Hieper de piep…. 😭

Dag lieve mama’s,

Zaterdag word ons zoontje 1 jaar. 1 jaar alweer, ik kan het haast niet geloven. 1 jaar aan mijlpalen en mooie herinneringen, maar ook 1 jaar aan moeilijke momenten/periodes. 

En nu vind ik het tijd om van me af te schrijven. Mijn verhaal is lang niet zo heftig als sommige verhalen die ik hier lees en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Maar toch is mijn verhaal zwaar genoeg voor mij. Misschien dat iemand dit herkend.

Ik begin bij…. Het begin! 

In september 2020 kom ik er achter dat ik zwanger ben. Ik kon het niet geloven! Na 8 maanden was daar dan die positieve test. We waren dolblij, dit wilden wij zo graag. 

Mijn zwangerschap ging niet zonder slag of stoot. Eerst was ik vreselijk misselijk en zo ontzettend moe dat ik bijna niks kon. Met 12 weken was dit gelukkig voorbij en heb ik een paar weken kunnen genieten. Maar met 16 weken kreeg ik een bloeding. Ik stond in tranen tegenover mijn vriend. Dit kon toch niet goed zijn?! Ik moest gelukkig een half uur later bij de verloskundige zijn en die checkte het meteen. Gelukkig deed de kleine het nog goed en leek er niks ernstigs. Een paar dagen later begon de rug- en bekkenpijn. Niet normaal wat heb ik een pijn gehad. Aan het eind van de zwangerschap kon ik me nog maar net verplaatsen van bank naar bed en daar bleef het dan ook bij. 

Met 38 week ‘begon’ de bevalling. Ik had weeën, kreeg ontsluiting en toen…. Niks. Het stopte. De verloskundige zei: “Binnen nu en een paar dagen is hij er wel! Nog even volhouden”. Met 40 weken was ons ventje er nog niet. Ze wilden mij met 39 weken al inleiden omdat ik hele dagen voorweeën had en ik helemaal gesloopt was. Ik wilde alleen niet ingeleid worden.. dit ging tegen mijn gevoel in. Met 40 weken was ik zo kapot dat ze er wel echt op aandrongen dat ik werd ingeleid. Anders bleef er niks meer van mij over. Dus ik op vrijdag 18 juni naar het ziekenhuis om te kijken of ik ingeleid kon worden. Ze hadden meteen plek voor mij. Dit was even schrikken! Die dag zouden we mama en pap worden… wow. 

Nog geen half uur later lag ik aan het infuus en kon het beginnen. 

Jeetje wat heb ik inleiden onderschat. Het gaat zo tegen je natuur in. De weeënopwekkers worden in een rap tempo opgevoerd en mijn lichaam kon het niet bijhouden. Bij elke wee had ik zo veel paniek dat ik al snel een ruggeprik kreeg. Ook dit wilde ik niet in de eerste instantie, maar het was op dat moment zo ontzettend fijn. Even weer ademhalen. De rest van de bevalling ging prima tot aan het persen. 

Ik heb 3 uur lang geperst, totdat de hartslag van ons kindje begon te dalen. Het moest bij de volgende perswee gebeuren anders werd hij met de vacuümpomp gehaald. Helaas redde ik het niet alleen en werd ik geholpen. Wat was ik blij dat hij er eindelijk was. En wat was ik trots op mezelf ook dat ik dit had gedaan. 

Toen moest de nageboorte nog. Daar kwam zoveel bloed mee dat ik wegzakte. Mijn kindje werd bij mij weg gehaald en bij mijn vriend in de armen gelegd. Ik werd plat gelegd en er kwamen ineens zo veel mensen binnen. Vanaf toen weet ik eigenlijk niks meer, alleen dat ik zoveel angst zag in mijn vriend zijn ogen. Tot de dag van vandaag heb ik daar last van. 

Zie deel 2