Hoe ik mijn zoontje op de wereld gezet heb.

Ons kereltje was met 33 weken al helemaal ingedaald. Mijn longen kregen eindelijk terug wat meer plaats maar mijn blaas was daar minder gelukkig mee. 

Ik moet toegeven dat ik een heel gemakkelijke zwangerschap achter de rug heb. Tot 8 weken af en toe eens misselijk geweest en buiten wat zwangerschapsacne en wat gewrichtspijnen ben ik gespaard gebleven van de horror-zwangerschapskwalen. 

Gezien ons mannetje al snel met zijn hoofdje richting de uitgang lag waren zowel ik als mijn man ervan overtuigd dat hij vroeger dan mijn uitgerekende datum - 12/09/2020 - zou komen. De laatste weken duurden lang en zaterdag de 12e kwam steeds dichterbij. Op vrijdag 11/9 werd ik bij de gyneacoloog verwacht voor een onderzoek. Ik had reeds een kleine 3cm ontsluiting maar nog geen weeën dus besloot de arts me te toucheren. Vol verwachting gingen we terug naar huis. Later die dag voelde ik het lichtjes borrelen in mijn buik. Om de weeën nog wat meer te stimuleren besloot ik nog even de wei te slepen met onze zitmaaier om de boel een beetje op gang te schudden. Meer dan een grappig zicht was het niet want verder die dag bleef het stil in mijn buik. 

Vrijdag nacht om 3u werd ik wakker van een krampende pijn in mijn onderbuik. Ik wist het meteen, dit was het gevoel van een wee! De pijn was goed te verdragen maar door de spanning kon ik de slaap niet meer vatten. 

Mijn man moest om 5u opstaan voor het werk en twijfelde nog even of hij bij me moest blijven of niet. Ik stuurde hem uiteindelijk weg omdat de weeën niet erger werden en er telkens 8min tussen zaten. Wanneer het erger werd zou ik hem op de hoogte brengen. Om 14u was manlief terug van het werk maar voelde ik geen verschil met 3u snachts. 

Uiteindelijk hebben we toch besloten even langs te gaan op het verloskwartier. 

Ik had weldegelijk weeën maar ze zorgden nog niet voor ontsluiting. We werden wandelen gestuurd en mochten na 2uur terug komen. 2 uur en een picknick in de ziekenhuis-tuin later bleek dat ik nog steeds een kleine 3cm ontsluiting had. Geen verandering dus..  

Met opgegeven hoofd reden we terug naar huis. Er werd ons verteld geduld te hebben, alles zag ernaar uit dat de bevalling spontaan zou doorzetten. De controlefreak in mij had het even niet meer en met een somber gezicht kropen we samen ons bed in. Niet wetende dat dit onzen laatste uren alleen in ons huisje zouden zijn.. 

Deel 2 volgt zo spoedig mogelijk :)