Ik wist niet eens zwanger te zijn, maar met 20 weken beval ik van jullie. 2 jongen (Deel 2

Voor alle mensen die me zijn gaan volgen heb ik nog wat tijd bij elkaar gepakt en geprobeerd een stuk neer te zetten. Het is lastig om alles terug te halen want de pijn blijft zo scherp. Ik zie mijn vriend machteloos in de deuropening staan. Ik roep hem nog toe half bij bewustzijn: zorg dat de kinderen niet al dat bloed zien! Hij roep me toe geen zorgen te maken en er zo snel mogelijk aan te komen. De ambulancebroeders wouden dat hij direct mee ging, maar dit ging niet doordat er nog 3 boven op bed lagen en hij moest wachten op zijn moeder. Ik lig in tussen gereed om naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te rijden en zo gezegt zo gedaan, in de ambulance word ik aan het infuus gelegd en worden en verschillende metingen gedaan. Ik val elke keer weg omdat het bloed maar blijft stromen, het stopt gewoon niet en de pijn is liggend niet uit te houden. In de tussentijden dat ik bij ben vragen ze het hemd van mijn lijf maar ook ik weet het allemaal niet! Ik weet wel dat ik het gevoel nu heel goed herken en dat dit zeker foute boel is. De rit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, maar we waren er zo. Ik maakte me vreselijke zorgen over m'n vriend als hij maar snel was maar ook niet zo snel dat hij uiteindelijk naast me zou liggen natuurlijk. Ik werd naar de spoed gereden en daar stonden er 5 van de dienst te wachten waaronder  1 gynaecoloog met echo apparatuur. Hij vroeg me nog of het zo kan zijn, maar het enige wat ik uit kon kramen is dat ze me moesten helpen en het vrijwel onmogelijk was want dat had ik toch wel gemerkt? Hij wilde kijken en zo gezegt zo gedaan, ik voel die koude kwak nog steeds op m'n buik en die druk van die echo. In tussen zegt hij me de gekste dingen al te hebben meegemaakt, en dan wijst me er op dat het fout is, er zijn 2 hoofdjes te zien ingedaald zn 20 weken oud. Ik schreeuw tegen hem dat ik ze ookal wil ik wel maar niet meer kan tegen houden en dat ze er uit moeten, en hij moet zorgen dat de hele zooi er uit gaat(castratie) Direct daarna val ik weer weg, en eenmaal bij gekomen lig ik op een andere kamer. De verpleging stelt zich voor en ik krijg het maar half mee, Wat gebeurt er met me..waar blijft m'n vriend ik moet op hem wachten ik kan dit niet alleen.. waarom heb ik dit niet gemerkt..  Maar voordat ik aan het volgende kon denken was de pijn en drang er om ze er uit te persen. Ik moest het tegen houden, ik schreeuwde het uit. Ik moet ze bij me houden ookal kunnen we er eigenlijk helemaal geen 2 bij hebben, maar ik wil ze bij me houden. Maar ook die gedachten vervaagd zacht en heb ik geen andere keuze meer dan nu door te zetten want er is geen weg meer terug. Ik moet dit alleen doen want het gaat te snel en te hard. Na enkele minuten pushen zijn ze daar, 2 innimini kleine mannetjes. Daar liggen ze, van binnen schreeuw ik en kijk vol ongeloof naar ze.  De verpleging vraagt of ze hun weg moet halen of bij me neer leggen, ik zeg haar dat ze moet doen wat er normaal word gedaan en ik me even geen houding weet te geven. De tranen stromen over m'n wangen en ik moet hard mijn best doen bij te blijven, ik ben bleek zo ontzettend bleek alle kleur is uit mijn lijf. Ik ben moe en zo ontzettend geschokt hoe heeft dit zo kunnen gebeuren?. Waarom heb ik ze niet gevoelt? Ik vraag me zoveel af maar ik moet weer terug in het moment. Ze maken onder tussen foto's met mijn telefoon ze zeggen me ook dat dit voor later heel veel waarde kan hebben, en daar hebben ze gelijk in. Ik laat het allemaal maar op me afkomen. Ze liggen samen op mijn borst en leven allebei nog, ik kijk naar de kleine schok bewegingen die ze maken en dan.. dan stopt het, bijna 15 min later overlijden onze 2 kleine jongens. En daar lig ik alleen met hun en de verpleging doet hun ding, m'n placenta moet er uit en ze drukken als een gek en het schiet los. Ik voel me leeg, heel onwerkelijk terwijl ik niet eens wist ze bij me te dragen al die tijd. En dan gaat de deur open en staat m'n vriend daar, ik zie dat hij zich wezenloos schrikt en geen woorden uit kan brengen. Ik kan het zelf al niet laat staan hij want op mijn borsten liggen 2 kleine mannetjes en hij was net te laat. Hij geeft me een kus en de tranen rollen over onze wangen, de verpleging laat ons alleen en we staren naar de kleintjes en zeggen minuten even helemaal niks. Ik voel dat ze koud worden en zeg tegen me vriend dat het beter is al ze hun eigen plekje krijgen, de verpleging komt eraan en stelt ons de keuze.. - in het water maar dan worden ze gescheiden van elkaar -in een mandje met kussen appart of samen. De keuze is voor ons snel gemaakt, we kiezen het mandje want we willen dat ze samen blijven. Ze worden van me afgehaald en in het mandje neer gelegt, ze liggen zo vredig, samen met een handjes bij elkaar. Maar wat volgt er nu, wat moeten we nu doen? Het zijn onze kinderen en horen bij ons en het gezin..  we staren naar ze, en de tranen blijven maar komen. Het is een complete stilte maar deze nachtmerrie is nog niet voorbij.. Hier over later meer, ons gezin draait door dus ik moet weer aan de slag.