Het is zo ver... de eerste bevalling

03-03-2018

02:48 (38w5d)

Ik word wakker omdat ik nattigheid in m’n onderbroek voel. Ik twijfel of het vruchtwater is of dat ik gewoon in mn broek heb geplast. Op de badkamer onderzoek ik m’n onderbroek, maar omdat ik geen vocht meer verlies weet ik nog steeds niet wat dit voor vocht was. Ik besluit weer terug naar bed te gaan.

Eenmaal terug in bed beginnen de krampen vrijwel direct. Gaat het dan nu toch gebeuren?

De weeen komen en er zit steeds 5, 6 of 7 minuten tussen. Dit kan nog wel eens heel lang gaan duren denk ik.

De weeen blijven komen en worden steeds wat heftiger en ik ben bang dat mijn gepuf Vin wakker maakt. Ik wil hem nog laten slapen want hij moet straks nog werken en het heeft geen zin om beide midden in de nacht wakker te liggen.

Vanaf 5:30/5:40 komen de weeen om de 3 a 4 minuten en worden ze heftiger. Ik besluit m’n man wakker te gaan maken. Ik zit nog even te bedenken wat ik tegen hem zou zeggen en maak hem wakker met de woorden: Schat, volgens mij is het begonnen.

We staan eigenlijk direct op, want het bed moet nog beneden in elkaar worden gezet. Ik wil graag thuisbevallen, en beneden is er gewoon veel meer ruimte, dus zetten we een eenpersoonsbedje op midden in de woonkamer. Ik trek ondertussen een shirtje aan en puf nog wat weeen op mn knieeen weg. M’n man heeft het bed snel in elkaar gezet en de huiskamer een beeje verbouwd zodat we genoeg ruimte hebben.

Om 06:50 bel ik de verloskundige, de weeen zijn nu al een uur lang om de 3 a 4 minuten en ze worden steeds lastiger om weg te puffen. Tijdens het telefoongesprek met de verloskundige moet ik pauzes in lassen om een wee weg te puffen. Ze komt er zo aan voor de controle.

Een half uurtje later ongeveer is Jeanet er en wordt ik onderzocht. We zitten al op 4,5 cm!! Maar weer bedenk ik me dit kan nog wel eens lang gaan duren.

Tijdens de controle voelt de verloskundige de kleine druk bewegen met zijn hoofdje, en voelt ze dat hij niet zo mooi ingedaald ligt als we zouden willen. Omdat er nu het gevaar is dat de navelstreng eruit zou kunnen zakken adviseerd Ze ons om toch naar het ziekenhuis te gaan. Wij stemmen direct toe en m’n man moet nu snel de half ingepakte vluchtkoffer pakken en andere benodigdheden voor het ziekenhuis. Omdat ik nog lang niet had verwacht dat de bevalling nu al zou beginnen, was ik slecht voor bereid voor het bezoek aan het ziekenhuis. Maar m’n man zoekt en vind alle benodigdheden en kleren voor mij. Ondertussen heeft de verloskundige het ziekenhuis gebeld en zijn we welkom in het Antonius in Nieuwegein. Met hulp van m’n man en de verloskundige word ik in mijn kleding geholpen en warm aangekleed met een warme fleece deken. En dan moeten we met weeen in de auto! Wat is dat een ramp en wat doen de weeen zeer. De rit gaat deels langs me heen, maar gelukkig is het heel rustig onderweg. Bij het ziekenhuis aangekomen mogen we parkeren op de invalideplek en wordt er een rolstoel voor me gehaald. Al rollend word ik naar de afdeling geduwd en naar onze toegewezen kamer gebracht. Ik schop wat kleren ukt en neem plaats in het bed. Het is ondertussen bijna 9 uur en m’n man appt mijn moeder en zijn moeder om te laten weten dat het zo ver is.

