Ik wist niet eens zwanger te zijn, maar met 20 weken beval ik van jullie. Deel 1

Het is bijna 7 weken geleden, aankomende vrijdag 14-05-21 precies 7 weken terug op 26-03-21.

Het staat nog vers op mijn netvlies, een dag die ik van mijn levensdagen nooit meer zal vergeten. ik weet ook niet goed hoe ik het allemaal moet brengen en zit weer met tranen in mijn ogen terwijl ik probeer de woorden bij elkaar te rapen dit te typen. 

Donderdag 25-3 het begint als een normale dag, hectisch maar zo is ons gezin. elke dag weer opnieuw eigenlijk, de een na jongste is een echte rouwdouwer. Jeetje dat kind kan zo ongelooflijk opgewekt en druk zijn en is soms niet bij te houden net als vandaag ook weer vlieg ik de hele tijd achterhem aan. Onze oudste dochter vermaakt even onze kleinste meisje en ik kan heel even zodra de drukste in zijn stoel zit een bak koffie pakken. De oudste dochter gaat naar school en ik vlieg weer achter te rest aan. De dag gaat snel net als bijna alle andere dagen, het is niks anders dan normaal. Mijn partner komt thuis en ik ben een beetje kribbig, alsof ik iets in mijn lichaam niet helemaal onder controle heb zoals wel vaker. Dit zullen de hormonen nog steeds wel zijn van onze jongste en alle stress momenten vanaf het moment dat die verdomde corona alles de das om deed. 

S'avonds voel ik me niet fit, en mijn partner gaat naar bed maar ik blijf nog even lekker rustig en chill zoals ik vaker doe op de bank hangen met de hond dicht tegen me aan. Ik heb wat buikpijn maar dit zit over mn hele buik ik val op de bank in slaap en schrik wakker van de hond, Uiteindelijk ga ook ik naar bed. Rond 2 u word ik wakker en kan me door de pijn geen fijne houding geven, ik bedenk me wat het zou kunnen zijn maar kan er geen vinger op leggen. Ik ga naar bendeden en probeer het daarna nog een keer, om 4 u kan ik me weer geen houding aan geven en ga weeer terug naar beneden. mijn partner is inmiddels ook beneden die kon ook niet slapen en we staan samen in de keuken, we zeggen nog tegen elkaar dat het misschien verstandig is morgen langs de huisarts te gaan. ik ga zitten op de bank want half liggend en zittend gaat het aardig. Mijn vriend zit naast me en ik zeg hem terug naar bed te gaan ik roep wel als er wat is en ga zowiezo morgen ochtend langs de huisarts. Hij gaat naar boven en de hond kruipt strak en rusteloos tegen me aan, ze blijft me aankijken en steeds strakker tegen me aan liggen. Ik vraag me af waarom ze zo gek doet, maar zze ziet er gek en bezorgd uit leek het wel. om een uur of 6 is het werkelijk niet meer te houden en ik begin een paar dingen te herken, ik leg nog steeds geen link wat er aan de hand zou kunnen zijn maar ik weet wel dat ik nu een dokter nodig heb. De tranen rollen over mijn wangen en lopen gaat steeds moeilijker, Shit joh wat is dit toch..?? de laatste keer dat ik zoiets gevoeld heb was toen ik aan het bevallen was.. maar dat kan het niet zijn ik ben niet zwanger dat hadden we dan echt wel gemerkt toch? ik sta onder aan de trap en roep mijn partner maar ik krijg geen reactie terug, ik probeer zo zacht mogelijk te roepen want ik wil de andere kinderen niet wakker maken met mijn paniek, maar ik krijg hem zijn bed dus niet uit op deze manier. Dan besluit ik naar boven te lopen maar dit gaat moeizaam, de pijn is werkelijk niet te houden en ik verlies vocht en raak halverwege nog meer in paniek.. ik kerm het uit en roep nog een paar keer maar ook dan geen gehoor. Ik probeer met al mijn kracht verder naar boven te strompelen en eenmaal boven hoort hij me, hij loopt de gang op ziet mij staan en doet de lamp aan. Ik had het zelf nog geen eens in de gaten maar inmiddels liep het bloed langs mijn benen, ik zeg tegen hem dat hij nu een dokter moet bellen want ik hou het niet meer uit en snap niet wat er nu gebeurt. Hij neemt me mee naar beneden maar de weg terug naar beneden is een helse weg om af te leggen, elke stap doet zeer en de pijn word hierdoor alleen maar erger. YESSS eindelijk ben ik beneden en de tranen gutsen langs mijn wangen naar beneden... Mijn partner pakt de telefoon en komt terug maar hij schrikt, ik hoor hem nog zeggen.. Jamie: je bloed het loopt langs je benen naar beneden ik bel nu 112. Ik kijk naar beneden en inderdaad ik bloed, en niet zijn klein beetje.. Nee de halve gang staat inmiddels vol. Hij heeft 112 aan de lijn en ik MOET van dat mens gaan liggen. het kan ze niet schelen waar maar ik MOET. ik kan me amper bewegen en maar mijn vriend neemt me mee naar de bank, ik wil niet dat die vies word maar ik zal wel moeten. inmiddels loopt er van boven tot in de woonkamer een grote massa van bloed. En daar lig ik dan ik doe zo hard als ik kan mijn best om bij te blijven maar ik voel me steeds meer wegglijden. Mn vriend blijft aan de lijn terwijl een ambulance als een achterlijke onderweg is. En daar zijn ze dan, ze kijken me aan en zien genoeg ik moet direct mee. intussen val ik een paar keer weg, en hun doe controles die moeten waarvan ik nog maar de helft mee krijg. ik word weggereden de auto in en roep naar mijn vriend dat ik niet wil dat de kinderen al dat bloed zien. maar hij staat daar machteloos, te wachten op zijn moeder die de kinderen over moet nemen zodat hij naar mij toe kan.. 

later hierover meer,,,