Hoera, daar is ze dan…

De uitgerekende datum naderde. 2 weken voor deze datum heb ik in een nacht al erg last gehad van weeën. Eerst dacht ik dat het was begonnen. Later, toen de weeën langzaam wegtrokken besefte ik me dat het waarschijnlijk de indalingsweeën waren. Dit voelde ik later ook met lopen… Door deze weeën dacht ik dat het niet zo lang meer zou gaan duren, dus elke ochtend werd ik wakker en dacht ik: ‘helaas, weer niets.’ Je snapt dus wel dat deze weken daardoor heel lang duurden. 

Ik was uitgerekend op 17 juni, maar helaas wees niets erop dat het deze dag zou gebeuren. Ook maar goed, want het was een hele hete dag. Op dinsdagavond 21 juni zei ik al tegen René dat het wel een beetje rommelde. Maar ja, het rommelde wel vaker dus ik wilde hem ook geen valse hoop geven. Ik zei dat hij rustig kon gaan slapen. Ik wilde net als bij de jongens heel graag thuis bevallen. Mijn vluchtten stond wel klaar, voor het geval ze in het vruchtwater zou poepen of iets dergelijks. 

 ‘S nachts had ik om de 5 minuten weeën dus hebben we de verloskundige gebeld. Toen zij er was om 02:00 en mij vertelde dat ik pas op 2 cm ontsluiting zat, baalde ik wel een beetje. Na 3 uur zou zij terugkomen en mocht het eerder nodig zijn moest ik bellen. Om 05:00 kwam ze weer en zat ik pas op 3 cm. Wat een domper! De weeën werden toch wel heftiger dus dit was een flinke tegenvaller. De verloskundige heeft mij toen gestript in de hoop dat dit een beetje zou helpen. Ik kon het toch nog aardig opvangen dus ging af en toe ook nog even in bed liggen. Ze zou weer komen na 3 uur. Ze was er om 08:15 en vertelde me dat ik nu op 4 cm zat. Wat?! Elke 3 uur 1 cm ga ik echt niet volhouden hoor! 

De verloskundige zei dat ze mijn vliezen kon breken, maar de weeën wel heftiger zouden worden. De kans is wel groter dat het allemaal sneller gaat. Ik riep dat ze dat alsjeblieft moest doen, dus om 08:30 prikte zij mijn vliezen door. En ja, het werd pittiger. Ik kreeg rugweeën waar je helaas niets mee kunt. Op het moment dat ik dacht dat ik de pijn niet meer kon verdragen l, vertelde de verloskundige dat ik op bed moest komen liggen en al langzaam mocht meepersen. Huh, dat was snel dacht ik… ze was er na 2 x al uit, net als haar broer Luca. 

Om 09:56 is Sara Anna geboren! Ze woog 3860 gram. 

De naam ‘Anna’ komt van mijn moeder. Zoals de meesten weten is zij overleden toen ik net zwanger was van Noah, onze eerste zoon. Ik heb altijd gezegd dat als ik een meisje zou krijgen ik het graag wilde vernoemen. Haar tweede naam was ook Anna, en dit vonden wij mooi klinken bij Sara! 💗 

Morgen mogen wij al 3 weken genieten van ons mooie meisje. Wat een zegen! 

*binnenkort een blog over de trotse broers en hun eerste ontmoeting met hun zusje!

Liefs, Laura