Het verhaal van mijn geplande keizersnede

De gehele zwangerschap lagen mijn kindjes perfect in mijn buik. Maar met 31 weken veranderde dat. Beide waren gedraaid in stuitligging en aangezien zo steeds groter zouden worden was te kans dat ze terug zoude  draaien klein.

Volgens de gynaecologen zou ik gewoon een normale bevalling kunnen hebben. Beide kindjes lagen in stuit, dit zou geen complicaties met zich meebrengen. 

Ik vond dit toch best wel spannend,  omdat dit mijn een eerste kindjes waren. Alles zat nog pot dicht daar beneden, het enigste waar ik aan  kon denken is dag het geheid een spoedkeizersnede zou worden. Omdat ik dit vaker hoorde, liepen mijn spanningen alleen maar op. Waarop ik aangaf een geplande keizersnede te willen hebben. 

Hier waren zij het niet zo mee eens. Ze gave  an dat er door meerdere weefsels en bloedvaten gesneden zou moeten worden en dat dat sneller infecties zou geven.

Ik wou er niets van weten . "Zolang mijn kinderen maar niets overkomen of mankeren, zal ik met alle gevolgen van dien hiermee kunnen leven. Ze wisten dat ze mij niet op andere ideeën zouden kunnen brengen en ze verwezen mij door naar de planner. Niet even later werd de datum gepland met 38+2 weken. Het zou eerst een datum worden die ik totaal niet wou hebben, ze belden wat heen en weer en uiteindelijk  gingen zei toch akkoord met mijn voorstel. Ze waren bang dat als ik langer zou wachten de kindjes misschien zelf al zouden komen.

Op 30 oktober 2017 moesten wij ons om 8.00 smorgens melden in het ziekenhuis. Alles ging volgens plan. Ik was zo zenuwachtig en had nauwelijks kunnen slapen. We zullen straks hier gewokn met zijn vieren naar buiten lopen. Aangekomen op onze kamer stonde  hun mooie bedjes al klaar.

de zuster kwam en ik werd alvast klaargemaakt voor de operatie. Het Infuus werd geplaats en ook de katheter werd geplaatst. Norma ben ik degene die dit plaats bij anderen, en nu moest ik het zelf voor het eerst ervaren. Het infuus prikken lukte zoals gewoonlijk niet in een keer. Na een paar keer prikken zat die er eindelijk in. 

En even later werden wij oopgehaaldom richting de behandelkamer te rijden. Er werd nog even een laatste foto met zijn tweetjes met de kindjes is de buik gemaakt. Papa werdin de operatieschort gelezen en we waren klaar voor vertrek . Op de operatiekamer aangekomen kwamen de gynaecologen aan voor de ruggenprik. 

ik Moet heel eerlijk zeggen dat ik dit wel heel eng vond. Bij de eerste prik schrok ik, met als gevolg dat de naald dubbel ging. Ze moesten weer een nieuwe naald pakken en probeerde mij een beetje gerust te stellen. Maar hoe wil je met ee  gebogen rug zitten met een joekel van een buik voor je?!. Eindelijk zat de ruggenprik erin. Het gevoel hoe mijn benen beetje bij beetje begonnen verlammen was een heel raar gevoel. Een paar testen of ik echt niet zou voelen en de operatie werd gestart. Mijn partner vond het erg moeilijk. Wij konden alles via de scherm meekijken en dat wou ik ook heel graag. Ik Vond het zo mooi alles te zien. Er werden zoveel Foto's gemaakt door een hele lieve verpleegkundige. Al vrij snel waren onze kindjes geboren. Als eerste werd mijn zoontje Jevensly geboren een heerlijke bruine baby, net als zijn papa. Als tweede werd onze dochtertje Jeléyna  geboren spierwit zoals haar tante. De tranen rolden over mijn wangen. "Zijn dit echt mijn kindjes!'.

De eerden meegenomen voor controle en in tussentijd werd alles weer dichtgemaakt. Even later kreeg ik onze mooie kindjes op de borst. Ik gaf aan dit graag te willen omdat ik gelijknwou straten met borstvoeding. In de uitslaapkamer  hielpen ze mij met het aanleggen van de kindjes. Ik voelde nog steeds mijn benen niet. Het voelde alsof er twee betonnen blokken aan mijn benen zaten, zo zwaar voelden mijn benen. Toen we zover waren reden we weer terug naar onze kamer, waar met smacht oma, tante en oompie aan het wachten waren om onze prachtige kindjes te bewonderen. Het eerst wat ik vroeg was een ijsje en een broodje filet Amerikanen, want man wat had ik dat gemist.

Wij moesten nog 2 dagen blijven in het ziekenhuis huis. De keizersnede werd in de gaten gehouden en ik moest na het verwijderen van de katheter weer zelfnkunnen plassen.

De eerste nachten  begonnen al lekker. Ik had het gevoel dat mijn melkproductie niet echt op gang kwam en kwamen ze dus steeds om wat te drinken. Op een gegeven moment kwam er een zuster en die zij "heb je ze nou alweer aan de borst, je moet wel slapen hoor"

Mijn moeder hart brak, maar ze hebben  honger moet ik ze dan laten huilen? Ik kreeg een klein flesje om ze te geven soms toch nog even te kunnen slapen. 

De volgende dag wou ik zo graag onder de douche. De zuster was even weg en ik ging lekker even onder de douche zitten. Wat was dit heerlijk zeg! Ik was klaar en ik stond op om mijzelf af te drogen, toen ik opeens zwart voor mijn ogen zag, gelukkig was mijn partner daar net op tijd en begeleide mij weer naar bed. ik .oest voor nu echt rustig in bed blijven liggen waarschijnlijk had ik net teveel bloed verloren, waardoor ik toch wat duizelig zou blijven.

Bij de geboorte van mijn dochtertje kwamen ze erachter dat ze al die tijd klem had gezeten onder mijn ribben. Aan haar linkerkant had ze een flinke deuk in haar schedel. Ze konde  niet zeggen of dit weg zou trekken of dat dit een blijvende schade zou zijn. 

Gelukkig na de controle maandje later was er niets meer van te zien. Ze wiste  zelfs niet eens meer welke kant ze moeste  kijken.

Het waren pittige dagen, maar toen het eenmaal voorbij was was het wel weer genieten. We stapten in met zijn tweeën  en kwamen naar buiten met zijn vieren♡