Hoe mijn eerste bevalling eindigde in een keizersnee deel 2

De ruggeprik is geplaatst en ik verneem iets van verlichting. Maar uiteindelijk verneem ik alleen maar rechts die verlichting. De prik blijkt naar 1 kant te lopen en alle klappen moet ik nu opvangen met links. Ondanks dat je denkt dat dit dan toch fijner is kan ik je vertellen dat het niet zo is! Het lijkt nu zoveel pijnlijker te zijn!

Vanaf 11 uur 's ochtends lag ik al op de verloskamer en vanaf de dag hiervoor was ik al bezig. Maar de weeën had ik dus niet aangezien voor weeën. Het is half 11 's avonds en ik blijk er bijna te zijn! Hiep hoi! Nog even en ons mannetje is er. De laatste centimeter en er wordt gevraagd of ik al persdrang heb. Euh..nee niet echt. Een uurtje word het aangekeken en na een uur worden de wee opwekkers omhoog gezet. Ik kom in een flinke weeën storm maar de persdrang laat nog op zich wachten. Het is 12 uur en ik heb het idee dat ik moet persen. We gaan beginnen! 

Na een uur persen is er niks. We besluiten mijn moeder te bellen want ik schiet volledig in de paniek. Ze is er binnen no time! De persweeën blijven maar komen en ik kan niet meer tussendoor op adem komen. De paniekaanvallen helpen niet mee. En de gyneacoloog in opleiding ook niet. Hij knipt in zijn vingers en zegt me dat ok normaal moet doen. Pardon! Kameraad, heb jij ooit een sinaasappel uit je neusgat geduwd? Nee he, dacht het niet. Klep houden dus. Mijn moeder geeft rustig aan een kopje koffie te halen om dus vervolgens op de gang tegen die mafklapper te zeggen dat hij maar even een echte gyneacoloog moet bellen. Om 2 uur komt de gyneacoloog en hij geeft aan het nog een half uur te willen geven om dan de tang te pakken en te gaan knippen. Want meer als een plukje haar ten grote van een euro muntstuk zien ze niet van ons ventje. Hij gaat steeds weer terug.

Door deze opmerking knapt er iets in mij en ik gooi mezelf overeind en zeg met een verbeten gezicht, JE HAALT DAT KIND ER NU UIT! Dit was een teken dat ik niet meer kon en de operatiekamer word klaar gemaakt. En dan de woorden nu mag je niet meer persen. Om half 3 word ik naar boven gereden en al die tijd mag ik niet toegeven aan mijn persweeën. Alsof je tegen iemand die laxeermiddel heeft gehad zegt, ja maar de wc is defect. Vreselijk! Het draadje moest nog van onze zoon zijn hoofd gehaald worden maar dat lukt niet. Ik voel me echt een koe met al dat gewroet. Ze besluiten hem uiteindelijk maar los te knippen. 

De keizersnee beleef ik maar half bewust. Ik ben moe maar opgelucht tegelijk want hij wordt eindelijk gehaald. Doordat ik een epiduraal en een spinale ruggeprik heb gekregen ben ik compleet verlamd. Bizar gevoel maar ook wel echt fijn na al die rake klappen. Om 3:37 op 25 mei is hij er dan! Onze Bart. Met het draadje nog op zijn hoofd. Hij mag even bij me zijn maar moet toch echt met de kinderarts mee. Zijn longen zitten vol vocht en moeten uitgezogen worden. Ik zie Bas kijken, moet ik mee, blijf ik hier? Ik geef aan dat hij mee moet. Ik red me wel! En weg zijn mijn mannen terwijl ik gehecht word.

Op de uitslaapkamer krijg ik te horen dat ik eerst weer moet kunnen bewegen voor ik naar Bart mag. Voor degene die net zoals ik echte Kill Bill fans zijn, ik was alleen maar bezig met wiggle your left toe! Yes beweging! Bas kwam eraan en ik werd naar de kinderafdeling gebracht. Bart mocht aan de borst en samen gingen we naar de kraamafdeling. Na 3 dagen ziekenhuis met veel te veel kraamvisite, mochten we heerlijk naar huis. Home sweet home!