"Ik stopte met ademhalen tijdens mijn bevalling!"

Pijnmedicatie tijdens de bevalling... iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar waar ik uiteindelijk toch voor koos.

Met 38 weken zwangerschap werd ik ingeleid, omdat ik in verwachting was van een grote baby. Eigenlijk was mijn lichaam nog helemaal niet klaar om te bevallen. Ik kreeg hierom urenlang oxytocine (weeënopwekkers) toegediend, met als doel om de ontsluiting kunstmatig op gang te brengen. Desondanks kwam de ontsluiting bij mij maar héél langzaam op gang. Ruim 10 uur later had ik nog maar 2 a 3 centimeter ontsluiting. Voor de zoveelste keer werd de oxytocine opgehoogd.

Totdat alles op één moment in kwam! Ik verging van de pijn en wist niet waar ik het moest zoeken. Ik bleef volhardend nee zeggen tegen de pijnmedicatie omdat ik wist welke risico's het kon hebben voor onze baby. Na een urenlange weeënstorm hield ik het niet meer vol. Ik was zo uitgeput. "Ik heb nú pijnmedicatie nodig, zei ik verdrietig tegen de verloskundige." Ik wist al dat ik geen ruggenprik kon krijgen door mijn scoliose en lachgas had het ziekenhuis, waar ik lag, niet. 

Ik kon alleen kiezen voor remifentanil (morfineachtige pijnstiller). Wat een verademing was dat. Mijn extreme pijn verdween, maar....... ook mijn ademhaling! Het was een bijwerking van de remifentanil. Ik was volledig van de wereld en had niet door dat mijn ademhaling stopte. Mijn man zag mijn zuurstofgehalte op de monitor telkens dalen en kreeg de opdracht van de verloskundige om mij urenlang te stimuleren om adem te halen. Wat moet dat vreselijk voor hem zijn geweest, om mij zo te zien.

Hebben jullie pijnmedicatie gehad tijdens de bevalling?