Het begin van ons verdriet

Daar gaan we dan, donderdag 21 september ( 37 w + 4 d).

Het ging niet meer, ik was op. We moesten in Rotterdam bevallen dus we hebben s’ochtends gebeld en mochten gelijk door komen.

De verpleging begreep dat het niet meer ging en na groen licht van de gynaecoloog ben ik ingeleid. Yess, er viel bij ons beide een enorme last van onze schouders. We wilden niet meer naar huis in deze staat.

Sommige zullen het wel herkennen, dat ballonnetje dat wordt geplaatst als je wordt ingeleid ( de eerste stap). Wegens dat het al avond werd is er in overleg besloten om mij geen weeën opwekker te geven die avond, met de kans s’nachts te bevallen en minder personeel aanwezig.

Mijn man en ik hadden in lange tijd niet zo lekker geslapen. Gek misschien want het spannendste moet nog komen, maar wij waren zo blij dat er voor mij straks een last af zou vallen.

7:00 scherp stond de kamer vrij vol met gynaecoloog en verpleegkundigen. Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg een weeën opwekker. Omdat ik zo veel vruchtwater had maakte de gynaecoloog een inimini gaatje zodat het vruchtwater er niet te snel uit kon lopen. Het hoofdje was al ingedaald en er was ons duidelijk uitgelegd dat als het hoofdje omhoog zou schieten tijdens de vliezen breken dat ik gelijk naar de OK moet voor een keizersnede. Op het moment dat een baby omhoog gaat bestaat de kans dat de navelstreng om het nekje komt, met alle gevolgen van dien. 

Gelukkig ging alles goed en toen was het wachten, wachten en nog eens wachten.

Mijn man had te taak om de matjes te verwisselen, vruchtwater wat langzaam liep( zelf op zich genomen die taak, anders zat hij ook maar te zitten)

Ondertussen 12;00 en nog steeds 3 centimeter, voor ons gevoel kwam er geen einde aan die 3 centimeter. Toen ineens een weeën storm, om 13:30 een ruggenprik gekregen en om 15:30 hebben ze het gaatje van de vliezen groter gemaakt. Om 17:30 4 centimeter en om 20:00 kreeg ik enorme persdrang, dit zo goed mogelijk proberen weg te puffen.

Mijn man aan de ene kant van het bed en de verloskundige aan de andere kant. Wordt ik boos op mijn man omdat ze allebei tegen mijn puf in zaten te puffen, maarja boos op de verloskundige worden vond ik ook niet netjes. 

Om 21:50 mocht ik eindelijk persen, hè hè..

Na een aantal keren flink persen, verloor ik de kracht en kwam de drang ook niet goed terug en als het kwam maar heel kort. Ze konden de hartslag van mijn zoontje niet goed meten en besloten een elektrode op zijn hoofd te plaatsen. Hierdoor was duidelijk te zien dat bij elke keer persen de hartslag steeds drastisch daalde. Hij moest er nú uit, werd er gezegd. Ik mocht het nog 2 keer zelf proberen, maar ter vergeefs. Tijdens het persen werd ik ingeknipt en de vacuümpomp bevestigd op het hoofdje van onze zoon. Na een aantal keren mee persen was hij daar!

Wat een verdriet, opluchting en blijdschap tegelijk!

Op vrijdag 22 september 2023 om 22:41 zijn wij ouders geworden van een zoon Mayson🩵

Er stonden al 3 artsen klaar in de kamer naast ons om hem op te vangen voor de controle. Maar er gebeurde iets onverwachts, hij wilde niet huilen gelijk. Na de eerste huil mocht hij bij mij, nog geen 3 minuten later moest er met haast de navelstreng worden geknipt door mijn man ( waar met nog meer haast naar een telefoon werd gezocht om een foto te maken). Hij werd mee genomen en mijn man bleef bij hem in het kamertje. Waar ik alleen zicht had op een monitor die constant rood stond te knipperen en waar er geen 3 artsen stonden maar wel 8..