Ik durfde mijn kind niet aan te kijken

Hoi lieve lezers, n.a.v. mijn blog over mijn zwangerschap van Macy hier het vervolg wat ik jullie beloofd had.

Ik durfde mijn dochter niet aan te kijken, waarom? dat lees je hier.

Dat ik ingeleid zou worden dat was iets dat zeker was, hoe of wanneer dat was nog maar de vraag, ze deden elke week een doppler om zo de doorbloeding te meten en te kijken of daar misschien nog iets anders te zien zou zijn, rond de 36 weken kwamen ze erachter mijn placenta Macy niet meer voorzag van genoeg voedingsstoffen.

Alsof het nog niet erg genoeg was geweest in mijn zwangerschap, deed dit mij de das om.

Ik kreeg kort erop een vervolgafspraak om te bespreken wat wij hiermee gingen doen, haar snel halen of over een week nog eens meten? 

Ik zat in de safe zone dus ik dacht er niet teveel over na en zou het maar op me af laten komen.

Bij het gesprek gingen wij toch nog maar een week afwachten want mijn arts was ervan overtuigd dat hoe langer ze bleef zitten des te beter, maar helaas was het op die opvolgende doppler meting weer geen verandering te zien en zou ze zelfs te mager zijn.

Al snel kwamen we tot besluit ik bij 37weken dmv een ballon ingeleid zou gaan worden, prima dacht ik want met die HG al die medische bellen en toeters, mijn bloeddruk die weer langzaam omhoog ging, had ik er wel genoeg van.

Bij de 37weken werd er op de afspraak eerst gekeken of bij mij mijn baarmoedermond misschien al wat rijping had tevens was mijn arts er niet op het moment maar een invaller maargoed mijn baarmoeder rijp?... NOPE absoluut niet.

En toen dat het geval bleek te zijn wilde ze ons weer naar huis sturen?

Ik was gefrustreerd en boos en dacht HUH? '' maar je kunt ons toch niet wegsturen? we hadden toch een afspraak gemaakt samen? een plan? ''

De invalarts keek me aan en zei '' we gaan sowieso niet lang meer wachten zie ik in het systeem staan maar wel een plan over inleiding niet WANNEER ''

Uiteraard kon ik hier niet mee akkoord gaan want mijn kindje groeide niet meer, ze heeft al medische problemen met haar cerebellum en dan zou ik nu moeten wachten??

Na wat belletjes had ze toch een plek voor me geregeld en zou ik ingeleid worden dmv die ballonkatheter.

Ik werd naar een kamer gebracht en daar zou ik ook moeten bevallen, gek zo gek was het ineens, ik werd emotioneel en bang, nerveus en boos.

CORONA, dat ging er in mijn hoofd mijn oudste dochter Jaina kon er niet bij zijn, de oma's konden mijn bevalling niet meemaken, MEDISCH ging er in mijn hoofd rond want wat als die 30% van dat het fout kon zijn met haar hersentjes toch zo zou zijn en ze stilgeboren zou worden? wij zijn nog zo jong.. en vooral bang, voor wat komen gaat.

Na enige tijd van wachten in ons kamertje werden er nog wat controles gedaan, verhoogde bloeddruk, toch wat eiwit in mijn urine, en een hoge pols.

Het was 12uur en ze gingen direct een ballon plaatsen, rond 1uur voelde ik wat menstruatieachtige krampjes maar het ging opzich prima, het was te doen.

Rond 4uur begon ik wat pijn te voelen en met de uur werd het heviger, ik weet nog van jaina dat je het kan voelen... maar dit was erg gek alsof ze dacht oh laten we nu naar beneden racen.

Ik weet nog dat ik s'avonds niet kon slapen en kreeg teveel krampen, een zuster had me in bad gedaan hielp me met het wegpuffen van de wee activiteit, dit was intens...zo anders als met Jaina... ik vond het eng zo eng.

Ik hield het niet meer na het badje en de zuster ging even voelen, ze zei ''ZO! dat is snel je hebt gewoon al ontsluiting! zo ongeveer 3cm ik verwijder hem en we wachten af.''

Eenmaal eruit ging ik echt onderuit van hoeveel krampen ik wel niet kreeg ik kon geen moment op adem komen, ik kreeg een betadine spuit toegediend via mijn bil, apart wel het hielp zo 2uurtjes zodat ik even kon gaan slapen, maar vrijwel direct nadat de spuit zijn werking had verloren vroeg ik, nee sorry ik smeekte om een nieuwe ik wilde rust, want ik wilde geen bevalling met pijnstilling.

Om 8u s''ochtends riep ik mijn man wakker en zei dat ik het echt niet meer kon, ik dacht wel dat ik dood zou gaan van de pijn!

Mijn man snelde naar de zusters en ze kwamen rond 9u binnenvallen met allerlei spullen al naar binnen toe, ik dacht er niet eens over na op dat moment zo van wat gaan jullie nu weer doen?

