‘Ik voel de baby niet meer..’ bevallingsverhaal Mayson

Goed, dan zijn we eindelijk aangekomen bij het verhaal over de bevalling. Waarschijnlijk staan hier 1000e verhalen over bevallingen, maargoed. Ik vind het fijn om om te schrijven, hoe ik het ervaren heb na een medische indicatie. 

In mijn vorige post schreef ik dat ik na een check up voor de inleiding al 3 cm ontsluiting had en de gynocoloog dacht dat ik de inleidingsdatum vast niet meer zou halen. 

‘s middags thuis heb ik het hele huis gesopt, bang dat de kleine zich zou melden. Ik was in het ziekenhuis na de controle al m’n slijmprop volledig verloren. Ik weet dat het niks betekend maar had ook last van veel krampjes wat ook door het onderzoek kon komen natuurlijk. 

Nadat ik klaar was met mijn huis soppen ben ik rond 16:00 uur m’n bed in gedoken. Ik had gevraagd aan m’n partner om de co sleeper klaar te zetten, dit hadden we nog niet gedaan ik was ook 37 weken + 3 dagen zwanger en dit wilde we deze week gaan neerzetten. Toch maar het zekere voor het onzekere wilde ik hem vast klaar hebben staan. 

Daarna kon ik relaxen, lekker de tv aangezet en m’n partner de keuken in gestuurd om hamburgers te maken als avond eten. Ik heb dit opgegeten in bed en was van plan daarna lekker te douchen en te gaan slapen. Rond 19:00 uur was mijn partner de keuken aan het opruimen en de kattenbak aan het verschonen. Ik lag nog steeds in bed. Ineens voelde ik wat knappen tussen m’n benen, het voelde alsof er een hele grote waterballon werd lek geprikt en er kwam een vloedgolf water in m’n bed. Uit schrik sprong ik op uit bed. Zo snel was ik al weken niet meer m’n bed uit gekomen. Ik keek naar m’n bed en alles was nat, de grond, m’n bed, ik. Het stopte ook niet! ‘DAAN M’N VLIEZEN!!!’ Schreeuwde ik naar beneden, maar kreeg geen antwoord terug. ‘DAAAAAN!!! M’N VLIEZEN ZIJN GEBROKEN!!’ Schreeuwde ik zo hard als ik kon. ‘Ben je serieus!?’ Hoorde ik hem vanaf beneden zeggen. ‘Ja tuurlijk ben ik serieus verdomme!’ Schreeuwde ik weer terug. Hoe kan hij nou denken dat ik een grapje maak op dit moment!? 

Mijn partner kwam naar boven gestormd en schrok van het voor waterballet het was. Ondertussen was ik het al half aan het opruimen met een grote handdoek. ‘Wat ben je nou aan het doen? Voel je niks??’ Zei m’n partner. ‘Nou, nee? Geen weeën denk ik? Maar bel het ziekenhuis maar.’ Antwoordde ik. Ondertussen ging ik trillend van adrenaline onder de douche staan. De gynocoloog had aangegeven dat we meteen moesten bellen als de bevalling zou beginnen, of m’n vliezen zouden breken, dus dat deden we braaf. Mijn partner had het ziekenhuis aan de telefoon en controleerde mijn vruchtwater (of het mooi doorzichtig was.) volgend het ziekenhuis konden we best nog even wachten tot ik echt weeën kreeg en deze constant werden. We mochten wel al komen omdat ik medisch was, maar haar advies was om het thuis af te wachten omdat je thuis de meeste kans hebt dat de weeën goed en snel op gang komen. Prima, helemaal goed zelfs. ‘Voelt ze de baby nog bewegen?’ Werd er gevraagd aan mijn partner. Even was ik stil… nee… en weet eerlijk gezegd ook niet meer wanneer ik hem voor het laatst gevoeld heb… ‘Dan mogen jullie nu meteen naar het ziekenhuis komen om de baby even te monitoren’ zei de verloskundige tegen mijn partner. 

Nog geen half uur later zaten wij met ons hele hebben en houden in de auto. ‘SHIT! M’n moedermelk!’ Riep ik toen we de straat uitreden. In mijn zwangerschap had ik wat buisjes gekolfd, en die wilde ik graag meenemen zodat ik dat ons zoontje kon geven mocht dit nodig zijn.

Uiteindelijk waren we rond 20:30 uur in het ziekenhuis. Ik was rustig. Ik had ons zoontje al even niet gevoeld maar ik had wel een doppler thuis, waarmee ik z’n hartje wel  had gevonden. Ik werd naar een kamertje gebracht en werd meteen een CTG aangesloten.  Ook werd er een testje genomen of ik echt m’n vruchtwater had verloren. ‘Als het niet zo is, eet ik m’n schoenen op hoor.’ Zei ik grappend tegen de verpleging terwijl er ik nogsteeds vruchtwater verloor. En natuurlijk was de vruchtwater test dik positief. 