In het ziekenhuis worden we aangesloten op een apparaat wat de hartslag van de kleine monitort. Inmiddels worden we overgedragen aan de medische verloskundige en hebben we nog steeds pas 5 cm ontsluiting. Omdat ze de kleine nog steeds voelen bewegen wordt er ook een scan gemaakt, wat blijkt meneer ligt als sterrenkijker! Al snel veranderen hierdoor de weeen in echte persweeen! Ik kan deze persweeen niet tegen houden en mijn hele lichaam schreeuwt om te persen. Maar omdat we nog lang geen volledige ontsluiting hebben, schieten deze persweeen niet op. Het idee pijnstilling wordt geopperd en ik ben hier direct voor!! Er wordt verteld dat we 2 opties hebben; de ruggenprik of een pompje. Ik kies bijna direct voor de ruggenprik want de gedachte dat ik dit nog uren moet volhouden trek ik niet! Voor een ruggenprik gezet kan worden moet er een infuus geprikt worden. Ik vertel de verpleegsters dat ik rollende vaten heb, maar zij hebben er vertrouwen in dat ze goed zullen prikken. Eerst wordt er in mijn linkerarm geprikt, maar er wordt door de ader heen geprikt, dat wordt een flinke blauwe plek. De verpleegsters besluiten de andere arm te proberen; maar ook hier werken mijn aderen niet mee en wordt er door een ader geprikt. Ondertussen blijven de persweeen, ze worden steeds erger en ik roep dat ik iets voel! Het bleek dat ‘s nachts de vliezen niet volledig warn gebroken, want ik voel een plop en daarnaa stroomt het vruchtwater eruit.

Voor ze besluiten nog een keer te prikken voor het infuus word ik weer gecontroleerd, wat blijkt... 9 cm!! De ruggenprik is niet meer haalbaar!

09:50

Onze eigen verloskundige adviseerd mij ondertussen op mijn rechterzij te draaien zodat we de laatste cm ook weg krijgen. Maar wat is dat ongemakkelijk!! Mijn man is ondertussen de ideale steun en brengt me water als ik hier om vraag en zorgt voor een verkoelend washandje op mn voorhoofd.

10:10

Ik voel iets! En ik voel alsof ik moet poepen! En roep dit ook! Ik wordt weer controleerd, volledige ontsluiting! We mogen gaan persen!!

Het bed wordt verbouwd en ik mag met mn benen in de beugels liggen. Maar het persen kost me heel veel moeite! Ik merk dat de ademhaling overal en nergens is en de frequentie van de weeen neemt zelfs af!

Tijdens het persen wordt onze kleine man handmatig gedraaid. Zodat zn gezichtje hopelijk aan de achterkant komt te liggen.

Na even persen neemt gelukkig de kracht van de weeen toe en kan ik nu echt kracht gaan zetten! Ik voel dat er beweging inzit! En dan trekken de dames allemaal een schort voor; hij is er bijna! De verloskundige laat via een spiegeltje zien wat er gebeurt en ik zie het hoofdje al komen! Met elke wee voel ik het hoofdje steeds meer komen en dan de druk en het hoofdje is geboren!! Na een paar keer zuchten volgen de schouders spontaan en is om 10:51 onze Jens geboren! Wat een prachtig moment was dat! En wat blijkt, hij heeft zowaar een knoop in de navelstreng!

Jens begint direct te huilen en wordt op mn borst gelegd. Hij is er!

M’n man en ik kunnen niks anders dan alleen maar kijken naar onze man. Nog niet helemaal kunnen beseffen dat ons zoontje er nu echt is.

Ondertussen krijg ik een prik in mn bovenbeen en wordt om 10:58 de placenta geboren. Deze wordt uitgebreid laten zien en dan wordt de navelstreng afgeklemt en mag m’n man gaan knippen! 

Helaas was het geen thuisbevalling zoals gehoopt. Maar het was een mooie ervaring, helaas wel wat uitgescheurd, dus waren best wat hechtingen nodig. Maar verder was het herstel echt supersnel! En na een paar dagen een beurse onderkant kon het genieten van ons gezinnetje echt beginnen!