Haha nee, maar ze gingen weer even voelen en bij elke wee moest ik ja zeggen, ik zag dat ze mijn man aankeek ( heel stiekem overigens dat ze dit deden ) en hij gaf haar iets, en ineens PLOTSSSSSS! ik dacht oke, oke, rustig blijven rustig blijven Kayleigh, je meisje komt je kunt niets meer doen, afwachten en rustig blijven.

Ze maakte alles klaar voor de bevalling en terwijl ze dit deden werd ik dus allesbehalve rustig! ik voelde haar hoofdje, ik kon dit niet wegpuffen, absoluut niet!

Ik riep nog '' ze komt, ze komt Ik kan dit echt niet meer ophouden! VLUUUUUUUG''

Oeps hahah! ze vroeg nog vlug of er een assistent mocht meekijken, ik zei ja ja ja vlug vlug dan maar want ze komt, iemand ging de assistent halen maar die mocht de bevalling niet meer meemaken... ineens kreeg ik weer die drang maar dan 100000x erger, en schreeuwde (ja schreeuwde ) '' ze komt eraan kijk alsjeblieft, alsjeblieft help me dan of geef me iets voor de pijn'' ze keek vlug en zei PERS eens ??! ik perste en perste, ik was niet meer te stoppen.. ik rukte alles van mijn lichaam want het voelde niet comfortabel aan, ( daar waren ze nog boos over )

Ze zei puf weg puf weg puf weg en ik kon niet, ik voelde haar schouders, maar ondertussen ik had nog maar 8cm... maar ze wilde eruit ik trok het ook niet meer, en FLOEP ze was eruit in nog geen 56 seconden.

Ik zuchtte wat, kreeg de tranen in mijn ogen en keek naar mijn man, niet eens naar mijn kind en zei '' hoe is ze? is ze oke? heeft ze iets?'' 

Ik durfde mijn eigen dochter niet aan te kijken.

Hij keek me aan en zei dat ik zelf maar moest kijken, ze was mager, vol vernix, en het was niet zo goed te zien, ik was best bang maar de arts zei me, ik ga haar aankleden zodirect maar je moet echt even contact maken met haar.. dat was zo moeilijk voor me, want ze zou er eigenlijk niet meer zijn geweest als wij voor die abortus zouden zijn gegaan omdat ze niet volmaakt zou zijn?

Contact is wat we kregen toen ik wist dat ze oke was, alle last was zomaar ineens van mijn schouders verdwenen, daar was ze een zusje voor jaina, een vriendinnetje voor het leven erbij.

Ik ervaar nu de dag nog steeds de boosheid, dat de artsen waarop wij volledig vertrouwen zo een grote medische fout hebben begaan in mijn zwangerschap, en dit heeft mij tot de ziel zo getraumatiseerd dat ik er klaar mee ben.

Kort nadat ik bevallen was en Macy klaargemaakt was zou ze naar de couveuse afdeling gaan, daar ging mijn meisje van 2300 gram... maar ik zou haar snel weer kunnen komen knuffelen, want nu gingen ze mama checken.

Alles bleek OK, placenta was er heel uitgekomen, wat schaafwonden en thats it... dat dachten wij teminste, om het verhaal niet te langdradig maken zou ik het kort omschrijven, binnen 2u tijd was ik 1,5 L bloed verloren en ze konden de oorzaak niet ondervinden, tot er 7 artsen om mij heen stonden want ik viel weg, werd bleek... en eerlijk ik dacht niet eens dat ik dood zou gaan, want ik had mijn plicht vervuld, macy was er ze was gezond,... mijn wens was vervuld.

Vlug werd ik naar het O.K gebracht en kwam daar eindelijk mijn arts, mijn man was er niet die wist van niets maar werd gebeld ondertussen, dat ik een operatief behandeld zou worden.

Geen verdoving, want tijd was kostbaar, het was veel duwen trekken huilen en ZO EMOTIONEEL, alles de zwangerschap bevalling, het leiden, de pijn.... ze negeerde allemaal de coronarichtlijnen om mij bij te staan.. HELDEN tot de dag van vandaag die bewijzen dat het ook anders kan, dan de fouten van een ander ziekenhuis.

Ik had heel diepliggend in mijn baarmoederwand een scheur ( cervix ruptuur ) en gelukkig was hij nog optijd dicht gemaakt, ik ben ze heel dankbaar.. ze hebben mijn leven gered, zo kijk ik er nu tegenaan.

Ik sterkte goed aan op het ijzerinfuus, wat bloedverdikkers had ik vantevoren al gekregen.

Een bloedtransfusie bleek niet meer nodig maar wel echt enorm veel rust , ik was zo blauw als iets ik leek wel een spook zo heftig.. maar het is oke, ik ben er, Macy is er, mijn man was er en het was allemaal oke, echt.. we zijn nu compleet met zijn viertjes en ik zou het niet anders willen.

Tot de volgende keer lieve lezers!