Na een half uurtje ctg scan kwam verpleging vertellen dat er inderdaad erg weinig beweging was. Vrijwel niks. Ze wilde toch nog even een half uurtje monitoren om af te wachten of hij gaat bewegen, zo niet, moesten we blijven. Zo wel, mochten we na een bloeddruk meting weer naar huis. Toen ze weg was raakte ik in paniek, niet perse om het niet bewegen van de baby, z’n hartslag was prima, maar ik die bloeddruk meting. ‘Die is natuurlijk veeeelte hoog!’ Mopperde ik tegen m’n partner. Elke keer in het ziekenhuis vliegt mijn bloeddruk de pan uit, terwijl hij thuis prima onder controle is. 

Na een half uurtje kwam ze terug en gelukkig had de baby al weer flink bewogen, we mochten na een bloeddruk meting naar huis. Ondertussen was het 22:30 uur en was ik moe, en wilde ik naar huis. Ik probeerde er nog onderuit te komen door aan te geven dat hij nu echt te hoog zou zijn, en dat ik hem beter thuis op kon meten. Maar helaas, hier gingen ze (begrijpelijk) niet mee akkoord. Aangesloten op de bloeddruk meter, ja hoor, 160/90. ‘Ik zei het toch?’ Zei ik tegen de verpleegkundige die geschrokken keek. Ik legde haar uit dat dit elke keer het geval is. Ze ging terug om te overleggen met de gynocoloog en ja een half uurtje kwamen ze terug dat ze me even een half uurtje aan de automatische bloeddruk meter wilde laten liggen, om te kijken of hij wat zou dalen. Ik had er de pest in, ik wilde naar huis en had helemaal geen zin meer ik die bloeddruk meter. Na 20 min was hij iets gedaald naar 140/90 maar nog niet goed dus. 10 min later kwamen ze terug en hadden ze als laatste waarde 138/86 gemeten, waardoor ik naar huis mocht. Met bel instructies als ik niet lekker zou worden of sterretjes zou zien etc . Uiteindelijk zaten we om 23:30 uur terug in de auto naar huis. 

We hadden honger gekregen van het ziekenhuis dus gingen snel nog even naar de Mac Donalds. Uiteindelijk nam ik alleen een ijsje omdat m’n honger was verdwenen. Toen we thuis kwamen rond 00:15 uur hebben we ons eten opgegeten en wilde ik daarna naar bed, ik kreeg weer krampen dus wilde graag nog even een paar uur slapen. allebei douchen, tandenpoetsen en om 01:00 uur laten we er in. Mijn partner sliep al snel, maar ik kon niet slapen. De krampen werden steeds erger en constanter. Rond 02:00 uur heb ik m’n weeën timer gepakt en had om de 6 minuten weeën. Bij 3 minuten mocht ik bellen om naar het ziekenhuis te komen. Om 02:30 uur had ik zoveel pijn en last dat ik met mijn gezucht en gesteun mijn partner wakker had gemaakt. ‘Gaat het wel?’ Vroeg m’n partner. ‘Nou nee, eigenlijk niet.’ Ik moest spugen en m’n ijsje van een paar uur daarvoor kwam er uit. Ik was blij dat ik geen hamburger had gegeten! 

Om 03:00 uur kwamen de weeën om de 4/5 minuten. Maar ik had zoveel last dat mijn partner toch maar het ziekenhuis belde. We mochten komen. In de auto kwamen de weeën om de 2 minuten dus was blij dat we onderweg naar het ziekenhuis waren. Rond 03:45 uur kwamen we op onze kamer. Ondertussen had ik zoveel pijn en constante weeën gekregen dat ik amper kon reageren op de verpleegkundige. Om 04:00 uur werd m’n ontsluiting gecheckt. ‘U bent 4 cm ontsluiting!’ Zei de verloskundige. ‘4!? 4 fucking cm maar?’ Dacht ik. gister ochtend had ik bij de gynocoloog al 3 cm, nu, al die uren verder pas 4 cm?? Dit wordt een lange lange dag.. 

