat is er allemaal aan de hand? Ik vind het veel lijken op een paniekmoment uit ziekenhuisseries dus roep uit dat ze Adhemar aan Koen moeten geven. Wat er ook gebeurt, mijn zoontje moet veilig zijn, en nu is papa de veilige plaats. 

De anesthesist steekt het infuus terug goed en mijn waarden stabiliseren. Ze vragen of ze Adhemar terug moeten leggen en ik zeg dat hij best even bij Koen kan blijven tot ik opgelapt ben. Dus wanneer ze me terug op het rijdend bed leggen krijg ik mijn schatje terug in de armen. We gaan nog even naar de verloskamer waar ze ons een moment met ons gezin gunnen voor ze de borstvoeding op gang proberen krijgen en ons naar de materniteit overbrengen. 

In dit moment belt Koen met zijn ouders en ik met de mijne, onze families waren ook bang aan het afwachten toen ze hoorden dat het een keizersnede was. Ze zijn heel blij met de geboorte van Adhemar en hij laat zich ook even horen dus zijn ze helemaal blij. Het is echter veel te laat nu, ze zullen moeten wachten tot morgen om op bezoek te komen.