Ik gaf aan dat ik wilde douchen. Dit mocht. Ik vroeg om de draadloze CTG zodat ik me gewoon kon bewegen, maar deze zakte steeds af. Uiteindelijk hebben ze een draadje op het hoofdje gezet om de hartslag in de gaten te houden . Onder de douche werden de weeën heel heftig en kreeg ik rugweeën die ik niet weg kon puffen. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest en bij elke wee werd ik kwaad omdat het me niet lukt hem weg te krijgen. M’n partner stond moederloos naast me en hield m’n hand vast als er een wee was. Meer hoefde hij ook niet te doen. Om 04:30 uur gilde ik dat ik een ruggenprik wilde, omdat ik het niet meer volhield. Ik moest de douche uit en naar het bed zodat de verloskundige mijn ontsluiting te meten. Ondertussen was mijn moeder aangekomen, deze wilde ik graag bij de bevalling hebben. Zij probeerde nog een gesprek met me aan te knopen maar ze had al gauw door dat ik dat niet meer zag zitten. Ze hoefde er alleen maar te zijn. ‘Waar blijft de nou!?’ Mopperde ik. 

Om 04:50 uur kwam eindelijk de verloskundige om dit te doen. Deze 20 minuten leken wel uren te duren, en dan ook nog wachten op de ruggenprik, bij de gedachten raakte ik al in paniek. ‘Joyce, we gaan je geen ruggenprik geven.’ Zei de verloskundige. ‘Wat!? Geen ruggenprik?!’ Gilde ik half in paniek. Ik verging van de pijn en ik kon me niet voorstellen dat ik nog 5 of misschien wel 6 cm zelf moest doen. ‘Nee je bent er al bijna meid, je bent al 9 cm, heb je geen persdrang?’ Antwoorden die verloskundige. 9 cm, van 4 cm naar 9 cm in 50 minuten, dan was die onmenselijke pijn achter elkaar toch niet voor niks geweest. ‘Ja, dat voel ik wel, denk ik! Maar omdat ik dacht dat ik nog maar 4cm had dacht ik dat dit gewoon bij de weeën hoorde!’ Zei ik. Nog 1 cm en ik mocht persen, maar kort nadat de had gevoeld, om 05:00 uur, voelde ik enorme persdrang opkomen ‘ik moet nu al persen hoor!!’ Riep ik tegen de verloskundige. ‘Goed zo, pers maar voorzichtig mee’ antwoorden ze. Dat voorzichtig heb ik niet gehoord want ik ging er meteen vol voor. Het moest nu zo snel mogelijk uit! 

‘Hoe lang nog!? Zie je al wat??’ Gilde ik na een paar minuten. Ik kon niet meer, ik was op. Ik had het warm en raakte lichtelijk in paniek omdat ik voelde alsof ik het niet kon. Dit sprak ik ook uit. ‘Ik kan dit niet’ gilde ik hardop. Gelukkig sprak de verloskundige mij rustig aan; wat ze precies gezegd heeft weet ik niet meer, ik weet alleen dat ze begon met ‘Joyce, nu ga je even goed naar mij luisteren…’ 

Na 2 persweeën begon het apparaat waar de hartslag van de baby in de gaten werd gehouden, hard te piepen. ‘Wat is dat!?’ Weer voelde ik me erg onrustig worden. Piepjes zijn vaak geen goed teken.. ‘je baby wilt er graag uit’ kreeg ik als antwoord. Voor mij het antwoord om het laatste beetje oerkracht uit mezelf los te maken. 

Om 05:17 uur is onze zoon Mayson geboren, gezond en alles erop en eraan. ‘Een droombevalling’ volgens de verloskundige. Zelf kwam ik er zonder kleerscheuren vanaf. Het enige was dat ik onder de kleine bloeduitstortingen zat van het heftige persen, m’n gezicht, hals, en schouders zaten helemaal onder. 

In Mayson z’n navelstreng zat een knoopje, heel bijzonder om te zien. De verloskundige legde uit dat dit vaak niet voor problemen zorgt. Maar wel bijzonder is dat hij dus door z’n eigen navelstreng is gezwommen. Om 07:30 uur kreeg ik wat eten en moest er wederom weer een check gedaan worden op m’n bloeddruk. Natuurlijk was deze ook nog steeds verhoogd. Nu moest ik weer uitleggen waardoor het kwam, maar ze wilde me niet naar huis laten gaan voordat ze me een half uur aan de monitor hadden gelegd.. Pffff Daar gaan we weer… dacht ik. Ondertussen was ik al goed op de hoogte van eventuele zwangerschapsvergiftiging en dat dit ook nog na de geboorte kon komen en wat hier de symptomen van waren. Ik wist ook dat mijn bloeddruk thuis gewoon oké zou zijn. Maar helaas, we moeten weer een half uurtje aan de monitor. Wonder boven wonder was uiteindelijk mijn bloeddruk 124/76 en werd dit als goed gezien. Ik mocht naar huis, met Mayson. Uiteraard met bel instructies als ik me niet lekker zou gaan voelen of sterretjes zou gaan zien. 

Om 10:00 uur werden we ontslagen en mochten we lekker naar huis. Dit keer niet meer met z’n 2e, maar met z’n 3e. ❣️